Between two worlds

Η Σκιά του Γκαμπριέλ.

Το τηλέφωνο ξανά χτυπάει και ο τύπος με κοιτάει ξανά. Ξεφυσάω και τον κοιτάω
" Είναι ο γιατρός της μητέρας μου, πρέπει να απαντήσω!" Του λέω με σιγανή φωνή.

Εκείνος με κοιτάξει και χωρίς να πάρει τα μάτια από πάνω μου, σηκώνει το χέρι του όπου κρατάει το τηλέφωνο, το κοιτάζει και μετά κοιταζει εμένα.

" Θα μιλήσεις, αλλά μην τολμήσεις να πεις τίποτα παραπάνω! Σε προειδοποιώ, μην κάνεις εξυπνάδες!" Μου λέει με αυστηρό βλέμμα.

Κουνάω το κεφάλι μου θετικά και παίρνω την ανάσα μου, καθώς προσπαθώ να διώξω την ανησυχία μου.
Σηκώνει το τηλέφωνο και το βάζει σε ανοιχτεί ακρόαση. Η φωνή του γιατρού εμφανίστηκε με ήρεμο τόνο αλλά η ανησυχία του φαίνονταν.

"Κυρία, Ναταλί, σας καλώ για την κατάσταση της μητέρας σας. Χρειάζεται άμεσα να της κάνουμε την θεραπεία , η κατάσταση της και οι εξετάσεις δεν δείχνουν καλές.."

Κοίταξα τον τύπο και μετά το τηλέφωνο, δεν ήξερα τι να πω...όλα πήγαιναν στραβά..
Πήρα μια βαθιά ανάσα και έβγαλα την φωνή μου.

" Κατάλαβα...θα...θα κάνω ότι μπορώ.." Είπα με χίλια ζόρια, αλλά ήμουν σε όρια της απόγνωσης...

"Θα σας περιμένω, πρέπει να έρθετε από εδώ!" Απαντάει ο γιατρός και κοιτάω τον τύπο καθώς κλείνει το τηλέφωνο πριν προλάβω να απαντήσω.

Εκείνος με κοιτάξει και ξεφύσηξε εκνευρισμένος...
" Ετοιμάσου!" Μου είπε με έναν ψυχρό τόνο καθώς προχωρά μπροστά μου.. Τον κοίταξα με μια δόση απορίας στο πρόσωπο μου... Το εννοεί αυτό;

Με κοίταξε και με ξανα πλησίασε.
"Θες να πας να την δεις ή να αλλάξω γνώμη ;" Με ρωτάει με αυστηρό βλέμμα, τα μάτια του σκούρα από ποτέ.

Το στομάχι μου σφίχτηκε και τον κοίταξα.
" Θα ετοιμαστώ..." του είπα με την χαμηλή φωνή μου.

Καθώς έβαλα τα παπούτσια , τον κοίταξα καθώς έβαλε ένα όπλο πίσω στην ζώνη του.. άλλα δεν έδειχνε να τον απασχολεί καθώς με πλησιάζει απειλητικά.

" Μην σκεφτείς να κάνεις καμιά εξυπνάδα μικρή! Θα πάμε μαζί μέσα και θα φύγουμε μαζί από εκεί! "
Μου είπε απειλητικά το βλέμμα του γεμάτο απόλυτο έλεγχο, στραβοκατάπια καθώς τον κοίταξα με ήρεμο βλέμμα και σοβαρό

Τον κοίταξα έχοντας ψιλά το κεφάλι και τότε τον ρώτησα ευθέως.
"Βλέπω δεν θες να με έχεις στα πόδια σου γιατί δεν με αφήνεις να φύγω; "
Τον ρώτησα με ήρεμο τόνο που μόλις με άκουσε το πρόσωπο του σφίγγεται και γελάει ειρωνικά, αλλά το βλέμμα του να παραμένει αδιάφορο.

"Όσα λιγότερα ξέρεις τόσο το καλύτερο!" Μου απάντησε με ψυχρό ύφος και τον κοίταξα εκνευρισμένη.

Δεν σταμάτησα όμως, είχα αποφασίσει ότι θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να με αφήσει.

"Τι φοβάσαι ότι θα μάθω; Ότι δεν είσαι αυτός που δείχνεις;" Τον ρώτησα γεμάτο ειρωνεία και εκεί ήταν που έκανα το λάθος στην ζωή μου.

Γύρισε με κοιτάξει με ψυχρό βλέμμα και το σκοτάδι στο πρόσωπο του επανήλθε.Με πλησίασε, τόσο κοντά όπου ένιωθα την απειλή μπροστά μου.

"Κράτα της ερωτήσεις για τον εαυτό σου. Όσο είσαι εδώ, θα ακολουθείς τους κανόνες μου! Τώρα πάμε , πριν αλλάξω γνώμη!" Μου είπε και κατευθύνθηκε προς την πόρτα.

Με κοιτάξει και πήγα κοντά του, με κράτησε από το χέρι σφιχτά και προχωρησαμε προς το αμάξι.
Άνοιξε την πόρτα συνοδηγού με γρήγορα βήματα και με έβαλε μέσα, πλησίασε το πρόσωπο μου κοιτώντας με, σαν να με παρατηρεί, λες και ήθελε να με καταλάβει.

Πήρε την ζώνη και την κούμπωσε... μόλις απομακρύνθηκε και έκλεισε την πόρτα άφησα την ανάσα μου ελεύθερη.

Μπήκε στο αμάξι και έβαλε μπρος την μηχανή, και ξεκίνησε το αμάξι.
Τον κοίταγα , προσπαθώντας να τον καταλάβω.

Εκείνος κατάλαβε ότι το βλέμμα μου ήταν κολλημένο πάνω του και τότε το χαμόγελο του εμφανίστηκε.
" Πιστεύεις ότι αν με κοιτάς επίμονα , θα βρεις απαντήσεις; Καλύτερα να σταματήσεις να ψάχνεις! " Απάντησε με ψυχρό τόνο και άλλαξα το βλέμμα μου καθώς γύρισα και κοίταξα το παράθυρο.

" Πως σε λένε;" Τον ρώτησα χωρίς να τον κοιτάξω και εκείνος ξεφύσηξε , ένιωσα το βλέμμα του πάνω μου.

" Γκαμπριέλ! " απάντησε κοφτά και γύρισα να τον κοιτάξω ειρωνικά.

"Γκαμπριέλ τι; " τον ρώτησα με δόση ειρωνείας στην φωνή μου.

Τότε έκανε μια απότομη στροφή και τον κοίταξα τρομαγμένη...
" Τι κάνεις ; Στο νοσοκομείο δεν πάμε;" Τον ρώτησα καθώς φώναξα.

Εκείνος σταμάτησε το αυτοκίνητο απότομα και με κοίταξε με τα σκοτεινά του μάτια.
" Για να τελειώνουμε εδώ! Τέρμα οι ερωτήσεις! Αν δεν μπορείς να ακολουθείς της οδηγίες, τότε καλύτερα να σταματήσουμε εδώ και να γυρίσουμε σπίτι!
Είπε και τον κοίταξα καθώς μαζεύτηκα

" Το δέχεσαι ή όχι; Δεν έχω χρόνο για αυτά!" Πρόσθεσε και με κοίταξε, το βλέμμα του τόσο απόλυτο που δεν τολμώ να πω λέξη.

Δεν είπα τίποτα απλώς τον κοίταγα και κούνησα θετικά το κεφάλι μου.
Έβαλε ξανά μπρος το αμάξι και τότε η φωνή του ξανά εμφανίστηκε.

"Ότι ξέρεις, ότι νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις, ξέχασε το! Εδώ είμαι εγώ τώρα που αποφασίζω!"