Verlangen naar Vrijheid

Hoofdstuk 2

De zon scheen helder over het land, en Layla voelde de frisse lucht door haar haren waaien terwijl ze samen met de jongeman naar het veld van haar vader liep. De aarde onder hun voeten was nog vochtig van de nachtelijke dauw, en het geluid van vogels vulde de lucht met een vrolijke melodie. Layla kon niet ontkennen dat de nieuwsgierigheid naar de jongeman haar hart sneller deed kloppen. Wie was hij, en waarom had hij zo'n haast?

Toen ze dichterbij kwamen, zag Layla haar vader in de verte tussen de rijen gewassen staan. Hij was bezig met het verzorgen van de planten, zijn handen bedekt met aarde. De jongeman versnelde zijn pas en trok zijn schouders recht, alsof hij zich voorbereidde op een belangrijk gesprek.

"Meneer," begon de jongeman met een heldere, krachtige stem toen ze bij haar vader aankwamen. "Ik heb uw dochter nodig als gids. Ik moet naar het kasteel van de koning en heb de kortste route nodig. Mag ik haar meenemen?"

Layla voelde een steek van bezorgdheid in haar buik. Ze kon niet geloven dat deze vreemde man zomaar haar vader om haar hulp vroeg. Haar vader keek de jongeman skeptisch aan, zijn ogen vol wantrouwen. "Waarom zou ik mijn dochter met een vreemde meegeven?" vroeg hij. "Dat is niet iets wat je zomaar doet."

De jongeman, die Layla nog steeds niet goed kon plaatsen, zweeg even, maar al snel kwam er een glimlach op zijn gezicht. "Ik begrijp uw zorgen, meneer. Maar ik bied u een aanzienlijk bedrag aan voor haar hulp. Ik heb haast, en ik kan uw dochter goed gebruiken."

Haar vader fronsde, zichtbaar in de war. "Wat voor bedrag?" vroeg hij, de nieuwsgierigheid in zijn stem voelbaar. Layla voelde haar hart in haar keel kloppen; dit was niet wat ze had verwacht.

"Vijf gouden munten," zei de jongeman vastberaden. "Dat is wat ik bied. En ik beloof dat ze veilig zal zijn."

"Vijf gouden munten?" herhaalde haar vader, zijn ogen groot van verbazing. Hij leek te twijfelen, zijn blik van de jongeman naar Layla te bewegen. "Dat is veel geld... maar ik kan mijn dochter niet zomaar aan jou geven."

"Het is voor een dringende zaak," drong de jongeman aan. "Als ik te lang blijf, kan het gevolgen hebben die ik niet kan voorspellen."

Layla voelde een mengeling van woede en angst opkomen. "Ik ben geen voorwerp om te verkopen!" riep ze, haar stem trillerig van frustratie. Ze kon niet geloven dat haar vader dit zelfs overwoog. "Dit is niet eerlijk!"

"Layla," zei haar vader met een zucht, "je moet begrijpen dat we niet veel hebben. Dit geld kan ons helpen. Denk aan je broertje, aan wat we met dat geld kunnen doen."

"Maar dit is geen oplossing," antwoordde Layla, haar stem was nu zacht, maar vol vastberadenheid. "Je kunt me niet zomaar weggeven!"

Toch was de blik in haar vader's ogen al veranderd. Hij knikte langzaam, nog steeds twijfelend. "Als je me kunt beloven dat ze veilig zal zijn..." zei hij uiteindelijk, zijn stem vol bezorgdheid.

"Ze zal veilig zijn," herhaalde de jongeman, zijn ogen nu vastberaden en oprecht.

Na wat een eeuwigheid leek, stemde haar vader uiteindelijk toe. "Goed. Ik accepteer het aanbod," zei hij, en zijn woorden lieten een golf van schok door Layla's lichaam gaan. "Maar je moet me beloven dat je goed voor haar zult zorgen."

De jongeman knikte met een overtuigende glimlach. "Natuurlijk, meneer. Ik zal ervoor zorgen dat ze veilig terugkomt, hier is alvast een voorschot op het bedrag: 2 goeden munten."

Haar vader nam de munten aan, stopte die in zijn buidel en keek Layla met een bezorgede blik aan. "voorzicht doen oké? Je mag vanavond vast bij je oom en tante slapen en dan loop je morgen weer naar huis."