Lj's POV:
Sa bawat hakbang ko, hindi ko maiwasang mapaisip. Tumatakbo sa isip ko kung anong mangyayari sa aming dalawa ni Aster. Magiging maayos ba kami? O magiging magulo pa rin? Pero hindi ko na kayang lumikom ng mga sagot. Isa lang ang sigurado-maghihintay ako at magtitiwala. Sa totoo lang, kahit na may mga tanong pa rin sa utak ko, hindi ko na iniwasan ang nararamdaman ko. At higit sa lahat, ayokong magtago.
Puno pa rin ako ng kalituhan, pero may bahagi sa akin na nakahandang magpatuloy. Nagdesisyon akong makipag-usap kay Aster, malaman kung ano ang nararamdaman niya, at masiguro na walang namumuong hindi pagkakaintindihan sa pagitan namin.
______________
Aster's POV:
Hindi ko alam kung anong nangyayari sa akin. Parang bigla na lang akong nahulog sa isang sitwasyon kung saan hindi ko kayang patagilid ang nararamdaman ko. Hindi ko rin alam kung paano ko kayang harapin si LJ ngayon. Minsan, napapaisip ako kung gusto ko na ba talaga ito, o baka natatakot lang akong magsimula ulit. Bawat salitang binibitawan ko, parang may kalakip na kabigatan. Ayokong magkamali.
Pero si LJ... may mga oras na hindi ko kayang itago ang nararamdaman ko. Hindi ko kayang manatiling malamig kapag nandiyan siya. May mga pagkakataong ako na mismo ang magpapakita ng kakaibang sigla at atensyon. Saka ko lang naisip na baka may pag-asang magbago ang lahat.
______________
Kiyan's POV:
Nakikita ko na may mga pagbabago kay Ate LJ. Hindi ko pa rin lubos na nauunawaan kung anong meron sila ni Aster, pero sigurado ako sa isang bagay: Hindi na siya katulad ng dati. Nakikita ko ang saya sa mga mata niya. Hindi ko alam kung gaano katagal ang ganitong mga pagbabago, pero bilang kapatid, hindi ko siya pipigilan. Gusto ko lang siyang maging masaya. Kung maging si Aster na nga ang magbibigay saya sa kanya, o kung may ibang mangyayari, wala na akong magagawa kundi suportahan siya.
"LJ, okay ka lang?" tanong ko habang tinutulungan siyang magbaba ng mga gamit sa kotse. "Medyo seryoso ka, ha?"
Napatingin siya sa akin at ngumiti. "Oo, Kiyan. Okay lang ako. Salamat."
Napansin ko na hindi na siya kasing-puno ng pag-aalala tulad ng dati. Tila may bagong spark na muling nagbigay buhay sa kanya.
________
Lj's POV:
Habang tinitingnan ko si Kiyan, napansin ko na parang ang lahat ng mga nangyayari ay bahagi lang ng isang malaking hakbang patungo sa mas magandang bukas. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa amin ni Aster, pero sigurado ako na magsisimula kami ng bagong chapter. Hindi ko kayang kontrolin ang lahat, pero alam ko sa sarili ko na handa akong magpatuloy, kahit pa magkamali.
"Gusto ko sanang magpasalamat," sabi ko kay Kiyan nang magkatagpo ang aming mga mata. "Salamat sa pagiging andiyan lagi. Minsan kasi... nakakalito."
Ngumiti siya, at tumango. "Walang anuman, Ate. Kung anuman ang mangyari, ako'y nandito para sa'yo."
______________
Aster's POV:
Hindi ko na kayang balewalain si LJ. Bawat pagkakataon na magkasama kami, hindi ko alam kung anong nangyayari sa akin. Minsan, naninibago ako, pero sa mga oras na iyon, gusto ko lang siyang makasama. Nang dumaan siya sa harap ko isang hapon, nagkatama kami ng mata at bigla ko siyang tinawag.
"LJ," tawag ko, sabay sumenyas para lumapit siya.
Naglakad siya palapit sa akin, at nagtanong, "Anong meron?"
"May kailangan lang akong ayusin sa sarili ko," sabi ko. "Gusto ko lang sanang itanong... okay ka ba?"
Hindi ko alam kung bakit ko nasabi iyon, pero ang totoo, hindi ko kayang hindi alamin kung kamusta siya.
"Okay na ako," sabi niya ng tapat. "Salamat sa pagtanong."
Hindi ko na alam kung anong susunod na mangyayari, pero isang bagay lang ang alam ko: Hindi ko na kayang alisin siya sa isip ko.
_________________________________________
:)
To be continued. ☺️
Keep reading please tap down here to vote HAPPY READING.
👇🏻
YOU ARE READING
What Are We?
Fiksi Remaja"They were supposed to be sworn enemies, sworn adversaries. But the more they fought, the more they found themselves drawn to each other. Past rivalries couldn't quell the fire that ignited between them. As they struggle to understand their comp...
