Verlangen naar Vrijheid

Hoofdstuk 5

De volgende ochtend werd Layla wakker met een knoop in haar maag. De dag waarop ze Hendrik zou ontmoeten, was aangebroken. Het idee alleen al maakte haar nerveus, en terwijl ze haar ontbijt klaarmaakte, kon ze haar gedachten niet van hem afhouden. "Wat als hij echt zo erg is als ik denk?" vroeg ze zichzelf af. Haar moeder merkte de spanning op en vroeg: "Is er iets, Layla?"

"Het is gewoon... vandaag moet ik Hendrik ontmoeten," antwoordde ze, haar stem bijna een fluistering.

"Maak je geen zorgen," zei haar moeder geruststellend. "Het is belangrijk dat jullie elkaar beter leren kennen."

Maar Layla kon de twijfels niet van zich afschudden. Na het ontbijt maakte ze zich klaar voor de middag. Haar vader had gezegd dat hij haar mee zou nemen naar de buren, en ze wist dat ze er niet onderuit kon. De zon scheen fel, maar voor Layla voelde het alsof er een donkere wolk boven haar hoofd hing.

Toen ze bij het huis van de buren aankwamen, viel Layla meteen de oude, grimmige uitstraling van het gebouw op. Het hout was verweerd en de tuin was verwaarloosd. "Dit is het dan," mompelde ze in zichzelf terwijl ze de krakende poort opende.

De buurman kwam hen tegemoet, zijn gezicht verlicht door een grote glimlach. "Ah, goed om jullie te zien!" zei hij, terwijl hij zijn handen op zijn knieën plaatste en naar Layla keek. "Kom, kom! Hendrik, kom hier!" riep de buurman. "kijk eens wat een prachtige meid!"

Layla kon niet anders dan een rilling van afschuw voelen terwijl ze glimlachte.

Binnen enkele ogenblikken kwam Hendrik naar buiten. Layla's hart zonk toen ze hem zag.

Hij was klein, met een slungelige houding en een gezicht vol puistjes. Maar het meest opdringerige was de geur die hem omhulde – een mengsel van zweet en een onbekende, vieze geur die haar bijna deed kokhalzen. "Hey daar!" zei Hendrik met een brede grijns die zijn scheve tanden toonde. "Ik ben Hendrik!"

"Hallo," antwoordde Layla, haar stem koeltjes. "Ik ben Layla."

Hendrik kwam dichterbij, en zijn uitstraling maakte haar ongemakkelijk. "Dus, hoe vind je het hier? We hebben veel grond en het huis is groot. En jij hebt... goed gevormde heupen," zei hij met een knipoog, zijn blik suggestief.

Layla's mond viel open van verbazing. "Ehm, dat is... een vreemde opmerking," stamelde ze, zich niet goed wetend hoe ze moest reageren.

"Het betekent dat je veel kinderen kunt baren," zei hij met een grijns, zijn ogen glinsterend van een soort lust die haar huiverde. "Dat is belangrijk, toch? Wat vind je ervan om een gezin te stichten?"

Layla was sprakeloos. Hoe kon hij zo ongepast zijn? "Ik ben hier niet om dat soort dingen te bespreken," zei ze snel, haar stem met veel zelfbeheersing.

"Oh, maar dat is het belangrijkste, toch?" Hendrik leunde naar haar toe, de stank van zijn adem was bijna ondraaglijk. "Ben je goed in huishoudelijke taken? Koken? Schoonmaken? Want dat zijn dingen waar je als vrouw goed in moet zijn."

Layla voelde haar wangen branden van woede en schaamte. "Dat is helemaal niet iets dat je moet vragen! Ik ben geen dienstmeid!" riep ze uit.

"Rustig aan," zei Hendrik, zijn toon ongeïnteresseerd. "Ik vraag het gewoon. Het is belangrijk voor een vrouw om dat te kunnen. Als je een gezin wilt stichten, moet je weten hoe je voor ze moet zorgen."

Terwijl ze samen rondliepen, groeide haar afschuw alleen maar. Het was moeilijk om met iemand te praten die zo weinig respect had. De zon scheen fel, maar het leek alsof het allemaal donker en kil was in haar hart.

"Ik kan ook goed tuinieren," vervolgde hij zonder enige vorm van inlevingsvermogen. "Dat is ook belangrijk voor het gezin. Heb je dat ooit geprobeerd?"

"Dat is echt niet de enige vaardigheid die een vrouw zou moeten hebben," zei Layla, zich steeds ongemakkelijker voelend. "Mensen zijn meer dan alleen hun vaardigheden in het huishouden."