Assistant

21 Pakistan ❤️

Morning.

Ik werd wakker en deed mijn haar in een staart en borstelde mijn tanden en waste mijn gezicht ik ging naar beneden en at met de moeder van Ayman en praatte met haar toen kwam ik terug naar boven.

Ik ging zitten op de bed naast Ayman. Het huis was stil, de herinneringen aan de Walima nog vers in mijn hoofd. De spanning van de afgelopen dagen was een beetje weggeëbd, maar de opwinding van wat er zou komen, bleef.

Ayman had zijn laptop op schoot, en ik zat dicht bij hem, mijn ogen glinsterden van nieuwsgierigheid. Hij had me net verteld dat hij een verrassing voor me had. "Maya," zei hij met een glimlach, "er is iets wat ik voor ons heb geregeld."

Mijn hart maakte een sprongetje. Wat zou het kunnen zijn? We hadden zoveel plannen voor de toekomst, maar ik had geen idee wat hij nu voor me in  had. "Wat is het?" vroeg ik nieuwsgierig, terwijl ik mijn handen op mijn schoot vouwde.

Ayman keek me met een mysterieuze glimlach aan en opende zijn laptop. Hij klikte een paar keer en toen verscheen er een scherm waarop vliegtickets stonden. Mijn ogen werden groot van verrassing. "We gaan naar Pakistan," zei hij zacht, zijn stem vol opwinding.

"Pakistan?" vroeg ik, mijn hart begon sneller te kloppen van opwinding. Het was altijd mijn droom geweest om Ayman mijn thuisland te laten zien, om hem te laten kennismaken met mijn familie en cultuur. Maar ik had nooit verwacht dat we zo snel zouden gaan. "Wanneer?" vroeg ik, mijn stem een beetje trillend van enthousiasme.

Ayman lachte en wees naar de data op het scherm. "Morgen. We vertrekken morgen," zei hij, zijn ogen glinsterend van vreugde.

Mijn mond viel open van verbazing. "Morgen? Dat is zo snel!" zei ik, mijn gedachten razendsnel door elkaar. We hadden nog zoveel te doen, maar de gedachte aan het avontuur dat ons te wachten stond, maakte alles goed.

Ayman zag mijn blik en stelde me gerust. "We hebben alles geregeld, Maya. Je familie is op de hoogte, en ik weet zeker dat ze het geweldig zullen vinden om ons daar te hebben."

Ik voelde mijn hart warm worden. Dit was precies wat ik wilde: Ayman meenemen naar mijn land, hem alles laten zien wat ik had meegemaakt, hem mijn familie laten ontmoeten. Het voelde als het begin van iets groots, iets dat ons dichter bij elkaar zou brengen.

“Wat moet ik allemaal meenemen?” vroeg ik, mijn gedachten al bij de reis. De opwinding maakte me bijna vergeetachtig over de praktische dingen die geregeld moesten worden.

Ayman glimlachte en legde zijn hand op de mijne. “Geen zorgen, ik heb alles al geregeld. We hoeven alleen maar in te pakken.”

Ik keek naar de tickets op het scherm en kon mijn geluk niet geloven. Dit was meer dan een reis, dit was de kans om mijn man kennis te laten maken met alles wat voor mij belangrijk was. Pakistan zou voor hem een nieuw avontuur zijn, en voor mij zou het een reis zijn terug naar huis, samen met de man van wie ik hield.

“Dank je, Ayman,” fluisterde ik, mijn ogen vol dankbaarheid en liefde. “Dit betekent zoveel voor mij.”

Hij keek naar me met een glimlach die zijn ogen deed stralen. "Alles voor jou, Maya."

De kamer was gevuld met een rustige spanning, terwijl Ayman en ik begonnen met het inpakken voor onze reis naar Pakistan. Het was laat in de avond, maar de gedachte dat we de volgende dag al zouden vertrekken, maakte het onmogelijk om te slapen. Ik stond voor mijn kast en twijfelde over wat ik mee moest nemen. In mijn hoofd speelden de beelden van mijn familie, de geur van het eten uit mijn jeugd, de drukte van de markten in Lahore. Ik had zoveel om aan te denken, maar het belangrijkste was dat Ayman eindelijk mijn thuisland zou leren kennen.

Ayman zat op het bed en keek me af en toe aan terwijl hij zijn koffer begon in te pakken. Zijn blik was vol liefde en opwinding. “Maya, ben je klaar?” vroeg hij, zijn stem vol geduld.

Ik keek naar mijn koffer en voelde me even overweldigd. “Ik weet niet zeker wat ik mee moet nemen,” zei ik met een kleine lach, mijn handen door mijn haar.

Ayman stond op, liep naar me toe en legde een hand op mijn schouder. “Maak je geen zorgen, we zullen het samen doen. Denk gewoon aan de belangrijke dingen: wat we nodig hebben voor de reis, en wat jij wilt laten zien in Pakistan. We zullen daar veel nieuwe herinneringen maken.”

Zijn woorden gaven me de rust die ik nodig had. Ik glimlachte naar hem en knikte. “Je hebt gelijk. Het is zo spannend, Ayman. Dit is echt een nieuwe fase voor ons. Ik wil dat je alles ziet: de markten, de cultuur, de mensen... mijn familie."

Ayman knikte met een glimlach. “En ik ben er klaar voor. Ik wil alles van je leren, Maya. Dit is jouw wereld, en ik kan niet wachten om het samen met jou te ervaren.”

Ik voelde me zo gelukkig op dat moment. Dit was geen gewone reis. Dit was de kans om hem mijn wereld te laten zien, om hem te laten zien waar ik vandaan kwam. Het voelde als het begin van een nieuw avontuur voor ons, een avontuur waarin we samen alles zouden ontdekken.

De Reis naar de Luchthaven

De ochtend brak aan en de zenuwen begonnen weer te spelen. Ayman en ik hadden alles ingepakt en stonden klaar om te vertrekken. Het was vroeg in de ochtend toen we de taxi instapten, op weg naar de luchthaven. Mijn hart bonkte in mijn borst, en ik kon het niet helpen dat ik nerveus was. Pakistan. Mijn land. Het zou zijn eerste keer zijn daar, en ik wist dat het een speciale ervaring zou zijn voor ons beiden.

Ayman keek naar me, zijn ogen vol kalmte. “Heb je alles bij je?” vroeg hij, zijn stem zacht.

Ik knikte, hoewel ik mezelf afvroeg of ik alles had meegenomen. Maar het was niet belangrijk. Het belangrijkste was dat we samen gingen, dat we deze reis als nieuw getrouwd stel zouden maken.

We arriveerden bij de luchthaven, en de drukte om ons heen was overweldigend. Mensen stonden in lange rijen, en de geluiden van koffers die over de grond schuurden vulden de lucht. Ayman en ik stapten uit de taxi en begaven ons naar de incheckbalie. Ik voelde de spanning weer toen we onze tickets gaven.

Aankomst in Pakistan

De vlucht was rustig, en de uren leken voorbij te vliegen. Toen het vliegtuig eindelijk begon te dalen en de lichten van de stad in de verte zichtbaar werden, voelde ik mijn hart sneller kloppen. Pakistan. Mijn thuis. De plek waar ik zoveel herinneringen had, en nu zou ik daar zijn met Ayman aan mijn zijde. De piloot zei dat we buiten moesten kijken allemaal keken en we zagen de mooiheid van Pakistan, een land in Azië, een klein mooi cultuurig land, die sterker is dan andere Desi land

Toen we de luchthaven in Lahore binnenkwamen, voelde ik de vertrouwdheid van de geur van de lucht, de drukte van de mensen, en het geluid van de stad dat door de ramen drong. Ayman keek naar me, zijn ogen vol nieuwsgierigheid en enthousiasme. “Dit is het, Maya,” zei hij, zijn stem zacht. “We zijn hier.”

Ik glimlachte naar hem, mijn hart vol emoties. “Ja, Ayman. Dit is Pakistan. Mijn thuis.”

De waarheid klikte onze lichaam toen we de mensen passeerde het leek alsof ik en Ayman een beroemde mens zijn, allemaal keken naar ons. We gingen naar buiten en ik zag mijn tantes naar me toe komen, mijn moeders broer en zussen, mijn neven en nichten, ze verwelkomden ons allemaal vriendelijk. Ik voelde dat Ayman zenuwachtig werd, maar hij glimlachte nog steeds en we praatten allemaal en zaten in de Suzuki. De auto begon te rijden, mijn tante praatte met mij en Ayman, maar Ayman luisterde niet hij keek naar buiten naar de mensen, de arme mensen en kinderen en moeders die voorbij liepen.De arme mensen die bedelen om geld en de lachende kinderen die uit de scholen rennen, moeders met borden biryani in hun handen, vaders die de moskee verlaten. "Mashallah" zei Ayman en ik glimlachte naar hem.

Vervolgd op de andere deel ❤️
- sommige mensen zeggen dat Pakistan gevaarlijk is en lelijk maar kijk gewoon aan jezelf want je weet nieks en je zeg gewoon BAKWAAS !☹️