De weken verstrijken en het wordt steeds moeilijker om op te staan. Mijn vrienden bellen, maar ik laat de telefoon vaak overgaan. Soms hoor ik hun stemmen in de verte, hun zorgen, hun vragen, maar ik kan het niet aan. Elke poging om contact te maken voelt als een te grote stap.
"Ik heb het gevoel dat ik aan het verdwijnen ben," schrijf ik. "Alsof ik in de schaduwen van mijn eigen leven woon. De mensen om me heen kunnen het niet zien, en dat maakt me nog verdrietiger."
Ik ben als een schim in mijn eigen leven, en elke dag lijkt het alsof ik een beetje meer verdwijnt. Ik zie mijn vrienden met hun leven verdergaan, en ik vraag me af of ik ooit weer zal kunnen aansluiten. Het gevoel van afzondering groeit; ik wil niet meer naar buiten. De wereld voelt te groot, te overweldigend.
De schaduwen om me heen worden mijn enige gezelschap. Ik begin de gedachten te omarmen die ik ooit zo vreesde, alsof ik ze nodig heb om te overleven.
"Misschien is dit mijn lot," schrijf ik. "Misschien ben ik niet gemaakt om gelukkig te zijn."
De woorden komen met steeds minder hoop. Het lijkt alsof de leegte die ik voel steeds groter wordt, en ik voel de angst om volledig verloren te raken.
JE LEEST
De stilte in jezelf
Short StoryIn een wereld waar de schaduw vaak groter lijkt dan het licht, vecht Jules tegen demonen die niemand kan zien. Terwijl de dagen voorbijglijden, groeit de pijn in haar hart en de angst om haar stem te laten horen. Dit verhaal volgt haar reis door de...
