De tijd loopt

•1•

Jessie

Een koele bries zorgt voor een rilling over mijn ruggengraat. Het is eind oktober, en het weer is de laatste weken flink gedaald.

"Ben je er klaar voor?" Scott wandelt eindelijk de deur uit in een skeletkostuum.

"Ik ben al minstens een kwartier klaar. Jij bent degene die er bijna drie uur over doet om zich klaar te maken," zeg ik.

"Kom op Jessie, verpest de sfeer nu niet. Ik ben op tijd klaar, no problemo," zegt Scott met een glimlach.

"We moeten binnen een halfuur op dat feestje staan," zeg ik.

"Dus dan moeten we nu vertrekken," zegt Scott. Hij toont zijn sleutels. "Kom op. Kruip in de auto, ik rijd."

Ik kruip in de passagiersstoel, en klap de zonneklep naar beneden. Ik check of mijn make-up nog goed zit. De groene vlekken zijn nog niet uitgelopen. 

"Waarom moesten we nu precies een zombie en een skelet zijn?" vraag ik als Scott de motor start.

"Omdat het eng moet zijn, maar niet te eng. Die kinderen moeten nog kunnen slapen vannacht," antwoordt Scott. "En James zei dat zijn ouders specifiek om een zombie en een skelet vroegen. Er zouden nog een drietal anderen komen die verkleed zullen zijn als geest, heks en piraat."

"Kennen we ze?" vraag ik.

"Geen idee, James zei er verder niets meer over." We rijden een tijdje verder in stilte, en ik bekijk een paar berichten.

"Hé Scott, ik was iets vergeten vragen. Je weet dat ik uitgenodigd ben voor een Halloweenfeest morgenavond," zeg ik.

"Ja, wat is er mee?" vraagt Scott.

"Lucie vroeg of je mee wou komen," grijns ik.

"Je maakt een grapje." 

"Nope. Ik denk dat ze eindelijk doorheeft dat mijn lieve neef al anderhalf jaar aan het flirten is met haar," zeg ik. "Dus, kom je mee?"

"Is dat zelfs een vraag? Tuurlijk kom ik mee," zegt Scott enthousiast. "Kan ik zelfs komen? Ik dacht dat je een uitnodiging moest krijgen?"

"Toevallig is er deze ochtend nog een verdwaalde uitnodiging in de brievenbus gekomen," zeg ik. "Eentje geadresseerd aan ene Scott Collins."

"Waarom heb ik die niet gezien?" vraagt Scott verontwaardigd.

"Hij ligt op de keukentafel, als sinds deze ochtend."

"Ik eet niet aan de keukentafel, dat weet je," zegt Scott. Hij parkeert aan de zijkant van de straat. "Anyway, we zijn er. Laten we die kinderen de leukste Halloween van hun leven laten beleven." 

•••

"Wat fijn dat jullie er zijn," zegt een vriendelijk uitziende vrouw. Ze ziet er rond de veertig uit, en een aantal grijze haren zitten verstopt in haar zwarte haardos. "De anderen zijn er al, ik stel voor dat jullie even snel kennismaken, en dan zal ik James sturen om jullie te halen als het tijd is." Ze brengt ons naar de woonkamer. Daar zitten al twee jongens en een meisje druk te discussiëren. Ze kijken op als James' moeder haar keel schraapt.

"Dit zijn Jessie en Scott. James komt jullie zo meteen halen," zegt de vrouw voor ze wegloopt.

"Coole kostuums," zegt de jongen gekleed als een geest.

"Dank je, die van jullie zijn ook echt geweldig," zegt Scott. "Ik ben Scott."

"Rune," zegt de geest.

"Ik ben Jill," zegt het meisje.