සේනානායක සර් ලව්වා දාගත්තු පික් මී එක ඉස්කෝලෙ ඉස්සරහට එද්දි දෙකයි කාලට විතර ඇති. ළමයි හුඟක් අය ඒ වෙද්දිත් ගෙවල්වලට ගිහින් හින්දා ගේට් එක ලඟ වැඩි කලබලයක් තිබ්බෙ නෑ..
පස්ස රත්වෙන්න ගුටියකුත් කාලා දුක පාට කරගත්ත මූණ විහේන්ගෙ පපුව අස්සෙ ඔබාගත්තු මාව විහේන් තව හිරට උස්සලා පපුවට තදකරගත්තා... මේක චූටි තුවාලයක්නෙ. එයාට මාව වඩන් යන්න තරම් දෙයක් කොහොමටවත් මෙතන නෑ.. ඕක පැහැදිලි කරලා කියලා දෙන්න ගිහින් තමයි මගෙ පස්ස දැන් ඇඟිලි පහක පාරක් එක්ක රතු ගැහිලා තියෙන්නෙ..
"ඔලුව වදී.. නමාගන්නවා..."
"ම්හ්ක්..."
ඔච්චරමයි.. මාව වාහනේට නග්ගන ගමන් රවාගෙනම කුටු කුටු ගගා මුමුණපු එයා අච්චර දුරක් ගෙදරට එනකල් බමුණෙක් වගේ ඔරවගෙන ඉදලා ආයිමත් ටුක් එකෙන් බැහැලා සල්ලිදීලා මාව එහෙමම දෝතට ගත්තා.. අම්මා ගෙදර නෑ හොඳ වෙලාවට. නැත්තන් අසනීප පිට එයා කලබල වෙනවා මාව මෙහෙම දැකලා..
මාව අරන් ගිහින් සෝපා එකෙන් ඉන්දවලා පුටුවක් අරන් ඇවිත් වොශ් රූම් එක අස්සෙන් තියපු එයා මාව එහෙමම අරන් ඇවිත් පරිස්සමට ඒකෙන් වාඩි කෙරෙව්වා..
"මං.. මං කරගන්නම් වීහු..."
විහේන්ගෙ ඇඟිලි හදිස්සියෙන් වගේ මගෙ ෂර්ට් එක දිගට තිබුණු බොත්තම් ගලවගෙන පල්ලම් බහිද්දි ඕනෙවටත් වඩා රතු ගැහිච්ච මං ඒ කලබල අත්දෙක දෝතින්ම අල්ලන් ඒ ඇස් අස්සට එබීගෙන උගුරෙන් වගේ මිමිණුවා..
නෑ ඒත් එයා නැවතිල්ලක් නැතුවම බොත්තම් ටික ගලවලා ෂර්ට් එක මගෙ උරහිසින් පන්නලා කලිසමේ බට්න් එකටත් අත තිබ්බා..
"විහ්.. විහේන්..."
"මං තමුසෙව රේප් කරන්නෙ නෑ.. ඔහොම ඉන්නවා මඟුල.."
ඉතිං එතනින් එහාට වෙන මොන කතාද.. එයා එකපාර ජොකත්තෙක්කම කලිසම ගලවලා දාද්දි මං ලේ උනලා පුපුරන්න වගේ රතුවෙච්ච මූණ බිමට හරවන් දෝතින්ම කකුල් දෙක මැද්ද හිර කරන් බිම බලාගත්තා..
"චුට්ටක් නාමු. සීතල වැඩීනම් කියනවා මං උණු වතුර ටිකක් උණු කරන් එන්නම් ඉක්මනට.."
