Vandaag is de dag waarop Jules vertrok. De mensen die haar kenden, staan samen in de aula van de school. Hun stemmen zijn zacht, als een rimpeling op het water. Ze praten over haar lach, over de momenten die ze samen hebben gedeeld, maar niemand spreekt over de pijn die ze droeg.
Ik zit daar, in de hoek, en luister naar hun woorden. Hoe ze zeggen dat ze het nooit hadden verwacht. Hoe Jules altijd zo sterk leek. Maar ik weet beter. Ik weet dat de schaduw haar in zijn greep had, en dat niemand het kon zien.
"Waarom heeft niemand haar gehoord?" fluister ik tegen mezelf. "Ze had hulp nodig, maar niemand vroeg het."
De woorden echoën in mijn hoofd. Jules was geen zwakke persoon; ze was een vechter, maar de strijd die ze voerde, was te zwaar. En nu is ze weg, en de leegte die ze heeft achtergelaten, is onbeschrijfelijk.
"Jules," denk ik. "Je was zo sterk, maar zelfs de sterksten kunnen breken."
Terwijl ik de herinneringen aan haar ophaal, voel ik de tranen in mijn ogen branden. Dit is niet het einde dat ik had gewild voor haar. Ze had moeten weten dat ze niet alleen was, dat het niet erg was om hulp te vragen. Maar nu is het te laat.
De stilte in de kamer is overweldigend, en ik kan niet anders dan hopen dat Jules eindelijk de rust heeft gevonden die ze zo zocht. Maar de strijd die ze heeft gevoerd, blijft in ons hart achter.
JE LEEST
De stilte in jezelf
Short StoryIn een wereld waar de schaduw vaak groter lijkt dan het licht, vecht Jules tegen demonen die niemand kan zien. Terwijl de dagen voorbijglijden, groeit de pijn in haar hart en de angst om haar stem te laten horen. Dit verhaal volgt haar reis door de...
