Elke ochtend kijk ik in de spiegel en zie ik een vreemde. Een glimlach is mijn beste vriend, maar erachter schuilt een andere Jules. Een Jules die huilt om de leegte in haar ogen, een Jules die voelt dat ze verliest van de wereld om haar heen.
Op school probeer ik te doen alsof alles goed is. Mijn vrienden vragen of ik zin heb om naar de film te gaan, of gewoon een middagje te chillen. Ik knik, doe mee, maar diep van binnen wil ik alleen maar wegkruipen. In de drukte van de klas zie ik ze lachen en genieten, terwijl ik me als een schim voel. Hun blije stemmen echoën in mijn hoofd, maar ik kan de woorden niet begrijpen. Het lijkt alsof ik aan de andere kant van een glazen wand sta, alles wat ik ooit was is vervaagd.
"Ze merken het niet," schrijf ik in mijn dagboek. "Ze zien alleen het masker dat ik op heb. Ik ben de Jules die lacht, maar niemand vraagt naar de Jules die huilt."
De momenten waarop ik echt moet lachen, zijn zeldzaam. Meestal zijn het mijn vrienden die de grappen maken, en ik doe mijn best om mee te lachen. Maar die lach voelt als een leugen, een façade die ik moet ophouden. Thuis is het niet anders. Mijn ouders praten over hun werk, over hun plannen, en ik knik als een robot.
"Soms denk ik dat ik het gewoon moet opgeven," schrijf ik verder. "Misschien is het makkelijker om de schaduw te zijn dan de zon."
En als de avond valt, trek ik me weer terug in mijn kamer. De stilte is oorverdovend, maar voor het eerst voelt het alsof niemand me kan bereiken. In het donker, omringd door mijn eigen gedachten, kan ik eindelijk ademhalen, hoe moeizaam dat ook is.
JE LEEST
De stilte in jezelf
Historia CortaIn een wereld waar de schaduw vaak groter lijkt dan het licht, vecht Jules tegen demonen die niemand kan zien. Terwijl de dagen voorbijglijden, groeit de pijn in haar hart en de angst om haar stem te laten horen. Dit verhaal volgt haar reis door de...
