KU: A University for Heir, Heiress, and for the Delinquents

KU: CHAPTER FOUR

WARNING: Typographical ahead!!!! Remember po, I'm not a professional writer and even a grammar critic, so please don't judge me. Hehehe.

*********

The wind suddenly change direction???

| Ice Point of View|

It's Friday kaya wala kaming pasok.
Tahimik lang akong nakahiga sa kama at walang nagawa. Wala kasi yung tatlo, ewan ko kung nasaan sila.

Mabuti na lang at walang maingay dito sa dorm ko, ginawa na kasi nilang tambayan tong dorm ko.

Ilang minuto pa akong nakahilata pero hindi ko na kinaya ang katahimikan ng kwarto ko.

Nakaka-miss din pala ang ingay ng tatlong yun.

I decided to go out para makalanghap ng sariwang hangin—kahit hindi na talaga.

Mamamatay ata ako sa kabagutan dito sa loob ng dorm ko. I wear a denim short and black big hoodie. I decided to wear a sneakers na rin para komportable akong tumakbo if ever. You know if you know. And of course! I bring my weapon with me, even I didn't really use it but I feel secure and safe everytime I bring it with me especially if I'm not in the safe zone.

Nang makalabas ako ng dormitory ay kokonti lang ang nakita kong mga estudyante. It's still 6 am kaya konti lang talaga ang estudyante ngayon. Mga 12 noon kasi sila nagsisilabasan.

Dumeretso ako sa cafeteria para naman may laman ang tyan ko sa paglibot dito sa university. It's been a months pero hindi ko parin napupuntahan ang lahat ng bahagi ng university. Ayaw naman kasi ako i-tour ng tatlo, kaya since wala sila ngayon, I'll tour myself.

Pagkapasok ko ng cafeteria limang estudyante lang ang nakita kong tahimik na kumakain. Dumeretso agad ako sa unahan at nag-order lang ng isang slice ng pizza at hot chocolate milk.

Pinili ko ang pinakadulong part ng upuan kahit aanim lang kami dito sa loob. When I was about to bite on my pizza ng bigla na lang may pumatong ng tray sa unahan ko.

What the?! Hindi ba nila maintindihan na gusto ko mag-isa?!

Tinignan ko naman ang mga bakanteng upuan sa paligid bago tinignan ng nagtataka yung taong nasa unahan ko.

And I think my neck will go stiff.

Aray!

Uso ba dito matatangkad? Sasakit yata ang ulo ko sa kakatingala sa kanila.

He is miling at me. He's actually cute.....

I smile slightly. Ewan ko nadala ako sa mala-anghel niyang ngiti. His handsome yet cute.

" You don't mind if I share a table with you? " He ask me while smiling sweetly.

Ewan ko pero nadala yata ako sa mala-anghel niyang muka at ngiti kaya pumayag na lang ako.

" Hai~ Douzo. " Simpleng sagot ko bago tuluyang kumagat sa pizza ko.

[ Hai, Douzo– Yes, please (you can)]

He actually understand me, so I guess his a Japanese also.

******

" It's really nice talking to you Sakura–chan. I hope to see you again. "