De tijd loopt

•3•

Jessie

Na de verhoring mogen we naar huis. Ik kleed me om naar iets dat makkelijker zit dan een zombiekostuum. Ik ben de make-up aan het verwijderen als ik mijn ringtoon hoor.

"Hallo?"

"Jessie? Lucie hier. Komen jij en je neef nu naar dat feest morgenavond?" Juist. Het feest. Dat was ik helemaal vergeten.

"Ik weet het niet, Lucie, er is nogal veel gebeurd de afgelopen uren," zeg ik.

"Dan zou je beter komen, kan je je gedachten even verzetten," zegt Lucie. Ik zet mijn telefoon op luidspreker. "Wie weet is daar iemand die daarmee kan helpen."

"Maya, je weet dat ik daar niet aan doe."

"Kom op! Ik kijk al weken uit met je te gaan," klaagt Lucie.

"Met mijn neef bedoel je?" plaag ik.

"Dat is ook een factor, maar wij kunnen toch ook eens plezier hebben? Hoe lang is het geleden dat wij eens iets hebben gedaan met z'n tweetjes?" Ik geef geen antwoord. "Exact. Zo lang geleden al dat we het beiden niet meer weten."

"Goed, ik kom wel. Maar ik weet niet of Scott nog mee wil gaan," zeg ik.

"Waarom niet? Heb ik iets misdaan?" vraagt Lucie.

"Nee, er is veel gebeurd deze avond voor ons beiden," zeg ik.

"Vertel," zegt Lucie enthousiast.

"Niet dat soort dingen," zeg ik. "Je weet wel dat zijn vriend James ons vroeg om naar het feestje van zijn broer te komen?" 

"Ja."

"Beloof me dat je niemand vertelt wat ik nu ga zeggen," zeg ik.

"Beloofd," zegt ze.

"Er zijn drie mensen gestorven op dat feest. Vermoord eigenlijk. Ik ben nog maar tien minuten thuis van het politiekantoor," zeg ik.

"Je maakt een grapje," zegt Lucie, maar ik hoor de angst in haar stem.

"Nee. Scott heeft het allemaal zien gebeuren."

"Oh nee, het spijt me. Als je geen zin hebt om te komen, begrijp ik het helemaal. Oh wat ben ik toch stom," zegt Lucie.

"Nee nee, je had gelijk. Ik kan wel even wat afleiding gebruiken," zeg ik. "Ik kom wel, en ik zal het vragen aan Scott."

"Ik zie je morgen dan?" vraagt Lucie.

"Ja, tot morgen," zeg ik. Ik beëindig het gesprek en ga op bed liggen. Misschien word ik morgen wel wakker en is dit allemaal maar een droom.

•••

"Goeiemorgen," zeg ik de volgende ochtend. Mijn ouders zitten al aan de keukentafel. Mijn vader leest de krant door zijn leesbril, die op het topje van zijn neus staat, en mijn moeder maakt een kopje koffie.

"Goeiemorgen, heb je goed geslapen?" vraagt mijn vader.

"Een betere vraag is, heb je kunnen slapen vannacht, na wat er gisteravond allemaal is gebeurd?" corrigeert mijn moeder hem.

"Ik heb een aantal uur kunnen slapen," antwoord ik. "Is Scott al wakker?"

"Ik heb hem nog niet gezien, dus ik denk van niet," zegt mijn vader.

"Hoe voel je je?" vraagt mijn moeder.

"Ik weet het niet echt. Ik maak me zorgen om Jill, zij heeft in één klap haar broer en haar vriendje verloren," zeg ik.

"Goeiemorgen." Scott wandelt de keuken binnen. De wallen onder zijn ogen zeggen me dat hij deze nacht geen oog heeft dichtgedaan.

"Goeiemorgen. Hoe gaat het?" vraag ik.