ရှန်လျန် Part 2

ch199 ဘိုးဘေးလေးက ဘိုးဘေးအစစ်ပဲ

'ဘိုးဘေးလေးက ဘိုးဘေးလေးပါပဲ'

"ဝါး....."

ကျယ်လောင်တဲ့ ငိုသံက ခြံဝန်းတစ်ခုလုံးကိုနိုးကြားသွားစေခဲ့သည်။

"ငိုးတဲ့မ!"

"ဘာဖြစ်တာလဲဟ!"

"သခင်ငယ်လေးရဲ့ငိုသံပဲ"

"ယိုအာ ငိုနေတာ"

လူတိုင်းလန့်နိုးပြီး ယောင်တောင်တောင်ဖြစ်ကုန်၏။ ဘာအသံမှန်း ခွဲခြားနိုင်သွားသောအခါ အပေါ်အင်္ကျီထပ်ဝတ်မနေပဲ ဖိနပ်ဖြစ်သလိုစီးကာ ရှန်တာ့တို့ အခန်းဆီ ပြေးသွားကြသည်။ ဖေးယွမ်ရွှင်း၏ရင်ခွင်ထဲ၌ အိပ်မောကျနေသည့် ရှန်လျန်လည်း နိုးလာသည်။

"မလောနဲ့ ဖြည်းဖြည်း"

သူ ထသွားကြည့်‌‌ချင်နေသည်ကို မြင်သော် ဖေးယွမ်ရွှင်း မျက်မှောင်ကြုံ့လိုက်သည်။ ရှန်တာ့တို့နှစ်ကောင် ဘာလုပ်နေကြလို့လဲ? ကိုယ့်သားကိုယ် မထိန်းတတ်ဘူးလား?စောစောစီးစီး သူတစ်ပါးရဲ့မနက်ခင်းကို နှောင့်ယှက်ရသလား?

"ဝါး....ရှုရှု..."

ရှန်တာ့၏အခန်းထဲတွင် ကလေးအရမ်းငိုတာ ကြောင့် မိဘနှစ်ဦးပျာယာခတ်ကာ ချော့‌‌မြူရန် ပွေ့ချီလိုက်ကြသည်။ သို့သော် ရှန်ယို‌‌က မေတ္တာကိုနားမလည်သေးပဲ သူစိမ်းလက်ထဲရောက်နေရသဖြင့် ကန်ကျောက်ကာ ရုန်းနေတော့၏။

အလိုမကျကြောင်း အမူအရာပြသော်လည်း တစ်ဖက်လူတွေက မလွှတ်ပေးသဖြင့် ဒေါသထွက်ကာ အော်ငိုတော့သည်။ ဦးလေးငယ်ကို တမ်းတကာ ငိုနေပုံက သနားစဖွယ်ကောင်းလှ၏။

"ယိုအာ လိမ်မာတယ်နော်၊ မငိုရဘူးလေ... ဖေဖေ လေ ဖေဖေ့ကိုကြည့်ပါဦး၊ မငိုရဘူးနော်"

ဟော်ရယ့်လင်က ကလေးငယ်ကို ပွေ့ကာ ဟိုလျှောက်ဒီလျှောက်ဖြင့် ချော့မြူသည်။ ရှန်တာ့က ခေါင်းကုတ် ဖင်ကုတ်နှင့် ဘာလုပ်ရမယ်မသိဖြစ်နေ၏။

"ဘိုးဘေးလေးရေ မငိုနဲ့တော့ ‌‌‌‌‌‌‌‌နော် ၊ တိတ်တိတ်!"

ငိုသံက သူတို့နားစည်ပင်ကွဲမတတ်။

"ဒုန်းဒုန်း!"

"ကော တံခါးဖွင့်ပေးဦး"

တံခါးခေါက်သံနဲ့အတူ ရှန်လျန်၏အသံက ကပ်ပါလာသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ကယ်တင်ရှင် ရောက်လာသည့်အလား ရှန်တာ့ အပြေးအလွှား တံခါးသွားဖွင့်သည်။ ဒီလောက်မြန်သည့်အရှိန်နှုန်းဖြင့် သူ့တစ်သက်တစ်ကိုယ် တံခါးမဖွင့်ဖူးခဲ့။