ရှန်လျန် Part 2

ch206 ပြန်လည်ဆုံတွေ့

'သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပြန်လည်ဆုံတွေ့'

ကျိုးလီပုမှာ ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ ရှဲ့ယန်နဲ့ အပေါင်းအပါတစ်သိုက်မှာ ဆေးပညာ၌တတ်မြောက်သူမရှိသဖြင့် ရှန်လျန်ခရီးသွားတဲ့ တစ်လ‌ေကျာ်အတွင်း ကုသမှုအစီအစဉ်အသင့်အတင့်သာ အကျိုးဆောင်ပေးနိုင်ကာ စားစရာနဲ့ အဝတ်အထည်ပိုင်းဘက် ပို၍ကူညီပေးနိုင်ခဲ့သည်။ သူငယ်ချင်းတွေ၏ စွမ်းစွမ်းတမံ ကိုယ်ကျိုးမငဲ့ပဲ ကြိုးစားမှုကြောင့် များ‌‌စွာသောလူကုန်ထံများက လာရောက်ကြည့်ရှုပြီး တဖက်တလမ်းက ထည့်ဝင်ပေးကြသည်။ သို့နှင့်ငယ်ရွယ်ပြီး အရည်အချင်းရှိသည့် လူငယ်လေးများ၏ အင်အားစုပေါင်းမှုဖြင့် ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ရေဘေးဒုက္ခသည်များကို ကူညီ၊ကယ်ဆယ်၊ အလုပ်အကိုင် နေရာချထားမှုတို့ကို လုပ်ဆောင်ပေးနိုင်ခဲ့သည်။

ဒါတောင် အလှည့်မကျသေးသည့် ဒုက္ခသည်များစွာကျန်ရှိနေသေး၏။ မြို့တော်သည်လည်း ဝန်ထမ်းနိုင်ခြင်းအကန့်အသတ်နဲ့ဖြစ်ရာ တစ်ပြိုင်နက်တည်း လူများစွာကို အဆင်ပြေစေရန် မစွမ်းသာချေ။

ထိုသို့ဆိုသော်လည်း လူငယ်လေးတွေရဲ့ ကောင်းသတင်းက မြို့တော်ရဲ့တောင်စွန်ဖျား၊ မြောက်စွန်ဖျားထိ မွှေးပျံ့နေလေ၏။ ရှန်လျန်ကလွဲလို့ ကျန်တဲ့ ကော ငါးဦးကပိုင်ရှင်မရှိသေးရာ နောင်တွင် စစ်မှုထမ်းမျိုးရိုး၊လူကုန်ထံများ၊တော်ဝင်မိသားစုဝင်များထဲမှ တောင်းရမ်းလက်ထပ်ချင်သူရှိလာနိုင်သည်။ ခက်သည်မှာ ဧကရာဇ်က စိုးရိမ်ထိတ်လန့်ပြီး ကန့်ကွက်မှုများရှိနိုင်သည်။

"ရှန်သခင်လေး လာတယ်ဟေ့...ရှန်သခင်လေး ရောက်လာပြီ"

ဒုက္ခသည်များ၏ ဩဘာပေးသံကြား တုံးလင်အိမ်တော်ပိုင် လှည်းယာဉ်၏တံခါးက ပွင့်ဟလာသည်။ အပြာနုရောင် ပိုးသားဝတ်စုံလွင်လွင်လေးဖြင့် ထင်းလင်းနေပါသော ရှန်လျန်က လူတိုင်း၏အာရုံကိုဖမ်းစားနိုင်ခဲ့သည်။ ရှဲ့ယန်တို့က လုပ်လက်စများပစ်ချလိုက်ကာ သူ့ဆီလာနှုတ်ဆက်သည်။

သို့သော် အတင်းပြုံမလာပဲ  လူထုက လျန်လျန့်အားကျေးဇူးတင်လျက် တရင်းတနှီး နှုတ်ခွန်းဆက်နေသည်အား မနီးမဝေးမှ ရပ်ကြည့်ကာ‌ေစာင့်‌ေပးနေကြသည်။