පාන්දර හතරයි.. එලාම් එකට ඇහැරුණ මම මූණ හෝදගෙන එනකොට අශාන් තවමත් නිදි.. මූයි මමයි දුලානුයි තමයි මේ රූම් එක ෂෙයා කරගෙන ඉන්නෙ..
අශාන්ට හොඳටම මහන්සි පාටයි.. ඊයෙ දවසම සර්ජරි වල හිරවෙලා හිටිය නිසා ඌ කෑවද වත් බලන්න බැරි වුණා... දුලාන් නම් ගෙදර ගියපු නිසා එද්දි දවල් වෙයි...
එහෙමම ඌට ෂීට් එකක් පොරවලා ලෑස්ති වෙලා මම වෝර්ඩ් එකට ගියේ මගෙ සර්ජරි එකට ගන්න ඉන්න පේෂන්ට්ව බලන්න... ඒ රිපෝට් ටිකත් චෙක් කරගෙන මම කැන්ටින් එකට ගියේ මගෙ ජාතික පානය වුණ නෙස්කැෆේ එක ගන්න...
නෙස්කැෆේ එකත් අරගෙන මම 2nd floor එකේ ඕපන් ඒරියා එකට යද්දිත් වෙලාව පහ හමාරයි... හයට සර්ජරි එක පටන් ගන්නෝන...
සීතල හුලගෙන් තද හුස්මක් අරන් පපුව පුරවගෙන ඇස් දෙක පියාගත්තම හැමදාම වගේ අදත් මට මැවුණෙ ඒ රූපෙ... යන්තම් බොඳ වෙලා යන ගමන් තිබුණ රූපෙ ආයෙත් ලස්සනට පේන්න පටන් අරන්.. ඒත් ඉස්සර හිටිය අදීශ් නෙවෙයි දැන් ඉන්නෙ.. ඉස්සර මගෙ ලග හිටිය මගෙ පස්සෙන්ම වැටිලා කැරකි කැරකි හිටිය, මට යටවුණ අදීශ්... නෑ ඒ එයා නෙවෙයි.. මෙතන ඉන්නෙ හැඟීම් මැරුණ මනුස්සයෙක්.. ඒ ඇස් වල හැඟීම් හොයාගන්න බෑ ඉස්සර වගේ.. ඉස්සර හරි හුරු බුහුටි කොල්ලෙක් විදියට හිටපු අදීශ් දැන් තනිකරම වෙනස්.. ජිම් ගිහින් හදාගත්ත ඇඟත් එක්ක, ඉස්සර හිටිය අදීශ් ගෙන් දැන් ඉන්න කෙනා සෑහෙන්න වෙනස්.. මම මෙච්චර දවසක් ප්‍රාර්ථනා කරපු එකම දේ, මට ආයෙ අදීශ්ව දකින්නවත් ලැබෙන්න එපා කියන එක වුණත්... අද මගෙ ඇස් ඉස්සරහම එයාව දකින එක මගෙ පපුව හිරකරවනව... මම අනන්තවත් ඒ මොහොත මගෙ චිත්ත රූප වල මවාගෙන ඇති..ඒත්... ඒත්... හ්ම්ම්ම්ම් ..
සමහර විට මමත් වැරදි ඇති මේ දේවල් වලට.. ඒත් දෙවියනේ දරාගැනීමටත් සීමාවක් තියෙනව...
Flashback..
තිසුම්..
ම්ම්ම්...
මේ .. මට උබට දෙයක් කියන්න තියෙනව..
ම්ම් මොකද්ද
මේක අහල උබ මාත් එක්ක අවුල් ගන්න එපා හැබැයි ඇහ්... මට මේවා කියන්න වෙන කවුරුත් ඇත්තෙත් නෑනෙ ඉතින්...
