İnsanlar beni kırmaktan zevkmi alıyor anlamıyorum. Bir kalbin paramparça olması kimin hoşuna gider ki? Ben burda kırılmasınlar diye konuşmuyorum onlar orda kırılmam için kelimeleri özenle seçiyorlar sanki...
Anlamıyorum...
O kadar şeyden sonra bir de hiçbirşey olmamış gibi devam ediyorlar. Özür dileyince geçtiğini sanıyorlar ama öyle değil işte. Her nefes alışımda kalbimin kırıkları içimi parçalıyor sanki. Hep karşımdaki kişileri düşündüğüm için kaybediyorum. Çabalıyorum ama olmuyor. Ve ben böyle olmasından çok yoruldum artık. Susunca, onlar mutlu olsun diye uğraştıkça herşey daha da kötü oluyor. Umursamamaya çalışıyorum ama olmuyor. Ne yaparsam yapayım onlar karaktersiz olmaya devam edecekler. Mutlu olmak için onlar gibi mi olmak lazım? Üzgünüm ama benim bir KARAKTERİM var...
