Assistant

20 walima

Hey! Everyone listen hereee!! The party is getting started , so get ready!!✌🏽🪩

Pp Maya

6:00.

De ochtendzon scheen zachtjes door het gordijn, mijn warme stralen die over de kamer dansten. Ik voelde de lichte ademhaling van Ayman naast me, zijn armen stevig om me heen. Het was een moment van sereniteit, de stilte van onze slaapkamer gevuld met niets anders dan de zachte geluiden van de buitenwereld en onze rustige ademhaling. De nacht was lang geweest, vol dromen en herinneringen, en de spanning van de Walima die eraan kwam, voelde ver weg.

Maar ineens hoorde ik het geluid van een deur die zachtjes openviel. Een stem die mijn en Ayman naam riep.

"Maya, Ayman, wakker worden!"

Het was de stem van Ayman's moeder, warm en bezorgd. Mijn ogen gingen langzaam open, mijn geest nog in de slaapmodus. Ik draaide me langzaam om en keek naar Ayman, die nog steeds in diepe slaap was, zijn gezicht vredig en ontspannen.

"Maya, de Walima begint straks. Je moet opstaan!" Ayman's moeder was nu dichterbij gekomen, haar stem een beetje dwingender.

Ik knipperde met mijn ogen, me langzaam realiserend dat het moment was aangebroken. Ik had geweten dat dit een bijzondere dag zou zijn, maar nu voelde het echt: de drukte, de verwachtingen, de vreugde van de familie die zich verzamelde om deze belangrijke gelegenheid te vieren.

Ayman's moeder glimlachte naar me toen ze de kamer binnenkwam, maar haar blik was ook vol van de zorg die alleen een moeder kan hebben. "Je moet je klaarmaken, lieverd," zei ze. "Vandaag is jouw dag."

Ik knikte zachtjes, mijn stem nog slaperig: "Ja, mama." zeg ik. De moeder van Ayman zei dat ik haar mama kon noemen, zo aardig !☺️

De kamer was nu gevuld met de geur van versgezette thee, die me meteen deed denken aan mijn eigen moeder en de vroege ochtenden die we samen hadden doorgebracht. Ik haalde diep adem en ging zitten, mijn ogen op Ayman gericht, nog steeds vastgekluisterd aan zijn rustige slaap. Ik wist dat hij de Walima misschien ook wel met zenuwen tegemoet zou gaan, maar voor nu was hij mijn steun, zoals altijd.

Ik stond op, voelde de kou van de vloer door mijn voeten en trok mijn zachte ochtendjas aan. Mijn handen trilden een beetje, niet van kou, maar van de spanning die op mijn schouders begon te vallen. Vandaag zou de laatste stap zijn naar ons nieuwe leven samen. De Walima zou alles officieel maken, de belofte die Ayman en ik de nacht ervoor aan elkaar hadden gegeven in ons huwelijk.

Ayman's moeder bleef even staan en keek me aan, alsof ze wilde verzekeren dat ik alles in me opnam. "Kom op, Maya. We hebben geen tijd te verliezen," zei ze vriendelijk, maar met een hint van bezorgdheid in haar stem. Ik glimlachte zachtjes, probeerde mijn zenuwen onder controle te houden, en liep naar de kast om mijn kleding voor de Walima te pakken.

De kamer was nu gevuld met de geur van parfum, bloemen en verse thee. Mijn handen trilden een beetje, maar ik probeerde kalm te blijven. Het was een gevoel dat ik nog nooit eerder had ervaren: de zenuwen van een nieuwe start, het besef dat mijn leven niet meer hetzelfde zou zijn. Het zou een dag van vreugde zijn, een dag waarop ik eindelijk officieel met Ayman zou trouwen, omringd door onze families. Maar de druk van de verwachtingen was niet te ontkennen.

Ik ging naar de toilet en droeg mijn kledij , toen dacht ik aan de momenten die ik met Ayman had gedeeld, aan de tijd die we samen hadden doorgebracht om elkaar beter te leren kennen. Ik voelde me gelukkig, maar ook opgewonden. Dit was het moment waarop alles in beweging zou komen, het moment waarop we als echtgenoten onze gezamenlijke toekomst zouden beginnen.