Short Story Collection's

Horror #5: The Bloodstained Ballet

*Short Story*

Sa isang liblib na bayan sa Pilipinas, may isang lumang teatro na matagal nang abandonado. Kilala ito ng mga residente bilang "Teatro de la Luna", kung saan minsan naganap ang mga magagarbong palabas noong panahon ng mga Espanyol. Ngunit sa likod ng kagandahan ng estruktura, may isang madilim na lihim na nagtatago—isang kwento ng pangarap, ambisyon, at dugo.

Si Hannah, isang batang babae na may talento sa pagsayaw, ay matagal nang nangangarap maging isang tanyag na ballerina. Nabalitaan niya na muling bubuksan ang Teatro de la Luna para sa isang espesyal na pagtatanghal ng ballet, at ito ang kanyang pagkakataon para matupad ang kanyang pangarap.

Sa unang gabi ng kanyang pagsasanay, napatitig si Hannah sa malaking salamin sa bulwagan. Habang pinagmamasdan ang sarili, may napansin siyang anino sa likod niya. Nang lingunin niya ito, biglang nawala. Ikinibit-balikat niya iyon, iniisip na baka guni-guni lang dala ng kanyang kaba.

Subalit sa mga sumunod na araw, naging mas madalas ang kanyang mga kakaibang karanasan. Nararamdaman niyang may mga matang nakatingin sa kanya habang siya'y nagsasanay. Ang mga ilaw ay kusa ring namamatay at bumabalik. Isang gabi, habang sumasayaw, napansin niyang may mga bakas ng dugo sa sahig na tila nanggaling sa kanyang mga paa, pero wala naman siyang sugat.

"Siguro masyado ka lang napapagod, Hannah," sabi ng kanyang guro. Pero alam ni Hannah na may kakaiba isang bagay na hindi basta ipapaliwanag ng pagod.

Isang gabi, nagpasya siyang magtagal sa teatro upang magsanay nang mag-isa. Habang ginagawa niya ang kanyang "pirouette", biglang humangin nang malakas mula sa mga saradong bintana. Nagliyab ang mga kandila at nagkaroon ng malamig na hangin. Sa kalagitnaan ng kanyang pagsayaw, naramdaman niyang may mga kamay na humawak sa kanya malamig, matalim, at nakakakilabot.

Mula sa salamin sa kanyang harapan, lumitaw ang imahe ng isang babaeng ballerina. Ang kanyang suot ay puting "tutu" na puno ng dugo. Nakatingin ito kay Hannah ng may galit at hinagpis. Ang mga mata ng babae ay walang buhay, at ang kanyang bibig ay nakangiti ng malagim.

"Alam mo ba kung sino ako?" bulong ng babae. Hindi makasagot si Hannah, nanginginig siya sa takot.

"Ako si Chloe," sabi ng babae. "Ako ang ballerina na sinumpa sa teatrong ito. Pinarusahan dahil sa inggit ng aking mga kasama. N@mat@y ako sa entabladong ito, at ang aking dugo ay hindi pa natutuyo. Isa-isa kong pinagbabayaran ang mga may ambisyon tulad mo. Hindi ka naiiba."

Nagsimulang lumapit si Chloe kay Hannah, at bawat hakbang ng kanyang duguang mga paa ay nag-iiwan ng mantsa sa sahig. Naramdaman ni Hannah ang malamig na hangin na parang bumabalot sa kanyang katawan. Nang siya'y sisigaw na para humingi ng tulong, tila pinigil ng isang hindi nakikitang pwersa ang kanyang tinig.

"Ngunit... may pagkakataon ka pang makaligtas," dagdag ni Chloe. "Isang sayaw-isang huling "pas de deux" kasama ako. Kung manalo ka, palalayain kita. Kung matalo ka... mananatili ka rito magpakailanman."

Walang magawa si Hannah kundi tanggapin ang hamon. Magsasayaw siya upang iligtas ang kanyang buhay.

Nagsimula ang kanilang laban. Si Hannah ay sumayaw ng buong lakas, ngunit habang tumatagal, nararamdaman niyang pinahihina siya ng presensya ni Chloe. Ang bawat hakbang ay nagiging mas mabigat, at ang kanyang mga paa ay tila dinadala ng pwersang hindi niya kayang labanan. Sa kabila ng lahat, sinubukan niyang ituloy ang sayaw, isinasapuso ang lahat ng kanyang natutunan.

Sa wakas, habang gumagawa siya ng huling "leap", naramdaman niyang biglang bumigat ang kanyang katawan. Naramdaman niya ang malamig na hangin na para bang yumakap sa kanya, at nang sumayad ang kanyang mga paa sa sahig, bumagsak siya. Ang paligid ay nagdilim.

Nagising si Hannah sa entablado, ngunit iba na ang kanyang anyo. Nakasuot siya ng puting "tutu", ngunit tulad ng kay Chloe, ito ay nabahiran ng dugo. Nang tingnan niya ang kanyang repleksyon sa salamin, nakita niya ang isang nakakatakot na ngiti na nagmumula sa kanyang sariling mukha.

Sa likod ng kanyang repleksyon, narinig niya ang boses ni Chloe.

"Maligayang pagdating, Clara. Ikaw na ang susunod."

Mula noon, naging tahimik muli ang Teatro de la Luna. Ngunit tuwing gabi, kapag tahimik na ang paligid, may naririnig ang mga residente ang tunog ng mga hakbang sa entablado, at ang malungkot na musika ng isang sayaw na walang katapusan.

THR END.

---

MESSAGE: Hello po maraming salamat po sa pagbabasa ng kwento ko sana supportahan nyo po ako hanggang sa dulo. Thankyou💗

---

Disclaimer : It's just a disclaimer that copying someone else's work is considered copyrighted, so avoid it as much as possible and just read it carefully.