De stilte in jezelf

Hoofdstuk 1: Het Begin van de Stilte

Ik zit alleen op mijn kamer en staar naar het dagboek op mijn schoot. De regen tikt zacht tegen het raam, een geluid dat me altijd rust gaf. Maar vandaag voelt het alsof zelfs de regen me alleen laat. Mijn vingers glijden over de blauwe kaft van het boekje, een oud cadeautje dat ik ooit kreeg en nooit dacht nodig te hebben. Nu is het mijn enige luisterend oor.

Met een diepe zucht sla ik het dagboek open en begin te schrijven, zoekend naar woorden om de stilte in mijn hoofd te vullen.

"Ik weet niet meer wie ik ben. Het voelt alsof ik elke dag een stukje verder verdwijn, langzaam opgelost in de achtergrond van mijn eigen leven. Vroeger dacht ik dat verdriet iets tijdelijks was, net als regen die komt en gaat. Maar dit... dit verdriet blijft hangen, als een donkere wolk die niet meer verdwijnt."

Ik leg mijn pen neer en staar uit het raam. De druppels glijden in dunne stroompjes naar beneden, en ik vraag me af hoe het zou voelen om net zo makkelijk weg te kunnen glijden, gewoon verdwijnen zonder dat iemand het merkt.

"Iedereen lijkt gewoon door te gaan," schrijf ik verder. "Mijn vrienden, mijn ouders... alsof hun leven zich op een afstand afspeelt, ergens waar ik niet bij kan. Soms vraag ik me af of ze het zouden merken als ik er niet meer was. Zou iemand stilstaan en zich afvragen waar ik ben? Of zouden ze gewoon verdergaan, alsof ik nooit heb bestaan?"

Mijn borst voelt zwaar terwijl ik de woorden op papier zie verschijnen. Het is de eerste keer dat ik opschrijf wat ik echt voel, maar de woorden lezen als een vreemde taal. Het is alsof ik naar het verhaal van iemand anders kijk, iemand die verloren is, iemand die ik ooit was.

Ik probeer te herinneren wanneer ik voor het laatst écht gelukkig was. Vroeger, misschien, toen ik klein was en de wereld vol beloftes leek te zijn. Maar nu... zelfs de dingen waar ik ooit van hield, brengen geen vreugde meer. Alles is grijs, alsof er een mist hangt die alles dof en wazig maakt.

"Ik ben moe," schrijf ik langzaam. "Zo moe van altijd doen alsof alles goed gaat. Soms lijkt het makkelijker om gewoon op te geven, om niet langer te proberen. Maar zelfs dat voelt als te veel moeite."

Ik sluit het dagboek en leg het voorzichtig onder mijn kussen. Misschien dat ik morgen weer kan schrijven, of misschien is dit genoeg. De stilte om me heen voelt beklemmend, maar tegelijkertijd is het vertrouwd. Niemand hoeft te weten wat ik echt denk. Ze zien me toch al niet.