Romeo en Julia, maar dan modern

Hoofdstuk 1

Julia pov
Arghh... mijn moeder blijft maar aan m'n kop zeuren met haar gepraat over dat het goed is dat je zelf je kamer opruimt enzo. Oké, ze is niet eens mijn echte moeder want die stierf toen ik 3 was. 'Snap je nu waarom het belangrijk is dat je je kamer opruimt?' vraagt ze heel opeens, ik had niet geluisterd naar haar gezeik en nou zat ik dus in de shit. 'Uhm, ja mama. Ik snap het helemaal.' zei ik maar. Alleen had ik een klein probleem. Die vrouw was net zoiets als een leugendetector! Ik haatte die vrouw soms echt zo erg. 'Schat! Julia luistert weer eens niet naar me! Dat doet ze nou altijd en ik kan er niet meer tegen!' krijste ze naar beneden. Ik wist dus echt niet wat ik nu dus moest doen. Als mijn vader kwam zat ik goed in de shit. Ik hoorde de zware voetstappen al. Hij gooide de deur open en zei meteen 'Julia, luister eens naar je moeder. Ze probeert je gewoon te helpen!' Ja dat wist ik ook wel, maar ik ben een rijk meisje. 'Ja maar papa...' probeerde ik. 'Geen gemaar Julia, nu ruim je kamer op!' Ken je dat gevoel dat je hard genaaid wordt door je eigen vader? Nee? Nou ik wel dus.

Die avond werd ik naar beneden geroepen om te eten. Alweer lasagne, dat eten we dus echt elke vrijdag. Ik kan er dus echt niet meer tegen. 'Waarom eten we op vrijdag altijd lasagne? Dat is hartstikke slecht voor je.' zei ik. M'n ouders keken me woedend aan. Ik wist dat ik mijn mond maar niet meer moest opentrekken. 'We hebben een mededeling Julia.' zei mijn vader glimlachend. Oh nee, niet een verrassing, geen nieuw kind. 'We gaan op vakantie.' Gelukkig. Maar wacht, vaak koos ik het hotel uit. Oh oh, geen hotel betekent dus een camping. En ik ga nu dus dood. 'We zitten op een 5 sterren camping in Frankrijk.' Fijn, ook nog in de rimboe. Wat doen die mensen me aan?! 'Het heeft echt heel veel, ook knappe jongens.' zei mijn moeder. En kan het nog erger? Mijn moeder probeert me te koppelen aan een of ander rimboe joch! 'We hebben nog een andere verrassing maar daar kom je later wel achter.' Ik zucht, hier kom ik dus niet meer onderuit...