KELEBEK ETKİSİ

7.BÖLÜM TRAVMA

                          7.BÖLÜM TRAVMA

Öncelikle bu kadar geç kaldığım için gerçekten çok özür dilerim. Bu bölüm elimde o kadar süründü ki bir türlü bitiremedim, kafamı toparlayamadım. Bu bölümün de kısa olduğunun farkındayım, ama bir sonraki bölüm için burada bitirmem gerekiyordu, kızmayın bana. Hafta içi hemen yeni bölümü atmak için gidiyorum ve sizi seviyorum!
****

Bazı günler çok zordu. Hatta bazı haftalar, bazı aylar, bazı tarihler... Unutmak isteyeceğimiz bir günü tekrar tekrar zihnimizde canlandırmak bazen ağır gelebilirdi. Bu hafta Aydın ailesi için tam olarak öyleydi.

Asi yataktan kalkmak istemiyordu. Son birkaç gündür böyleydi, tek istediği dümdüz yatmak ve hiçbir şey düşünmemekti. Dört gün sonra doğum günüydü ama bu Asi için hiç de heyecan verici bir olay değildi çünkü doğum günü Asi'ye sadece kaybettiği annesini hatırlatıyordu. Bazı tarihler acımasızdı.

Kapısı tıklatıldığında Asi pikesini iyice kafasına çekmişti. Hiçbir şey duymak ve görmek istemiyordu.

''Asi Hanım? Uyandıysanız kahvaltıya bekliyorlar.''

Bu hafta kaçıncı kez böyle uyandırılmıştı? Bazen babası, bazen Yaman, bazen Neslihan ve hatta bazen Alaz tarafından uyandırılmak artık bir rutin olmuştu.

''Aç değilim,'' dedi kapının ardındaki çalışana.

''Ama,'' diyecek olmuştu ancak Asi devam etmesine izin vermedi.

''Lütfen yalnız bırakın.'' Kendini iyice yatağın içine bırakırken derin bir nefes aldı. Kalkması gerekiyordu. Okula gitmesi, sınavlarına hazırlanması ve hayata dönmesi gerekiyordu. Ama yapmayacaktı. Hızla yataktan kalkarken üstünü değiştirdi. Hızlı bir makyaj yaparak odasından çıkıp aşağıya indiğinde hepsi kahvaltı yapıyordu.

''Asi? Günaydın canım,'' dedi Neslihan gülümserken.

''Günaydın,'' dedi Asi karşılık verirken. ''Çıkıyorum ben, afiyet olsun.''

''Kahvaltı bile yapmadın kızım,'' dedi Güven endişeyle. Asi'nin bu hali onu korkutuyordu.

''Aç değilim.''

''Dün akşam da bir şeyler yememiştin,'' dedi Alaz sohbete dahil olurken. Asi'nin bakışları ona kaydı. Son bir haftadır onu da görmezden gelmişti ve bu Alaz'ın gözünden kaçmamıştı.

''Okulda yerim bir şeyler.''

''Tamam benimle gel o zaman bugün,'' dedi Alaz ayağa kalkarken.

''Gerek yok Alaz, biraz yürüyüp hava almam lazım.''

''Tamam yürürüz,'' dedi Yaman da ayağa kalkarken.

''Tek başıma gitmek için yaşım mı küçük Yaman?'' dedi Asi ters bir şekilde. Çağla gerginliği fark etmişti.

''Bırakın kızı rahat, okulda görüşüyoruz zaten sürekli. Hava alacakmış işte.''

Alaz ikizine ters ters bakarken Asi Çağla'ya öpücük yollamıştı. ''Teşekkür ederim.''

Daha sonra kimsenin bir şey demesine fırsat vermeden dışarı çıktı. Alaz da peşinden ilerleyeceği sırada dedesinin seslenmesiyle durdu.

''Kız tek başına gitmek istiyormuş Alaz, saygı duy.''

''Doğru ya,'' dedi Alaz alayla dedesine dönerken. ''Bu evde fikirlerimize saygı duyarak bizi büyüttüğünü unutmuşum dede, kusura bakma.''

''Alaz,'' diyerek uyardı Neslihan. Alaz kafasını iki yana sallarken hızla Asi'nin peşinden çıktı.