Between two worlds

Απρόσμενη Συμφωνία.

Καθώς μαζεύουμε τα πράγματα, πάω να σηκωθώ και το χέρι του Γκαμπριέλ με σταματάει.

" Ναταλί.. πρέπει να μιλήσουμε πριν φύγουμε!" Μου λέει σοβαρός και σκεπτικός.

Τον κοιτάζω με απορία καθώς εκείνος πέρνει μια βαθιά ανάσα.
" Η εμφάνιση σου, τώρα που η ομάδα μου σε είδε... σημαίνει ότι δεν είμαστε σε καλό δρόμο, ένας να μάθει ότι σε έχω εδώ και δεν είσαι τίποτα για μένα, παρά ένα κορίτσι που κρατάω αιχμάλωτη..." μου λέει και τον κοιτάζω ταραγμένη από την συμπεριφορά του.

" Γκαμπριέλ! Τι θες να πεις;" Του φωνάζω ελάχιστα μπερδεμένη εφόσον τον σταμάτησα.

"Οι δικοί μου άνθρωποι πρέπει να ξέρουν ότι είσαι υπό την επιτήρηση μου. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο εάν σε παντρευτώ."
Λέει καθώς του αφήνω το χέρι απότομα, τον κοιτώ, είναι παράλογο όλο αυτό δεν θα καταλήξω να τον παντρευτώ για τις βλακίες του!!

" Δεν υπάρχει περίπτωση!" Λέω και με κοιτάξει και παίρνει μια βαθιά μάσα.

"Ναταλί, ξέρω ότι σου φαίνεται γελοίο! Αλλά εάν θες να ζήσουμε και οι δύο μας, πρέπει να το κάνεις! Λέει με ψυχρή σοβαρότητα.

"Νομίζεις ότι εγώ το θέλω; Δεν ξέρεις πως θα πάνε τα πράγματα, Ναταλί!"

"Γκαμπριέλ, σταμάτα... μιλάς σοβαρά; Μου ζητάς να παντρευτούμε μόνο και μόνο για να την γλιτώσουμε;" Τον ρωτάω καθώς σφίγγω τα χέρια μου νευρικά.

" Δεν έχουμε χρόνο για αμφιβολίες και αυτά που θες να πεις, Ναταλί! Είναι ένας γάμος χωρίς συναίσθημα χωρίς τίποτα! Πληρώνω τα έξοδα της μητέρας σου σε αντάλλαγμα να με παντρευτείς! Δεν ξέρεις τι σε περιμένει αν μάθουν ότι δεν μου είσαι τίποτα και να ξέρεις! Θα έρθουν και για εσένα , δεν μπορώ να έχω την έννοια μου για εσένα! Δεν είναι η δουλειά μου! " λέει κοφτά.

" ΑΝ ΕΝΑΣ ΜΙΛΗΣΕΙ, ΕΝΑΣ! ΝΑΤΑΛΙ! ΕΧΕΙΣ ΜΠΛΕΞΕΙ!" Προσθέτει και τον κοιτάζω αγχωμένη και μπερδεμένη.

Κάνω μερικά βήματα πίσω και τον κοιτάζω...
"Θέλω λίγο χρόνο να σκεφτώ.." απαντώ και με κοιτάζει καθώς χαμογελάει ειρωνικά.

" Χρόνος;" Είπε και γέλασε ψυχρά, " Δεν έχουμε χρόνο για αυτά. Είναι απλό, Ναταλί , αν θες να ζήσουμε, συμβιβάσου, δεν είναι γάμος αγάπης, ρομαντισμού και αλλά που πιστεύεις... είναι μια συμφωνία! "

Τα λόγια του ήταν σαν ένα χτύπημα στο μυαλό μου γεμάτα αμφιβολίες, για πρώτη φορά νιώθω ότι δεν έχω ελέγχω στην ζωή μου, αλλά θα εξαρτούμε από κάποιον άλλον, και συγκεκριμένα τον Γκαμπριέλ...

Αναστενάζω βαθιά και τον κοιτάω... " Αυτό είναι γελοίο" απαντώ και καταλαβαίνω πως δεν έχω άλλη επιλογή. " Απλά για προστασία;" Τον ρωτάω και με κοιτάζει.

" Ακριβώς! Δεν έχουμε χρόνο, Ναταλί! Αν θες να ζήσεις, εσύ η μητέρα σου και εγώ μαζί, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να το κάνουμε!"

Η καρδιά μου χτυπά δυνατά, όλο αυτό είναι... δεν ξέρω αλήθεια τι είναι... γελοίο; Παράλογο; Δεν ξέρω...

"Και να το κάνουμε, αν παντρευτούμε;... μετά τι;" Τον ρωτάω , πρέπει να ξέρω τι θα γίνει δεν μπορώ..."Αυτό είναι ένα παιχνίδι για εσένα! Τι περιμένεις από εμένα μετά;"

Με κοιτάζει καθώς το πρόσωπο του σκληραίνει." Δεν έχω χρόνο για παιχνίδια, Ναταλί. Θα δούμε πως θα πάει, αν είσαι η γυναίκα μου δεν θα σε πειράξει κανείς! Ότι γίνει!"

Κοιτάω το δάχτυλα μου όπου έπαιζαν σε μικρούς κόμπους, δεν μιλάω για μερικά δευτερόλεπτα...

"Εντάξει.." λέω εν τελεί η φωνή μου ψιθυριστή... "ας το κάνουμε.."

Εκείνος με κοιτάζει και τα μάτια του σκληραίνουν πιο πολύ. "Δεν υπάρχει επιστροφή τώρα, να το ξέρεις!"

"Πάμε να φύγουμε τώρα!" Λέει και παίρνει την τσάντα μου καθώς προχωράει στο σαλόνι. Τον κοιτάζω που απομακρύνεται και θέλω να ξεσπάσω, να βάλω τα κλάματα...
Αυτή την περίπτωση δεν την περίμενα...

Καθώς είμαστε στο αυτοκίνητο, δεν βγάζει κανένας μας καμία λέξη...Κοιτάω το παράθυρο, χωρίς να μπορέσω να τον κοιτάξω... Η συζήτηση μας πριν, πηγαινοερχόταν στο μυαλό μου όλοι την ώρα...

"Πονάς; " Με ρωτάει καθώς η φωνή του με βγάλε από τις σκέψεις μου. 

"Όχι καλά είμαι..." απάντησα και γύρισα να τον κοιτάξω. 

Και πάλι σιωπή... καθώς φτάσαμε βγήκαμε και οι δύο από το αμάξι προχωρώντας προς την πόρτα...Μπήκαμε μέσα και κοίταξα το μέρος... 

"Πόσα σπίτια έχεις;" Τον ρωτάω και με κοιτάει καθώς αφήνει τα κλειδία στο τραπεζάκι. 

"Πολλά" απαντάει ψύχρα και με κοιτάει. Δεν λέω τίποτα και ξεφυσάω... 

Πριν προλάβω να πω τίποτα , η φωνή του με σταματάει..." Πάμε για ύπνο, έχει περάσει η ώρα" λέει και με κοιτάζει.." Εδώ είναι το δωμάτιο σου!" Προσθέτει και μου δείχνει το δωμάτιο.

"ευχαριστώ .." απαντάω ψυχρά και μπαίνω στο δωμάτιο...

Κλείνω την πόρτα και κοιτάζω το κρεβάτι...Κάθομαι και κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη.Η πόρτα χτυπάει και σηκώνομαι καθώς ο Γκαμπριέλ ανοίγει την πόρτα. 

" Σου έφερα μερικές πιτζάμες, κοιμηθείς με τα ίδια ρούχα, αύριο θα πάρουμε μερικά ρούχα να έχεις... εκτός αν θες να περάσουμε από το σπίτι σου να πάρεις" 

"Θα δούμε αύριο..." απαντάω και με κοιτάει. 

" Καληνύχτα" είπε και έκλεισε την πόρτα.Αφήνω το σώμα μου να πέσει στο κρεβάτι...Πόσο καλά θα πάει η μέρα...