Chosen

Chapter 2

Awakened

Umalis na sila Inang at Lyra, at muling bumalot ang katahimikan sa malaking kwartong ito. Ako na lang ulit ang naiwan. Sa kabila ng ganda ng paligid, nananatiling magulo ang isipan ko. Parang isang palaisipan na hindi ko alam kung paano sisimulan. Maraming tanong ang patuloy na bumabagabag sa akin—nasaan ba talaga ako? Bakit ako ang pinili? Ano ang dapat kong gawin?

Naalala ko ang aking mga gamit. Agad kong nilibot ang aking paningin sa paligid, ngunit hindi ko makita ang itim na bag na dala ko noong huling gabi. Napasinghap ako, nanlumo, at naupo sa gilid ng kama.

"Nasaan na kaya…" bulong ko, bahagya pang binabanggit ang pangalan ni Lyra. "Lyra…"

Bago pa man tumigil ang salitang iyon sa aking bibig, may kumatok sa pinto. Mabilis akong tumayo at naglakad patungo rito. Ngunit bago ko pa mahawakan ang doorknob, kusa itong bumukas, dahilan upang mapahinto ako.

Sa harap ko, muling tumambad si Lyra, tila hindi niya kailanman iniwan ang lugar. Ang mga mata niya ay puno ng kaswal na pagtatanong habang nakatingin sa akin.

"Narinig kita. Ano’ng kailangan mo?" tanong niya, kalmado ang boses, ngunit tila sigurado sa sarili.

Nanlaki ang mga mata ko, hindi makapaniwala. "Paanong—paanong narinig mo ako? Wala akong sinabing malakas..."

Ngumiti si Lyra, tila may iniingatang lihim sa kanyang mga labi. "Hindi mo pa ba alam? Sa lugar na ito, ang bawat salitang galing sa iyong puso ay naririnig. Kaya, ano nga ba ang nais mong sabihin?"

Tahimik akong napatingin sa kanya. Ang sagot niya ay tila nag-iwan ng mas maraming tanong kaysa sagot.

Hindi ko alam kung paano sasagutin si Lyra. Parang may mga bagay siyang alam na ako mismo’y wala pang ideya.

"Gusto ko lang malaman kung nasaan ang mga gamit ko," sagot ko, sinisikap na panatilihing normal ang aking tono kahit ang puso ko’y kumakabog sa kaba.

Tumawa siya ng mahina, parang alam na niya ang isasagot ko. "Nasa ligtas na lugar ang iyong mga gamit. Huwag kang mag-alala. Ngunit hindi iyan ang dahilan kung bakit mo ako tinawag, hindi ba?"

Napakunot ang noo ko. "Anong ibig mong sabihin? Gusto ko lang naman ang mga gamit ko."

Lumapit si Lyra sa akin, hawak-hawak ang isang maliit na kristal na tila kumikislap sa kanyang palad. "Elara, ang mga salitang binibigkas mo dito ay hindi maitatago sa kapaligiran. Ang lugar na ito ay may sariling puso at isipan. Hindi mo kailangang magpanggap. Sabihin mo sa akin, ano talaga ang bumabagabag sa iyo?"

Napatitig ako sa kristal na kanina niya pa hawak-hawak. Ang liwanag nito ay tila may kinalaman sa akin, parang may sinasalamin mula sa kaibuturan ng aking pagkatao.

"Hindi ko alam..." mahina kong sagot, halos pabulong. "Hindi ko alam kung bakit ako naririto. Hindi ko alam kung bakit ako ang pinili. At higit sa lahat… natatakot ako."

Napatingin si Lyra sa akin nang may bahagyang pag-aalala, ngunit may kasamang tapang sa kanyang tinig. "Natural lang ang matakot, Elara. Lahat ng pinili ay dumaan sa ganitong pakiramdam. Ngunit ang tanong, hahayaan mo bang kontrolin ka ng takot, o gagamitin mo ito para magpatuloy?"

Bago pa man ako makasagot, isang malamig na hangin ang dumaan sa kwarto. Ang mga simbolo sa dingding ay muling nagningning, at ang liwanag ng kristal sa kanyang kamay ay tila mas lalo pang lumiwanag.

"Ang mga sagot ay malalaman mo sa tamang panahon," ani Lyra habang ang kristal na hawak niya ay naglaho sa hangin. Nagpatuloy siya sa pagtitig sa akin, tila inaasahang may isasagot ako.

Ngunit sa halip na magtanong tungkol sa mga sagot na iyon, isang kakaibang bagay ang pumasok sa isip ko. "Ilang taon ka na nga ba, Lyra?" diretsahan kong tanong, hindi maitatanggi ang kuryosidad sa aking tinig.