İçimdeki Hayalet

Bir şizofreni hikayesi...
O gece gördüklerim gerçek miydi? Yoksa zihnim bana oyun mu oynuyordu?

Artık hiç bir şey eskisi gibi olmıyacaktı çünkü ailemi ben öldürmüştüm.

1. Bölüm

Sayfa 1

---5 sene önce---

Ailem o lanet yolda trafik kazası geçirip öldüğünde tam 10 yaşındaydım.
Psikolojik tedavim nihayet bugün bitmişti.Resmen kabuslarım bitmiş ve artık rahat bir nefes almıştım.Annem ve babam keşke burda olsalardı...
Annemin bana masal anlatışlarını bile nerdeyse unutmuşum artık büyüdüm ve onların yokluğunu kabul etmem gerektiğini anladım.Burdan biraz olsun uzaklaşmam,kendimi toparlamam gerekiyordu.
Hastahaneden çıkmadan önce eşyalarımı topladım doktorumla vedalaştım ve eve doğru yola koyuldum.Yine şu yoldan geçmek zorundayım kahretsin! Eskiden bu yolun bi hikayesi olduğunu duymuştum ; aynı gün içinde ailesini kaybeden bi çocuk ortalardan kaybolmuştu ve arabaları durdurup insanları öldürüyordu... Garip çünkü ben de ailemi bu yolda kaybetmiştim. O gün bende arabadaydım babam bi anda kendini kaybetti ve arabayı ağaca  tosladı...
Sonra neler olduğunu hatırlayamıyorum aslında doktorumla bu konuyu konuştum ama hafızamın daha yerine gelmediğini ve o günü sürekli unutmaya çalıştığımı ya da zihnimin bana oyun oynadığını ve olanları tamamen yanlış hatırladığımı söyledi.Arabama binmiştim ve yolculuk başlasın.
Kafamı dağıtmak için radyo açtım ve dinlerken yoluma devam ettim.Aslında kafamfaki düşünceler dağılmak bilmiyordu radyo işe yaramayınca kapattım ve düşünmeye başladım o günü neden tam olarak hatırlayamıyordum?
Biraz daha gittiğimde nihayet evimi görebilmiştim arabamı bagaja park edip bagajın kapağını kapattım ve anahtarlarımı aramaya koyuldum kahretsin her şeyi çantama doldurmak zorunda mıydım? Bir süre anahtarlarımı aradım ve buldum,tam kapıyı açarken biri bana seslendi ;
- "Deniz"...
Onu uzun zamandır görmüyordum. Onu gördüğüme o kadar çok sevindim ki koştuk ve birbirimize sarıldık cevap verdim ;
- "Yağmur"
Yağmur benim çocukluk arkadaşımdı ve onunla her şeyimi paylaşırdım. O buralardan taşınmadan önce hiç ayrılmamıştık...
"Yağmur seni cok özledim nerelerdeydin?"
"Deniz ben de seni özledim çok uzun zaman oldu."
"Evet çok uzun yıllar geçti kazadan sonra kendimi yeni toparladım ve tedavim bugün bitti." dedim.
Yağmur benim için gerçek bir dosttu onu gerçekten çok özlemiştim ve içeri davet ettim.
"Hiç değişmemişsin biliyor musun Deniz?" dedi.
"Aslında sende pek değişmemişsin"dedim.
Onunla konuşmak beni her zaman rahatlatırdı. Zihnimdeki boşlukları ona anlatmalı mıydım? Yoksa bu kötü bi fikir miydi? Bilmiyorum.
"Bir şeyler içmek ister misin?"dedim.
"Hayır Deniz teşekkürler"dedi.
Saat neredeyse 19:00 olmuştu.
"Yağmur bak ne diyeceğim bu gece burda kal hem hasret gidermiş oluruz"dedim.
"Tabiki kalırım"dedi.
Onunla muhabbet etmeyeli gerçekten uzun zaman olmuş insan en sevdiklerinin bile sesini unutabiliyor. Biraz eğlenelim diye müzik açtım, koltukta oturuyorduk birden bire sanki beynimin içinde annemin sesini duydum galiba o geceye dair bir şeyler hatırlıyordum.
Beynimdeki ses "Kemal dikkat et!" diye bağırdı ve fren sesi... Artık düşünmek istemiyordum müziği kapattım ve Yağmur: "Deniz iyi misin?" diye sordu.
"İyiyim sadece..."
"Neyse Yağmur sen beni boşver ee sen neler yapıyorsun"diye sordum.
Ona sorular sorarak kendimden uzaklaşmaya çalışıyordum aslında korkuyordum ya hatırladığım kaza benim hatırladığım gibi değilse?
"Okulum bitti hayal ettiğim gibi bi mimar olabilirim artık"dedi.
"Senin adına çok sevindim bende tedavi için dondurduğum okuluma devam etmek istiyorum aslında"dedim.
Okula gitmek benim için en doğru karardı derslerle ve arkadaşlarımla uğraşmak bana iyi gelebilirdi.
"Artık uyıyalım mı,ben biraz yorgunumda"dedim.
"Tamam Deniz sen nasıl istersen"dedim
Misafir odasını Yağmur için hazırlamıştım. Bende odama gittim ve yatağıma uzandım uykum vardı ama kabus görmekten korktuğum için uyuyamıyordum. Nihayet uykuya dalmıştım ve uzun zamandır görmediğim kabusu görmeye başladım yine o kaza anı...
Babamın fren yapmadan önce sürekli birisiyle boğuştuğunu görüyordum,çok garip ama bu bir çocuktu ve ben o arabadaki tek çocuktum bu nasıl olabilirdi?
Birden irkildim ve uyandım saat sabahın 7 siydi ve kabus yeniden başlamıştı.
---
Hemşirenin ilaçlarımı getirmesiyle irkildim. Kalemimi ve günlüğümü bi kenara bırakıp ilaçları mı aldım içermiş gibi yapmıştım ve hemşire gittiğinde ilaçları çiçeğe tükürmüştüm keriz hemşire bunu anlamamıştı. Artık hiçbir şey eskisi gibi değildi çünkü bunca zamandır ailemin kazara öldüğünü düşünüyordum, ailemi ben öldürmüştüm, rüyalarımda babama saldıran çocuk bendim çaresiz annem sadece "dikkat et" diye bağırabilmişti. İşte bu yüzden bu akıl hastanesine kapatılmıştım, herşeyi hatırladığım ve kendime zarar vermemden korktukları için..
Günlüğüme bugün başlamıştım. İlk sayfamı Yağmur'u uzun zaman sonra gördügüm gün ile doldurmuştum.
Tam 2 gün önce her şeyi tamamen hatırlamıştım ve buraya 2 gün önce tıkılmıştım. Hemşire gitti ve günlüğümü tekrar açtım, yazmaya koyuldum.

Sayfa 2

Ertesi gün olmuştu ben gördüğüm kabusla uyanmıştım ve bir daha uyuyamadım.Çok uzun zaman olmuştu bu kabusu görmeyeli artık kabus görmemek için uyumayacaktım tabi ne kadar becerebilirsem!Üstümü giyinmiştim,aşağıya indim. Kahvaltıyı hazırlamaya koyuldum.Kahvaltıyı hazırlarken yine beynimin içinde gördüğüm kabus dönüp duruyordu.Evet bu gerçekten sinir bozucu,insan annesini ve babasını kaybettiği anı nasıl unutabilirdi,aslında hatırlıyordum ama eksik bir şeyler vardı bunu da hissediyordum.Ben bu düşüncelerle meşgulken bir anda Yağmur bana seslendi,korktum ve elimdeki tabakları yere düşürdüm
"Deniz iyi misin ne oldu?"diye sordu.
"Ben iyiyim Yağmur sadece biraz korkuttun beni o kadar."dedim.
"Korkma Deniz sadece ismini söyledim,dur bende sana yardım ediyim"dedi.
Beraber kahvaltı masasını hazırladık o kadar şey üst üste geldiki yüzümü bile yıkayamadım.
Yukarı çıkmak için mutfaktan çıktım ve merdivenlere doğru ilerledim.
Merdivenlerden çıkarken sanki adımlarımı biri takip ediyor gibiydi... Banyoya girdim ve suyu açtım yüzümü bir kaç kez su ile yıkadım ve hala o düşünceler... Bir ses duyar gibi oldum ve aynaya baktım.Aynaya baktığımda donup kalmıştım tam orda duruyordu,boğazım düğümlenmişti resmen.Yağmur'a bağırmak istedim ama yapamadım.Bu o muydu? Gerçekten ANNEM miydi? Hayır bu olamaz aptal zihnim yine bana oyun oynuyordu.Ona yaklaşmak istedim ama çok korkmuştum.Çıldırmak üzereyken annem adımlarını bana doğru yaklaştırdı ve bana bir şey söyledi,tek bir kelime "KATİL!"