De tijd loopt

•5•

Jessie

Scott blijft nu al een eindje weg, en ik begin me zorgen te maken. Zou ik gaan kijken of hij in orde is? Straks is die gast van eerder hier, en heeft hij Scott te pakken. Als dat zo is, zou Scott zeggen dat ik hier zo snel mogelijk weg moet. Maar mijn ouders zijn hier nog, en ik kan hen niet in de steek laten. Ik ga kijken, of Scott het nou goed vindt of niet.

"Scott?" vraag ik. "Waar ben je?" Niets. Geen antwoord. Shit. Ik ren de trap op en doorzoek alle kamers. Als ik bij zijn kamer ben, zie ik eerst niets, en dan zie ik het. Scott ligt levenloos bij zijn raam. Nee nee nee. Dit kan niet waar zijn. Dit mag niet waar zijn. Ik loop naar hem toe, en probeer hem wakker te krijgen.

"Die zal niet snel wakker worden, schat," zegt een stem die ik nog jaren zal horen in mijn nachtmerries. "In feite zal hij nooit meer wakker worden."

"Wat wil je?" vraag ik.

"Ik wou alleen maar dansen met je, maar jij liep weg. Dus dan dacht ik, aangezien ze toch zo graag wegloopt, waarom niet haar nalopen?" zegt hij.

"Je bent gestoord," zeg ik.

"Ik ben niet gestoord, dit is wie ik ben. Geboren om te doden," zegt hij.

"Nee, jij kiest om al die mensen te doden," zeg ik.

"Je snapt het niet. Het zit in mijn bloed om te doden. Demonenbloed," zegt hij. Een Demon, dat kan niet.

"Ik geloof je niet," zeg ik. "Demonen bestaan niet."

"Dan moet ik je teleurstellen, ik besta," zegt Kilian. "en ik ben wel degelijk een demon."

"Bewijs het dan," zeg ik.

"Hier is je bewijs," hoor ik vlak naast mijn oor. Kilian is net in nog geen seconde tijd van een paar meter voor me naar vlak naast me verplaatst.

"Teleportatie. Zo kwam je zo snel in het politiebureau," zeg ik.

"Daarover gesproken, heel slim van je om niet iemand anders te zoeken," zegt Kilian.

"Er was niemand anders," zeg ik.

"Omdat je ze niet zag, betekent niet dat er niemand was," zegt Kilian. "Je hebt mij al die tijd ook niet gezien, maar ik was er wel."

"Wat wil je van me?" vraag ik opnieuw.

"Ik heb het je al gezegd. Ik wou met je dansen."

"Wou, verleden tijd. Maar wat wil je nu?"

"Nu wil ik iedereen die je liefhebt doden, zodat je alleen maar oog hebt voor mij," zegt Kilian.

"Je bent echt gek," zeg ik.

"Gek op jou," zegt hij. "Je maakt me gek."

"Je kent me niet eens," zeg ik.

"Ik ken je beter dan jij jezelf kent," zegt Kilian.

"Ik geloof je niet. Je hebt me nog geen vier uur geleden voor het eerst gezien."

"Nee, jij hebt mij dan voor het eerst gezien. Ik heb je weken geleden al gezien, en sindsdien kan ik nergens anders aan denken. Wekenlang zocht ik naar een manier om mezelf voor te stellen, maar het juiste moment kwam maar niet, en toen ik je vanavond zag, zei ik tegen mezelf dat ik niet meer mocht wachten. Dus ik stelde mezelf aan je voor, maar die vriendin van je verpeste het moment. Als ze er niet ging geweest zijn, ging onze avond perfect gaan."

"Dus dacht je, 'ik vermoord haar maar even',?"

"Dat was de enige manier dat ze niet meer in de weg stond voor ons geluk," zegt Kilian.

"En wat hebben die jongens op het feest dan misdaan?" vraag ik.

"Die kleinste etter zag me, en ik kon geen risico's nemen. Die grote twee waren een probleem zodra die kleinste dood was, en die andere kleine kinderen was ik ook van plan te vermoorden, maar die waren te snel binnen. En dan die twee grote, die waren gevaarlijk. Die derde, Scott, je neef, was ik ook van plan te doden, maar die was snel genoeg weg. Maar hij begon me op mijn zenuwen te werken. Hij haalde jou steeds weg van mij, dus ik besloot hierheen te komen en hem op te wachten. Het was zielig van hem dat hij dat dat hij mij van jou kon weghouden."

"Jij bent zielig om te denken dat ik vrijwillig bij jou blijf," zeg ik.

"Wie zegt dat jij een keus hebt? Ik kan iedereen vermoorden als het nodig is," dreigt Kilian.

"Ik ga je dat niet laten doen. Al kost het me mijn eigen leven, ik laat je niet nog iemand vermoorden," zeg ik vastberaden.

"Kom met me mee, dan hoeft er niemand nog te sterven," zegt Kilian.

"Waarom ik? Is er niemand anders die je kan lastig vallen?" vraag ik.

"Ik loop al meer dan duizend jaar rond op aarde, en nog nooit ben ik zo hard gevallen als ik ben gevallen voor jou," zegt Kilian.

"Wat moet ik dan doen? Je wilt dat ik met je meekom, maar waarheen? Wat moet ik daar dan doen?" vraag ik.

"We gaan naar mijn huis, en je doet daar wat je wilt. Zolang je niet weggaat, gebeurt er niets," zegt Kilian.

"Stel ik ga wel weg, wat gebeurt dan?"

"Dan sterf je, wat niet gebruikelijk is waar ik woon," zegt Kilian.

"Iedereen sterft ooit toch," zeg ik.

"Demonen niet, en mensen die zijn meegenomen door demonen ook niet. Toch niet als ze de regels niet overtreden, en mijn enige regel is, verlaat het huis niet," zegt Kilian. 

"Mensen sterven na een tiental jaren toch, dus wat maakt het uit," zeg ik.

"In dit leven sterven jullie sowieso, waar ik woon, is iedereen al dood, en als je daar sterft, ben je voor eeuwig verwijdert uit het universum. Als je simpelweg hier sterft, heb je het leven na de dood nog, maar als je daar sterft, is er niets meer," legt Kilian uit.

"Jij wilt dus zeggen dat als ik met jou meega, ik sterf?" vraag ik.

"Hoe ga je anders in het demonenrijk binnenraken?" vraagt Kilian op een toon die gelijkaardig is aan als je over het weer praat.

"Als ik met je meekom, laat je dan iedereen leven?" vraag ik.

"Degenen die al dood zijn, kan ik niet veel meer aan doen, maar ik zweer je plechtig dat als je meekomt, ik niemand die je kent nog kwaad zal doen," zegt Kilian.

"Goed dan, ik kom met je mee," zeg ik.

"Perfect," zegt Kilian. Hij houdt zijn hand tegen mijn voorhoofd.

"Wat doe je?" vraag ik in paniek.

"Je geheugen wissen," zegt hij. En dan besef ik me dat hij dit al vanaf het begin van plan was.

Niemand die je kent... Hij wist mijn geheugen, zodat hij wie hij maar wil kan doden. 

"Dit was niet de deal," zeg ik.

"Weet je dat zeker? Ik heb nooit iets gezegd over geheugens wissen," zegt Kilian. "Nu ben je van mij, en van mij alleen." Ik probeer zijn hand weg te trekken, maar het lijkt alsof zijn hand is vastgelijmd aan mijn hoofd.

"Laat me los," zeg ik, maar het heeft geen zin. Ik begin me wat moe te voelen.

"Zodra ik klaar ben met alles te wissen, sterf je, en dan kunnen we eindelijk samen zijn."

"Ik haat je," zeg ik.

"Binnenkort vergeet je dat toch, dus wat maakt het uit. Als ik klaar ben, zal je van me houden, en iedere dag dat ik er zin in heb, kan ik iemand van wie je ooit hebt gehouden die niet ik is, vermoorden, zodat je alleen maar van mij hebt gehouden," zegt Kilian. Had ik die deal maar niet gemaakt. Of wat duidelijker gezegd wat wel of niet mag. "Het is bijna voorbij, nog even, en het is jij en ik."

Mijn zicht begint te vervagen, en het geluid rondom me verdwijnt. Een zin klinkt duidelijk door.

"Je had maar wat harder moeten rennen."