Verlangen naar Vrijheid

Hoofdstuk 4

De weken gingen voorbij, en Layla vond haar ritme terug. De zorgen over de mysterieuze jongeman vervaagden al snel, en ze kwam weer in de routine van haar dagelijks leven. De dagen waren gevuld met het werken op de boerderij, het zorgen voor haar jongere broertje, en het helpen van haar ouders. De zon kwam vroeg op en de wereld werd al snel gevuld met de geluiden van het leven op de boerderij. Layla's handen waren vaak vuil van het werk, maar dat gaf haar een gevoel van voldoening. De geur van versgemaaid gras en het geluid van de dieren zorgden voor een vertrouwd en geruststellend decor.

Hoewel ze soms naar het bos keek waar ze die dag had doorgebracht, voelde ze dat het avontuur van het leven haar weer had ingelijfd. De dagelijkse taken, hoewel zwaar, waren een manier voor haar om zich bezig te houden en de herinneringen aan de jongeman te verjagen. Ze glimlachte soms in zichzelf als ze terugdacht aan de flitsen van hun gesprek, de manier waarop zijn ogen glinsterden in het laatste licht van de dag. Maar die momenten waren zeldzaam en werden overschaduwd door de verantwoordelijkheden die haar leven nu beheersten.

Op een dag, terwijl ze de was ophing, kwam de buurman langs. Hij was een stevige man met een luidruchtige lach, en hij woonde met zijn gezin op een boerderij ongeveer een kilometer verderop. Zijn zoon, Hendrik, was iets jonger dan Layla, en hoewel ze elkaar af en toe zagen, kende ze hem niet goed. Layla had altijd een lichte aversie tegen Hendrik gehad; zijn gedrag was vaak ongepast en zijn opmerkingen maakten haar ongemakkelijk.

"Layla!" riep de buurman terwijl hij naar de schuur liep. "Heb je even tijd om met me te praten?"

"Ja, natuurlijk!" antwoordde Layla, terwijl ze de laatste kleding aan de lijn hing en naar hem toe liep. De zon scheen fel, en ze voelde de warmte op haar huid terwijl ze zich afvroeg wat de buurman nu weer voor nieuws had.

De buurman keek over zijn schouder om te controleren of niemand hen hoorde. "Ik heb goed nieuws," zei hij met een glinsterende lach. "Ik heb met jouw vader gesproken, en we hebben besloten dat het tijd is voor jou en Hendrik om te trouwen."

Layla's hart stopte even. "Wat? Trouwen?" herhaalde ze, alsof ze niet goed had gehoord. "Met Hendrik?"

"Ja, het is een goede match," zei de buurman. "Jullie zijn op de juiste leeftijd. Het huwelijk kan jullie toekomst verzekeren."

"Maar ik wil niet trouwen!" riep Layla, haar stem vol verzet. "Waarom hebben jullie dit zonder mij besloten?" De woorden rolden uit haar mond voordat ze echt besefte wat ze zei.

De buurman schudde zijn hoofd. "Layla, zo gaat dat nu eenmaal. Je bent oud genoeg om te trouwen. Denk aan de voordelen voor je gezin."

De hele wereld leek om haar heen te draaien. "Voordelen? Dit is mijn leven! Ik wil zelf beslissen met wie ik wil trouwen!" Ze voelde de adrenaline door haar aderen stromen, een combinatie van woede en verontwaardiging.

Haar vader, die de stemverheffing had gehoord, kwam naar buiten. "Wat is hier aan de hand?" vroeg hij bezorgd, zijn blik van de buurman naar Layla verschuivend.

"Het is de buurman," zei Layla, terwijl ze naar hem wees. "Hij en jij hebben zonder mijn toestemming besloten dat ik moet trouwen!" Haar stem trilde van woede.

"Hendrik is een goede jongen, Layla," zei haar vader. "Dit is een kans voor je. Je bent op de juiste leeftijd om te trouwen."

"Maar ik wil dat niet! Ik ben nog zo jong!" schreeuwde ze, woede en frustratie overspoelden haar. "Waarom kunnen jullie me niet gewoon mijn eigen keuzes laten maken?" De woorden voelden als een krachtige roep om vrijheid.

"Layla, je moet begrijpen dat dit een gewoonte is," zei haar vader, zijn stem nu steviger. "We zorgen voor je toekomst."

"Je denkt alleen maar aan de voordelen voor ons als gezin!" zei Layla, haar ogen vulden zich met woede. "Ik ben geen handelswaar!" De emotie golfde over haar heen, en ze kon niet geloven dat dit haar realiteit was.