Doktor hafızamı kaybetmemden şüpheleniyordu sanırım durdum ve '' Doktor ben zaten 9 yaşımdan öncesini hatırlamıyorum, hatırladığım 5 sene var '' dedim. Doktor pes etmiyordu '' Babanın adı neydi? '' diyerek bana döndü. Kendi çocuğu olmamdan şüpheleniyordu sanırım ama değildim, o benim babam olsaydı ben bunu hissederdim. Sorulardan sıkıldığımı belirterek hatırlamıyorum dedim.
Hastaneleri hiç sevmezdim sanki hastaneye gelince daha çok hasta oluyormuşum gibi geliyordu. Doktor sorularından sıkıldığımı anlayıp derin bir nefes alarak oturduğu sandalyeden kalktı ve sonra görüşürüz genç adam dedi. Üzerimdeki kablolardan sıkılmıştım teker teker çıkarmaya başladım kendimi iyi hissediyordum. Serumu çıkarırken canım baya yanmıştı bantlar derimi sökmüştü sanki. Ayağa kalktım üzerimdeki iğrenç hasta kıyafetinden sıkılmıştım. Kalktım yatağın altındaki terlikleri giydim biraz büyüktü ama ayaklarım buz gibiydi. Kalktım odada dolanmaya başladım pencereye doğru ilerliyordum. Pencerede açma kolunun olmadığını farkettim, intihar etmemden korkuyorlardı sanırı gerçi beni neden önemsesinlerdi ki hastanenin imajı sarsırmasın diye koymamışlardı pencere kolunu.
Dışarıya baktıktan sonra oda üzerime gelmeye başlamıştı bu tuhaf koku sanki yavaş yavaş öldürüyordu beni. Burdan çıkmam lazımdı, çıksam nereye gidecektim? Kapıya doğru yöneldim gücüm yoktu ayaklarımı sürüye sürüye kapıya geldim yavaşça açtım, büyük bir kargaşa vardı bir kaza olmuş sanırım herkes koşuşturuyordu. Kimse beni farketmemişti karşımdaki asansöre doğru yürüdüm yavaşça asansör çağırma düğmesine bastım bir kaç saniye içinde kapı açıldı. Asansöre bindiğimde bir aile vardı, bu kıyafetlerle çıkmamın imkansız olduğu aklıma geldi. Boğazımı temizledim ve bana bakan amcaya, '' Bu katta tuvaletler arızalıymış aşağıya inmem gerekiyor ama hastalığım yüzünden iyi hissetmiyorum çok üşüyorum elinizdeki hırkayı ödünç alabilir miyim '' demiştim pek düzgün olmayarak. Amca ailesine bakıp '' Al evladım eskiydi zaten sen kullan '' demişti ve birden bir ses duydum asansörden gelmişti. 2. kata gelmiştik ve asansörden ineceklerdi. Hepsi çıktıktan sonra ayna gözüküyordu, yine kendimi görmüştüm tekrar nefesim kesilir gibi oldu kendimi tanıyamıyordum yüzümdeki çizik beni bile korkutuyordu.
Zemin katta indim iki kişi sıra bekliyordu. Bana tuhaf tuhaf bakıp benim inmemi beklediler. Tüm gücümü toplayıp nefes aldıkça canımı yakan ağrıya rağmen asansörden indim. İndikten sonra şöyle bir etrafa bakıp çıkış kapısına doğru olabildiğince hızlı adımlar atıyordum. Çok az kalmıştı yine eski günlerdeki gibi yaşamla rüyayı karıştırmıştım sanki uyanıp yatağımda bulacaktım kendimi. Kapıdan çıktım nereye gidecektim bilmiyordum yürümeye başladım ve birden iki kolumdan tutup beni arkadan havaya kaldırdılar. Kafamı kaldırıp baktığımda polisler beni götürüyordu. Çok korkmuştum, '' Ben bir şey yapmadım '' dedim istemsizce. Halbuki hiç bir şey yapmamıştım ama neden direk böyle bir suçlu psikolojisine bürünmüştüm ki? Polis bana bakıp '' Zaten kimse bir şey yapmaz, kes sesini '' dedi. Beni arabaya bindirdiler iki tarafıma da polis oturmuştu, neden götürüyorlardı beni hastaneden kaçtığım ve parayı ödemediğim aklıma geldi.
Arabayı kullanan polis dönüp, ''Bu mu yapmış? Zaten tipinden belli oluyor '' dedi, aynaya bakarak. Beni hırsız zannediyorlardı sanırım. Konuşacak gücüm yoktu
