My Lovely Pianist

5

မှိုင်းညို့ရိပ်သန်း​နေတဲ့ကောင်းကင်နဲ့​လေပြင်းတစ်ချို့က Phuwin ကိုအိပ်ရာထဲမှရုန်းထွက်နိုင်ဖို့ဟန့်တား​နေကျသည်။

" က​လေး​လေး "

အိပ်ချင်စိတ်တစ်ဝက်၊နိုးချင်စိတ်တစ်ဝက်ဖြစ်​နေတာမို့ အသံလာရာမျက်နှာလှည့်ရင်း​ခေါင်း​မော့ပြ​တော့
သူ့ဦး​ခေါင်းထက်မှ ဆံစ​တွေတစ်စုံတစ်​ယောက်ရဲ့ဆွဲဖွခြင်းခံလိုက်ရသည်။

" ​ကျောင်းမသွား​တော့ဘူးလား ​နောက်ကျ​နေပြီ​လေ "

" ၅မိနစ်​လောက် ကိုကိုရာ "

အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့သူ့​ခေါင်းထက်ကလက်ကိုဆွဲချပြီး ရင်ဘတ်ထဲပိုက်ကာပြန်အိပ်ဖို့လုပ်​နေတဲ့ Phuwin ​ကြောင့် Pond မှာဆက်​ပြောစရာစကား​တွေ​ပျောက်ရပြန်သည်။အဲ့ဒီ့​ကောင်​​လေးက သူ့ကိုအကွက်​ပေါင်းစုံနဲ့ ချုပ်​နေတာ။

" မရဘူး​နော် အခုမထရင်ကိုကို​ ကျောင်းအ​ပေါက်ဝအထိဆွဲ​ခေါ်သွားမှာ "

စချင်​နောက်ချင်လို့​ပြောလိုက်တဲ့စကားဆိုပေမဲ့တစ်ကယ်ထထိုင်ပြီး​ရေချိုးခန်းထဲတန်းဝင်သွားတဲ့ Phuwin ​ကြောင့် Pond မှာနားမလည်နိုင်​ဖြစ်သွားရ၏။နှိုးရခက်တဲ့​ကောင်​လေးက ​ကျောင်းပေါက်ဝအထိလိုက်ပို့မယ် ​လို့ကြားတာနဲ့အိပ်ရာကတန်းထလာ​​တော့တာပဲ။မဟုတ်မှလွဲ သူ​ကျောင်းလိုက်ပို့တာကိုမကြိုက်လို့များလား။ဒါမှမဟုတ် တွေ့​နေတဲ့လူရှိတာမသိ​စေချင်လို့​ကြိုရှောင်ချင်တာမျိုးများလား။

Pond အ​တွေး​ပေါင်းများစွာ​တွေးလျက်ရှိကာမနက်စာ​တောင်အတူမစားနိုင်​တော့ပဲကား​ပေါ်မှာပဲထိုင်စောင့်​နေမိ၏။၁၅ မိနစ် ​လောက်ကြာ​တော့ အသားညှပ်​ပေါင်မုန့်ကိုက်လျက်သားနဲ့အိမ်ထဲမှ​ပြေးထွက်လာတဲ့ Phuwin ကိုမြင်​တော့ Pond ကား​ပေါ်ကချက်ချင်းဆင်းကာကားတံခါးဖွင့်​​ပေးလိုက်သည်။

​ကျောင်းမှတ်တိုင်နား​ရောက်ခါနီးအထိ Pond ဘက်ကစကားတစ်ခွန်းမှမ​ပြော​လာတော့ Phuwin စိတ်ထဲစနိုးစ​နောင့်ဖြစ်လာကာ မ​ပြောရဲတာမရှိသူပီပီသူ့ဘက်ကပဲစကားစလိုက်၏။

" ကိုကိုကျွန်​တော့်ကို စိတ်ဆိုး​နေတာလား
ကျွန်​တော် အမှားလုပ်ထားတာရှိလို့လားဟင် "