Chosen

PROLOGUE

Sa isang maulan at madilim na gabi, isang dalagang babae ang naglalakad sa malamlam na kalsada. Siya si Elara, labingwalong taong gulang, walang magulang, at kasalukuyang nasa ilalim ng malupit na pangangalaga ng kanyang tiyahin. Ang bawat araw sa kanilang tahanan ay parang isang walang katapusang pasakit—punong-puno ng galit at panunumbat. Kaya’t sa gabing iyon, sa gitna ng ulan at malamig na hangin, nagpasya siyang lisanin ang tahanan upang maglakbay nang mag-isa, kahit walang kasiguraduhan kung saan siya pupunta.

Dala-dala niya ang isang maliit na bag na puno ng mga bagay na tanging mahalaga lamang sa kanya—isang lumang kumot, ilang piraso ng tinapay na tinago mula sa kusina, at ang kanyang maliit na kwaderno. Sa kwadernong ito, nakatago ang mga lihim na hindi niya kayang ibahagi sa iba. Minsan ay pinagmamasdan niya ang bawat pahina, naglalaman ng mga pangarap at pagnanasa, pati na rin ang mga pagsubok na kanyang kinahaharap. Ngunit ang pinakamahalagang bahagi ng kwaderno ay hindi nakasulat—isang lihim na nakatago sa pagitan ng mga pahina, ito ay ang isang kwentas na binilin sa kanya ng kanyang mga magulang bago sila namatay.

Habang naglalakad siya sa masukal na bahagi ng kalsada, napansin niyang tila mas nagiging kakaiba ang paligid. Ang anino ng mga puno ay gumagalaw sa paraang hindi normal. Ang lamig ng hangin ay parang tumatagos sa kanyang balat. Sa gitna ng patak ng ulan, narinig niya ang bulong—mahina ngunit malinaw.

"Elara..." isang boses na tila nagmumula sa mismong hangin. Napahinto siya, nanlalamig at naguguluhan. "Sino 'yan?" tanong niya, pilit na hinahanap kung saan nanggagaling ang tinig.

Mula sa anino ng mga puno, unti-unting lumitaw ang isang pigura. Isang babaeng balot sa usok at dilim, na tila hindi bahagi ng mundong kilala niya. "Ako si Kalimara, diyosa ng mga anino," sabi nito, ang kanyang tinig ay parang alon ng hangin na puno ng misteryo. "Ang mga anino ay sumusunod sa iyo, Elara. Huwag kang matakot. Ikaw ay isa sa kanila."

Nanginginig si Elara, hindi dahil sa lamig ng ulan, kundi dahil sa bigat ng presensya sa harap niya. "Hindi ko alam kung ano ang sinasabi mo," sagot niya, ngunit sa kaloob-looban niya, alam niyang may kakaiba sa kanyang sarili. Ang mga anino sa paligid ay tila sumasayaw kasabay ng kanyang takot.

"Huwag kang matakot," muling sabi ni Kalimara. Sa isang iglap, ang mga anino ay gumalaw sa kanyang paligid, bumabalot sa kanya nang hindi siya sinasaktan. "Hindi mo pa nauunawaan, ngunit ang dilim ay hindi kaaway. Makikilala mo ang tunay na layunin ng mga anino sa tamang panahon."

Bago pa siya makapagsalita, narinig niya ang isang panibagong tinig. Ang tunog ay malamig ngunit puno ng karunungan. "Elara, ang iyong presensya ay mas malakas kaysa sa iniisip mo." Mula sa kawalan, isang pigura na tila gawa sa liwanag na naglalaman ng libu-libong lihim ang lumitaw. "Ako si Nyxira,ang diyosa ng mga lihim," sabi nito," sa ilalim ng dilim, matutuklasan mo ang mga katotohanan na matagal nang nakatago. Ang iyong aura ay nagsasalita ng mga lihim na hindi pa nahahayag."

Si Elara ay nanatiling nakatayo, hindi alam kung tatakbo o mananatili. Sa paligid niya, ang lahat ay tila bumagal. Ang bawat patak ng ulan ay naging mabagal, parang ang oras ay nawawala sa normal nitong daloy. "Ano ang nangyayari?" tanong niya, ang boses niya’y nanginginig.

"Ako si Seraphis, ang diyosa ng oras," sabi ng isa pang tinig, mabigat at puno ng kapangyarihan. Sa kanyang harapan, lumitaw ang isang pigura na tila sumasagisag ng oras mismo. "Ang bawat galaw, bawat salita, ay nagbabago ng agos ng panahon. Nararamdaman mo na ba ito, Elara? Ang daloy ng oras ay dumadaloy sa iyo."

Ang paligid ay lalo pang nag-iba. Ang lupa sa ilalim niya ay tila nagkaroon ng sariling buhay, at naramdaman niya ang koneksyon sa hangin, tubig, at lupa. Isang huling tinig ang narinig niya, malambing ngunit puno ng lakas. "Ako si Lirael, ang diyosa ng mga elemento," sabi nito, ang anyo ng diyosa ay parang pinaghalong kalikasan at kapangyarihan. "Ang iyong kaluluwa ay may kaugnayan sa mga elemento ng mundong ito. Ang damdamin mo ang nagbibigay-buhay sa kalikasan."

Ngunit bago pa siya makapagsalita, isang kakaibang liwanag ang bumalot sa kanya. Ang mga ulap sa langit ay tila humiwalay, at ang liwanag ng mga bituin ay bumaba upang yakapin siya. Isang pigura na tila gawa sa purong liwanag ang lumitaw sa harap niya. "Ako si Astraea," ang tinig ay puno ng katiwasayan. "Ako ang diyosa ng mga pangarap. Ang iyong mga mata ay makakakita ng higit pa sa mundong ito. Sa iyong isip, makakapasok ka sa mga daigdig na hindi nakikita ng iba."

Biglang nagbago ang paligid niya. Ang dilim ng gabi ay napalitan ng mga imahe ng hindi maipaliwanag na mga tanawin—mga lugar na tila galing sa ibang dimensyon. Ngunit sa gitna ng kagandahan, naramdaman niyang ang bigat ng kapaligiran ay bumabalot sa kanya.

"Hindi mo pa naiintindihan," sabay-sabay na sabi ng mga diyosa, "ngunit ang iyong lakas ay magsisimulang magising sa tamang panahon."

Sa huling sandali, naramdaman ni Elara ang isang malakas na bugso ng hangin, at ang kanyang katawan ay bumagsak sa lupa. Nawalan siya ng malay, at ang lahat ng diyosa ay naglaho, kasama ang kanilang mga bulong.

Sa pagbagsak niya, naiwan ang katahimikan ng gabi, ngunit ang mundo ay nag-iba na. Sa dilim ng gabi, hindi alam ni Elara na binago ng mga diyosa ang kanyang tadhana.

Author's note:

  Good day everyone, ako po ay bagong manunulat lamang at ang mga pangyayaring naganap sa istoryang ito ay hindi po totoo, ito po'y gawa-gawa lamang ng aking malikot na isipan.

Ako po ay hindi pirpektong manunulat kaya asahan ninyo ang maraming pagkakamali.

Sana ay magustohan ninyo, at maraming salamat sa pagbasa.

Always remember "plagiarism is a crime!"