Cennetin Kovulmuşları ♕

IV ♕ KARANLIK GELDİĞİNDE

»bölüm şarkısı/ Nirvana- Lithium
»bölüm şarkısı/ The Cab- An Angel With a Shotgun

-

Şşş sessiz ol tatlım, dünya uyuyor.
Fazla gürültü yapma, zira uyandıkları uykudan kalktıklarında yapacakları tek şey yine kendilerini kurtarmak olacaktır.

Tıpkı birini defalarca kez acı içinde bırakarak öldürüp, hapse gireceğini anladığında mezarın başında adice timsah gözyaşları dökmek gibi. Yine sadece kendini kaçınılmaz olan sondan kurtarmak için. Komik, değil mi?

-

HİÇ KİMSE KÖTÜLÜĞÜ KÖTÜ OLDUĞU İÇİN SEÇMEZ.
KÖTÜLÜĞÜ SEÇEN İYİYİ ARADIĞINI,
SONUNDA MUTLULUĞU BULACAĞINI ZANNEDER.

-Mary Wollstonecraft

-

"Ona ne yapacaklar?"ellerimi panikle birleştirdim. "Onu bir canavar yapacak ve kurtarmamız için yapabileceğimiz hiçbir şey yok"

Edrian ve üvey kardeşi konuklara küçük eğlencenin bittiğini haber vermeye gitmişlerdi. Hermes artık sadece silik bir vaziyette taş zemine bakıyordu. Bir an onun olanlardan uzak ve her ne kadar kabul etmek istemesemde daha üzgün olduğunu hatırladım. Ellerimi omzuna koyup, sessizce destek çıkan bir tiyatro oyunu sergiledim. İnancımı kaybediyordum, ona her şey yoluna girecek yada iyi olacak saçmalıklarını söyleyemezdim. Olayların iyiye gideceğine dair inancımı kaybediyordum ve ne yazık ki haklıydım.

Metanetli olmaya çalışarak kıpırdandı. Takım elbisesi kırışmış, ütü izi belli pantolonu solmuştu.

"Hermes" dedim, benden büyük olmasına rağmen şimdi çaresiz küçük çocukları andırıyordu. "Sana söz veriyorum işleri canım pahasınada olsa yoluna sokmayı deneyeceğim" ve başaracağım.

Kafasını yüzündeki ifade değişmeden salladı. Nasıl olacağı hakkında en ufak bir fikrim bile yoktu ama yapacaktım işte.

_

Tabutun içindeki kız hızla sallanıp nöbet geçiriyordu. Göğsü tavana doğru yükseldi ve nihayet kendi elleriyle kestiği soluğunu şimdi bir yabancının ellerinden tekrar aldı.

Herkes içinde, en derinlerde birine inanma isteği ile yanıp tutuşur.

En günahkarlardan şeytan bile, varlığına inandığı Tanrı'ya karşı çıkar. Boşluğa savaş açmaktan farksızdır diğer türlü yaptığı. Büyük bir ironinin içinde şeytan Tanrı'ya, Ephesius şeytana ve gözü dönmüş yardımcıları ise sadece ona itaat ediyordu. Gece yarısı, bir vakit uyandı, artık geçmişiyle arada bozulmadan aynı kalmış tek şeydi ismi; Tricia.

Duvarları işlenmiş soğuk salonda, kristal aydınlatmalar vardı. Lacivert gibi koyu bir renk olmasına karşın tuhaf bir biçimde ferah gösteriyordu odayı. Kare denebilirdi şekline. Güney cephesi cennete açılan kapıyla örtülmüştü, Kuzeyde ise henüz açıldığını belli eden kapı kıyınıktı. Çocuk dişlerinin renginde kolonlar, tezat oluşturdu bakış açısında.

Artık kendine gelmeye başladı Tricia, başında sarı beline kadar gelen saçlarıyla öne çıkan kız, kuyruğu sürünen elbisesi ve elindeki meşaleyle nöbet tutuyordu. Kimse konuşmadı, gece soğuk ve tehlikeli haliyle etrafı sardı. İkiside ilk kelimeleri için efendilerini bekleyecek kadar akıllıydılar. Ayak sesleri yaklaştı, Ephesius bilindik rahtsız edici gülümsemesi ve farklı renklere boyanmış neredeyse palyaçoyu andıran suratı ile geldi yanlarına. Neşesine diyecek yoktu.