Verlangen naar Vrijheid

Hoofdstuk 7

Layla zat met haar tante in de kamer, angstig en huilend. De schreeuwen van mensen en het gerammel van wapens kwamen van beneden, doordrenkt met de geur van rook en brand. Haar hart bonsde in haar borst terwijl ze naar buiten luisterde. Het was chaos in de stad; mensen renden in paniek, en soldaten schreeuwden bevelen om de verdediging op te bouwen.

Haar oom had hen snel opgesloten, maar de onrust van de buitenwereld leek door de muren te dringen. Layla knelde haar handen samen en drukte haar lippen op elkaar om haar schreeuwen te onderdrukken. "Wat is er aan de hand?" fluisterde ze tegen haar tante, die eveneens een bezorgde blik op haar gezicht had.

"Ik weet het niet, schat. We moeten hopen dat het snel voorbij is," zei haar tante terwijl ze haar geruststellend aanraakte. Maar zelfs de zachte aanraking van haar tante kon de kou in Layla's hart niet verjagen. Ze was bang. Bang voor wat er met haar, haar familie en hun stad kon gebeuren.

De deur van de slaapkamer trilde onder druk. Er klonk een zware klap en de deur werd opengetrapt. Een grote man verscheen in de deuropening, zijn gezicht onder het bloed en zijn glimlach vies en bedreigend. Layla's hart stond stil van angst. Hij keek rond en zijn blik viel op haar, een grijns breidde zich over zijn gezicht. "Wat een mooi meisje," zei hij met een schorre stem. "Je bent precies wat ik zocht. Maar het is jammer dat ik je nu niet kan houden, omdat de prins je eerst wil zien."

Layla's maag draaide om van afschuw. De woorden van de man klonken als een dreiging, en ze wilde wegkruipen, maar voordat ze het wist, greep de man haar vast en trok haar omhoog. "Laat me gaan!" schreeuwde ze en worstelde tegen zijn grip, maar het had geen zin. Met brute kracht sleurde hij haar aan haar haren naar buiten.

De chaos buiten was overweldigend. De lucht was doordrenkt met de geur van verbrand hout en bloed. Huizen stonden in vlammen, en overal waren mensen in paniek. Layla voelde de tranen over haar wangen stromen terwijl ze de verwoesting om zich heen zag. Het was als een nachtmerrie die werkelijkheid was geworden.

De man trok haar naar het plein in het midden van de stad. Daar stonden meer jonge meiden, met blond haar, net als zij. De meisjes waren zichtbaar bang, hun ogen vol tranen en wanhoop. Layla voelde een golf van medeleven voor hen, maar ook een diepgaande angst voor wat hen te wachten stond. Wat wilde deze man met hen? Wat had de prins in gedachten?

Terwijl Layla zich in de menigte bevond, hoorde ze een schreeuw achter zich. Haar tante, met een wanhoop in haar ogen, had zich een weg gebaand door de chaos. "Laat haar met rust!" riep ze, haar stem vol moed en liefde, terwijl ze naar de man toe liep die Layla vasthield. "Je kunt haar niet meenemen!"

Layla's hart maakte een sprongetje van hoop. Misschien zou haar tante haar kunnen redden, haar kracht en vastberadenheid zouden misschien de situatie kunnen veranderen. Maar die hoop vervloog snel toen de man zich omdraaide, zijn gezicht verhardend.

"Bureaucratie is niet voor jou, oude vrouw," sneerde hij, en voordat Layla het goed en wel besefte, sloeg hij met één krachtige beweging haar tante tegen de grond. De klap klonk als een donder, en Layla's adem stokte. "NEE!" schreeuwde ze, en haar lichaam reageerde instinctief. Ze wilde naar haar tante rennen, maar de man hield haar stevig vast, zijn grip als een ijzeren band om haar pols.

Haar tante lag op de grond, een blik van pijn en teleurstelling in haar ogen. "Layla, ga!" riep ze, haar stem zwak maar doordrenkt met urgentie. "Ren! Zorg dat je veilig bent!"

Layla's hart brak terwijl ze haar tante daar in de vuurlinie zag liggen. "Ik kan je niet achterlaten!" snikte ze, de tranen stroomden over haar wangen. De man trok aan haar arm en duwde haar verder het plein op, de andere meisjes om hen heen huilden en keken met een mengeling van angst en medelijden. "Je moet met me meekomen," zei hij, terwijl hij Layla verder weg trok van haar tante.

De wereld om haar heen vervaagde in een wazige massa van paniek en chaos. "Laat me los!" schreeuwde ze, haar stem vol kracht. Ze trok haar arm terug, maar de man was sterker. Met een laatste blik op haar tante, die nog steeds op de grond lag, maakte Layla zich klaar om te vechten. Ze kon niet toestaan dat dit het einde was. Ze zou alles doen om te ontsnappen, om de vrijheid terug te winnen die hen zo hard was afgenomen.

Met een laatste poging, ging ze met haar andere hand naar de man toe en duwde hem in de schouder. Hij verstoorde zijn grip, wat Layla een kleine kans gaf om te ontsnappen. "Laat me gaan!" gilde ze opnieuw, terwijl ze zich omdraaide en in de menigte sprong, haar ogen gericht op de nabijgelegen straat. De wereld om haar heen was een wirwar van schreeuwende mensen en brandende gebouwen, maar ze voelde een nieuwe vastberadenheid in zich opkomen. Ze zou niet opgeven.

Layla rende zo hard ze kon, haar hart bonsde in haar borst en haar ademhaling was zwaar. Achter haar hoorde ze de man schelden, zijn woede was als een duistere schaduw die haar achtervolgde. Ze dook in de smalle straatjes van de stad, elke bocht nam ze met de hoop dat ze een veilige schuilplaats kon vinden. Maar de straten waren chaotisch en de geur van rook en angst hing als een zware nevel om haar heen.

Haar benen voelden als lood, en de adrenaline gierde door haar aderen. Terwijl ze achterom keek om te zien hoe dicht haar achtervolger al was, knalde ze plotseling tegen iemand aan. Geschrokken keek ze recht in de spottende ogen van een andere soldaat.

"Wil je zo graag met me mee dat je in mijn armen rent?" zei hij met een vieze lach. De woorden maakten haar misselijk. "Het is dat ik je naar het plein moet brengen, anders had ik het wel geweten!"

Verslagen liet Layla zich weer meevoeren naar het plein. De wereld om haar heen vervaagde in een wazige massa van angst en onzekerheid. Wat er met haar tante was gebeurd, wist ze niet. Haar gedachten waren een wirwar van beelden en geluiden, maar de enige constante was de paniek die in haar borst groeide.

Bij het plein aangekomen, zag ze de chaos nog erger dan voordat ze was ontsnapt. De andere meisjes stonden in een groep, hun gezichten verhard door angst, net als de haren die hun schouders raakten. Layla voelde de wanhoop om zich heen toen ze zich bij hen voegde. "Waar is mijn tante?" vroeg ze in een flauwe fluister, maar niemand kon haar antwoord geven. De angst in hun ogen sprak boekdelen, en het voelde alsof ze samen in een donkere tunnel waren beland zonder een uitweg.

"Alle blondines moeten hierheen!" schreeuwde de man, terwijl hij Layla in de menigte duwde. "De prins wil jullie allemaal zien!" De meisjes om haar heen keken elkaar aan met angstige blikken. Sommigen huilden zachtjes, terwijl anderen zich probeerden te verbergen achter degenen die groter waren.

"Dit kan niet echt zijn," dacht Layla terwijl ze probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen. "Dit kan niet echt zijn." Maar de realiteit was genadeloos en duister. De paniek in haar buik groeide, en de chaos om hen heen leek alleen maar te verergeren. De man duwde haar in de richting van een groep soldaten, hun gezichten hard en vastberaden, maar ook zichtbaar angstig. Layla's hoofd tolde van alles wat er gebeurde. Ze keek naar de meisjes om haar heen, die net zo machteloos waren als zij. Hun levens waren in één klap veranderd, en de toekomst leek duister en onzeker.

Terwijl ze daar stond, met de man die haar vasthield, wist ze dat ze niet zou opgeven. Dit was nog niet het einde. Dit kon niet het einde zijn. De schreeuwen om hen heen waren een constante herinnering aan de dreiging die hun leven had binnengevallen. Layla voelde de adrenaline door haar aderen stromen. Ze was bang, maar ook woedend. Hoe konden ze dit doen? Hoe konden ze onschuldige meisjes uit hun huizen slepen?

Met elke seconde die verstreek, groeide haar vastberadenheid. Ze zou niet de volgende zijn die werd meegenomen, niet zonder te vechten. Ze zag de soldaten zich verzamelen, hun wapens glinsterden in het schaarse licht dat door de rook heen drong. Sommige soldaten leken zich af te vragen wat ze moesten doen. "Wat moet er gebeuren?" hoorde ze een van hen vragen.

"De prins wil ze allemaal!" antwoordde de man die Layla vasthield, zijn stem vol arrogantie. "Hij heeft ze allemaal nodig voor zijn... amusementsdoeleinden."

Layla's maag draaide om. Amusementsdoeleinden? Wat bedoelde hij daarmee? De paniek maakte plaats voor een scherpe, koele woede.