GECENİN ALEVİ

7. BÖLÜM

Güvenmek..

Güven duygusu..

Güvenebileceğin bir insan..

Evet güvenmek

Ne kadar önemli sizin için..

Benim için fazla çok fazla..

Bu hayatta güvendiğim tek bir kişi var her anımda olmasa da kötü anlarımda yanımda olan.

Kötü anılarıma şahitlik eden bir dost..

Bütün bilgileri ondan öğrenmem de çabası..

Kendisi bilgisayarlardan iyi anlardı yani gereken bilgilerimi ondan alırdım...

Gerçek kimliğini bilen tek kişi..

Gerçek ismimi kullanan sayılı kişilerden biri..

Yatağıma uzanmış aklımdakilerle cebelleşiyordum.

Bu kadar düşünce yeter geçmişi unutmalısın ki bir geleceğin olsun dedim ve hadi esteğuzubillah...

Kalktım banyoya gidip kendime baktım günlük işlerimi ve rutin konuşmamı yaptım...

Evet kendi kendime konuşuyorum şizofren hastası değilim yanlış anlamayın...

Sadece biraz moral vermek için ayna karşısına geçip güzelliğimi kendime anlatıyordum...

Siyah eşofman ve sweatshirt giyip hızla merdivenlerden indim bugün evden gidecektim..

Dün akşam odama çıkınca bir telefon aldım...

Evet maça çıkıyordum biraz erken bir saatte sabahın dokuzun da harika değilmi ama.!

Siyah sporlarımı giyip konuma doğru yol aldım bu seferki kafede değildi kafes dövüşüydü..

Kafes dövüşü...

Gitmek zorunda değildim ama gidecektim, bir bok kokusu alıyordum...

Zaten bu son dövüşümdü vücutdumdaki yaralar iyilesirken bir yenilerini eklemeye gerek yoktu

Çantamda ki çakı işe yarayacağı için cebime attım unutmak istemeyiz..

Evet her türlü aletin serbest olduğu kafes dövüşü...

Umarım ölmem daha eğlenmem gereken bir ailem var.

Konuma geldiğimde terk edilmiş bir depo olduğunu gördüm resmen harabe.

O kadar paranız var güzel bir yer tutamadınız mı.

Yazıklar olsun.

Deponun kapısına 9 kez vurdum çünkü neden olmasın.

İlk önce ses gelmedi sonra kepenkler yavaş yavaş açıldı.

Dövüşeceğimiz kişiler bize de sürpriz olacaktı.

Heyecanlı oluyormuş kimsenin bilmemesi sıçarım senin heyecanına tövbe estağfurullah

Bir adamın yönlendirmesiyle kabine girdim maskemi ve gereken eşyalarımı yanıma aldım canım çakım biz seninle ne pencereler ne insanlar kestik beni yarı yolda bırakma..

Çakımıda eşofmanımın ön cebime koyup ringe doğru yürümeye başladım..

Ringe ilk ben çıkmıştım beni görenler alkış tufanına tuttu beni, kimse benim geleceğimi bilmiyordu, kimse karşı rakibi bilmiyordu, ben bile rakibi mi bilmiyordum ne tuhaf ama

Yada ne heyecan ama...

Karşı taraf çıkmaya başlıyordu ama kafamı kaldırıp bakmadım kendi köşemde kafam yerde oturmaya devam ettim..