Dziki zachód

7. Podróż

      Po niestety krótkim pożegnaniu z tatą, pojechałyśmy taksówką na lotnisko. Nie chciałam jakoś szczególnie rozmawiać z mamą, właściwie wymieniłam z nią może pare zdań, które były przeprosinami z jej strony.
       Nasz lot miał się odbyć o 8:00 co znaczy, że zostało jeszcze... 30 MINUT CZEKANIA! Na lotnisku jedyne co robiłam to patrzyłam na ludzi i rozmyślałam co ich spotkało, że muszą tu być. Może to podróż służbowa, może chęć odkrywania świata a może odwiedziny rodziny.
      - Mamo, a właściwie to gdzie my będziemy „mieszkać"? - spytałam jej, bo właśnie się zorientowałam, że mama mi jeszcze tego nie powiedziała.
      - U cioci Asi. Mieszka najbliżej lotniska. - Trochę się zasmuciłam na tą wiadomość, bo jedynie kogo z Polski pamiętam najbardziej wyraźnie to babcia z domkiem przy łące. W sumie nawet nie wiedziałam kim jest ta cała ciocia Asia, ale już nie chciałam mówić tego mamie.
        Kiedy wreszcie przybył nasz samolot poczułam się luźniej pomimo tego, że nic się nie zmieniło. Podróż minęła mi całkiem miło, na szczęście nie było żadnego płaczącego dziecka. W Polsce mama zadzwoniła, znowu po taksówkę i pojechaliśmy do jakiejś mniejszej miejscowości niedaleko lotniska. W drodze do nowego „domu" mijaliśmy szkołę, jakiś market, piekarnie i plac zabaw w parku. Niezbyt mi się tu podobało, ale po czasie nabrało to vibe'u.
        - Mamo?
        - Tak?
        - To w tej okolicy będziemy „mieszkać"?
        - Tak to niedaleko.
I mówiła prawdę, bo po paru minutach wysiadłyśmy przed szarym domem.
       - To tu? - spytałam.
       - Tak, chodź - jak powiedziała, tak zrobiłam.
Zapukaliśmy do drzwi i prędko otworzyła nam je... zgaduje, że Asia.
        - Oh witaj Mayu! Ale z ciebie panna! Jedynie gdzie cie widziałam to na socjalach twojej mamy. Wchodźcie.
W środku pachniało jedzeniem. Ściany były turkusowe, a wystrój wnętrza był „stary"...?
        - Ugotowałam wam coś pysznego, pewnie jesteście głodne po tak długiej podróży. - powiedziała Asia.