Hoofdstuk 26 ~ geen weg meer terug

201 8 7
                                    

{Elias}
Ik zie haar vallen. Haar lichaam kraakt. Ik kan het geluid niet meer kwijtraken. De tranen barsten los, is ze dood?
Ik kom dichter en zie het bebloede lichaam van Maaike liggen. Opeens hoor ik haar mama schreeuwend naar buiten komen.
"Wat heb je gedaan!?"
Ik blijf snikken. Ze neemt haar gsm en belt een ambulance. Na een kwartier komt hij aan, ze is nog niet dood!
Ze leggen haar op een bedje en nemen haar mee in het busje. "ka... Kan ik mee?", vraag ik stotterend.
Haar mama vliegt naar me uit:"dit is allemaal jouw schuld!"
Dat was een steek in mijn hart. Dit is mijn schuld. Mijn Maaike is in levensgevaar door mij. Door mij.
Ik hoor de sirene van de ambulance loeien. Nog nooit was het zo luid, heftig, als nu.
Ik roep hem nog na: "Maaike!"
Ik zak door mijn knieën en snik zo hard als ik kan. Waarom zij? Waarom door mij?
*ondertussen in het ziekenhuis*
{mama van Maaike}
Ik wacht nu al een eeuwigheid op die witte wachtstoeletjes in het sombere kamertje.
"Mevrouw Vereecken?"
De zachte stem van de verpleegster schrikt me uit me gedachten.
"Niet schrikken van wat u nu gaat zien..."
Het bloed stijgt me naar het hoofd.
De deur gaat open.
Daar ligt Maaike, aan duizenden buisjes en infusies.
"W..wat heeft ze?", zeg ik voorzichtig.
"Ze is terechtgekomen op haar hoofd en heeft daar een zeer zware hersenschudding aan overgehouden, o. a. Ook vele breuken en kneuzingen, tot nu toe houden we haar in een kunstmatige coma, haar toestand is stabiel."
Mijn adem stokt. "Gaat ze dood?"
De verpleegster haalt haar schouders op.
De tranen vloeien opnieuw.
Maaike...

Just FriendsWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu