3 Büyük alem birbirine küstüğünde gökyüzü zayıf düşmüştü.
Yeryüzünün Bereketi Azalmış.
Yer Altı Kötülüğe yenilmişti.
Adalet son cançekişmelerini yaşarken,
Krallıklar birbirine girmişti.
Gökyüzü nurunu kestiğinde,
Yeryüzü ölüme diz Çöktü.
3 Büyük...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ÖLÜMÜN AVUCUNDA
Karanlık bir gecede, tek başıma ormana doğru koşuyordum. Ölümün nefesi ensemdeyken olabildiğince sakin kalmaya, beşimdeki tehlikeden kendimi nasıl kurtarabilirim bulmaya çalışıyordum.
Kalbimi delip geçen ihaneti bile sindiremeden can korkusu sarmıştı bütün hücrelerimi. Deli gibi atan kalbime, nefessiz kalmış ciğerlerime inat koşmaya ve aklımı toplamaya çalışıyordum.
"DUR ARTIK İNSAN KIZI! KAÇMANIN ANLAMINI NE? ENİNDE SONUNDA SENİ YAKALAYACAĞIM VE O GÜZEL BEDENİN BANA AİT OLACAK" kahkahası kulaklarımda yankılanırken kalbimi bir şok dalgası esir almıştı.
Ah kahrolası bacaklar biraz daha hızlı!
Hayıflanmanın ya da korkmanın bir anlamı yoktu. Yakalanmam an meselesiydi. Kaçamayacağımı biliyordum fakat bedenimin bu yaratığın eline geçmesine müsaade edemezdim.
Sol bacağıma bağlamış olduğum bıçağı hızla elime almıştım ki ayağımın bir taşa takılması sonucu yere düşmüştüm.
"Artık o soylu bedenin bana ait olacak." diyen canavarın gözlerinin içine bakarak " Ben yaşadığım sürece evet." dedim ve devam ettim. " Fakat bildiğim kadarıyla sizler, ölü bir bedene giremiyorsunuz?" kahkahalarım kulaklarıma ulaştığında şaşkınlık ve sinir heryanımı sarmıştı.
Titriyordum.
Uzun zamandır ilk defa kahkaha atmıştım.
Canavar "Hayır!" Diyerek bağırdığında ne yapacağımı anlamış gibi üzerime doğru koşmaya başladı.
"Gökyüzüne şükranlarımı ve şükürlerimi iletiyorum"
"Yeryüzüne, bedenimi armağan ediyorum."
"Yer altı duy sesimi, ruhumu sana emanet ediyorum. Ölümü kucaklıyor, yeni evime göç ediyorum." gözlerimden şelale misali akan gözyaşlarım toprağı ıslatıyordu. Hançeri kalbime dayadığımda haykırarak " 3 Büyük aleme yalvarıyorum. İntikam istiyorum!" dediğimde hançer çoktan kalbimi delip geçmişti. Yere yığılırken duyduğum tek ses canavarın haykırışları olmuştu.
Ne yazıktı, benim için üzülen tek kişide ölümüme sebep olandı.
Ne yazıktı, ruhumu çoşturan aşkım beni ölüme yollayandı.
Ne acıydı, ölüyordum...
Kitabı kapatmamla yere fırlatmam bir olmuştu.
Ölüp bittiğim kitabın, en sevdiğim karakreti ölmüştü!
