Beni Kim Öldürmek İster?

2. BÖLÜM

🖤

Gölgelerden çıkan eller yavaş yavaş üstüme geliyorlardı. Görmemek için kapattım gözlerimi. Görmek istediğim neydi ki kapattım gözlerimi gölgelere? Zihnimde gölgeler ve onların belirsiz sesleri arasında bir araba vardı üstüme son hız gelen,beni ezen bir araba ve savrulmuş bedenim.

Gölgeler o anı masama bırakıp gittiler. Biri bindi o arabaya ve üstüme sürdü ben kaçmaya çalışırken ondan. Neden yapmıştı bunu? Kim yapmıştı? Ben neyin içindeydim böyle?

O geceyi hatırlamam lazımdı.

Oraya neden gitmiştim?

O gece neler olduğunun bir kısmı teyzemdeydi. Hastanede uyandığımda yanı başımda o vardı ve anlatamıyordu. Israrcı biri değildim ya da ağrılarım ısrar etmeme engel olmuştu.

Sakin ol diye fısıldadı bir ses. Sakin olmalıydım. O gecenin sırrını da o kağıdın anlamına da kavuşacaktım. Her ne olursa olsun ben her şeyden kurtulurdum. Böyle biriydim ben. Damarlarımda akan kan bunu söylüyordu.

Ölümden dönmüştüm. Cehennemden geri gelmiştim.

Şimdi sakin olmalı ve kahvaltımı yapmalıydım. Sarı, kabarmış saçlarımı geriye attım. Teyzem mutfaktan elinde çaydanlıkla geldi. Siyah beline kadar gelen bakımlı saçları vardı. Mavi gözleri, uzun ince bir burnu ve soluk bir cildi vardı.  Nasıl biri olduğunu bilmiyordum. Açıkçası bazı davranışları rahatsız ediciydi fakat bu onun karakteriydi. Başka bir evrende tüm tatlılığı ile var olmuşta bu dünyaya bir şeyi kalmamış gibiydi.

Nedense bir şeyler saklıyormuş gibiydi benden. Emindim buna fakat neyi saklıyordu? O geceyi anlatmaması da şüpheliydi.

Hafızamın kayıp olması tüm dünyayı şüpheli konumuna sokuyordu. Hem peşimde beni öldürmek isteyen bir katil olduğuna dair düşüncelerim artıyordu ki bu fikre bu kadar çabuk kapılmış olmam hiç iyi değildi. Hem de hiç.

İçimde bir yer buna çok emindi ve bende kendime inanmayı seçmiştim.

Hem şu not ne zaman oraya konmuştu. Hafızamın parmakları kağıda dokunduğunda onu oraya benim koyduğumu söylemişti. Gerçekliği kaybetmek için çok güzel bir noktadaydım. İnce bir ip üzerinde cambazlık gösterisi yapıyordum resmen.

Teyzem sessizce karşıma oturdu ve bana gülümsedi "Gece ki kabustan sonra rahat uyuyabildin mi?"diye sordu. Sevimli duruyordu soluk tenine rağmen bir şey vardı aramızda ve o şey ondan uzak tutuyordu beni.

"Uyudum güzelce."dedim ve çatalımla salatalık dilimine uzandım. "Teyze bana o geceyi anlatır mısın artık? Yeteri kadar yorgunum ve canım acıyor sende bana hiç yardımcı olmuyorsun." hüzne bulanmış sesim onun yüreğine dokunmuştu sonunda.

"Bak Efsun. O geceyi unutmak istiyorum ben."

"Bende hatırlamak."

Derin bir nefes alıp çayını masaya bıraktı. " O gece seni kimin hastaneye götürdüğünü bilmiyorum. Beni sabaha karşı bir numara aradı ve hastaneye gitmemi söyledi. Çok korktum Efsun. O ses hâlâ aklımdan çıkmıyor."gerçekten korktuğunu görüyordum hatırladığı şey ile elini kalbine göturdu.Onu bu kadar korkutan neydi? Sadece bir ses mi?