WHAT ARE WE?
LJ's POV:
Isang linggo ang lumipas, at parang wala pa ring pagbabago. Lahat ng iniisip ko ay patungkol kay Aster. Hindi ko siya maalis sa isip ko, pero ang hirap iwasan. Kaya ko ba siyang kausapin? O baka lalo lang magiging magulo?
Habang naglalakad ako pauwi, napansin ko na si Aster ay naglalakad din sa kabilang kalsada. Tumigil ako saglit, nag-aalangan. Alam kong hindi kami nagkakasalubong, pero nararamdaman ko ang presensya niya. Parang may magnet na hindi ko kayang labanan.
Nagdesisyon akong lumapit, pero nang makalapit ako, nag-iba ang takbo ng isip ko. Hindi ko kayang magsalita. Hindi ko alam kung anong sasabihin. Ang mga salitang gusto ko sanang i-bitiw, parang na-stuck sa lalamunan ko.
Hindi ko na kayang palampasin ang pagkakataon. Tinawag ko siya. "Aster."
Huminto siya at lumingon. Ang mga mata niyang tila malamig at wala akong nakitang emosyon. Naramdaman ko ang kaba, pero kailangan ko itong itanong.
"Aster, bakit ganun ka? Bakit parang ayaw mong magsalita?" Tanong ko, ang mga salitang iyon na parang dumaloy nang kusa.
Nag-angat siya ng kilay, at hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin. "Hindi kita maintindihan, LJ. Parang may gusto kang itanong, pero hindi mo naman kaya." Ang sagot niya, tahimik at walang ekspresyon.
Ang mga salitang iyon ay nag-iwan ng matinding tanong sa isip ko. Ano ba ang ibig niyang sabihin? Bakit hindi ko siya maintindihan? At bakit ako nai-stuck sa lahat ng ito?
______________________________
Aster's POV:
Ang bawat araw ay parang palasak na routine na lang. Hindi ko na alam kung anong nangyayari sa pagitan namin ni LJ. Gusto ko siyang iwasan, ngunit hindi ko kayang gawin iyon. Bakit ba ako ganito? Ano ba ang nangyayari sa akin?
Ngunit may mga pagkakataon, tulad ng oras na iyon sa kalsada, na hindi ko kayang hindi siya tingnan. Nakita ko siya na lumapit sa akin, at sa bawat hakbang niya, parang ang bigat ng mga tanong na ibinabato niya. Hindi ko kayang sagutin. Ang totoo, hindi ko rin kayang sagutin ang sarili ko.
Ngunit nang sinabi niyang,
"Bakit ganun ka? Bakit parang ayaw mong magsalita?"
parang isang pako na tumama sa dibdib ko. Oo, may gusto akong sabihin, pero hindi ko kayang buksan ang mga bagay na hindi ko pa nauunawaan. Hindi ko kayang ipakita sa kanya kung anong nararamdaman ko, at hindi ko kayang magpaliwanag. Hindi ko alam kung paano ko siya papaliwanagan.
_____________________________
LJ's POV:
Wala akong ibang nararamdaman kundi ang pagkalito.
"Bakit ba, Aster?" tanong ko sa sarili ko nang malayo na siya.
"Bakit ganito? Bakit hindi ko kayang maintindihan?"
Hindi ko alam kung anong nangyayari, o kung bakit hindi ko kayang kalimutan siya. May mga pagkakataon na gusto ko na lang umalis at hindi na mag-isip tungkol sa kanya, pero hindi ko kayang gawin iyon.
Pagdating ko sa bahay, pumasok ako sa kwarto at humiga. Wala akong gana sa kahit anong bagay. Naalala ko na naman ang mga mata ni Aster, ang mga salitang hindi niya kayang sabihin. Lahat ng mga hindi pagkakaintindihan ay parang nakakulong sa akin. Hindi ko kayang ipaliwanag, pero parang ako na lang ang naiipit sa lahat ng ito.
YOU ARE READING
What Are We?
Genç Kurgu"They were supposed to be sworn enemies, sworn adversaries. But the more they fought, the more they found themselves drawn to each other. Past rivalries couldn't quell the fire that ignited between them. As they struggle to understand their comp...
