Tumalon si Jun Wu Xie mula sa itim na halimaw, tumingin kay Jun Qing na may seryosong ekspresyon, at sinabi: "Tiyo, hindi ko ibibigay ang Luntiang Bato Ng kaluluwa, huwag mong galawin ang libingan."
"Ano?" Si Jun Qing nagtanong sa gulat.
Sa sandaling iyon, sumigaw si Long Qi sa gulat!
"Ginoo! Tingnan nyo!"
Binuksan niya ang kabaong ni Jun Gu, at siya ay nagulat.
Ang tatlong miyembro ng Pamilya Jun ay nagmadaling lumapit upang makita.
Ang nakita nila nang tumingin sila sa kabaong ay nag-iwan sa kanila ng walang salitang pagkamangha.
"Paano ito … .” Si Jun Xian ay nasa pagkabigla
Isang guwapong lalaki ang nakahiga sa loob ng kabaong, ang kanyang mukha ay mapayapa. Sa sandaling nakita ng mga kawal ng Hukbong Rui Lin sa paligid ng libingan ang mukha, lahat sila ay nakaramdam ng matinding alon ng emosyon sa kaloob-looban at halos matumba sa lupa.
Sampung taon!
Sampung buong taon!
Hindi nila nakita ang mukha na iyon sa loob ng sampung mahabang taon. Lahat sila ay nagluluksa na hindi na nila kailanman makikita ang mukha na kanilang iginagalang at pinapahalagahan sampung taon na ang nakalipas nang ilibing nila ang kanyang katawan, at magiging alaala na lamang magpakailanman.
Wala sa kanila ang inaasahan, isang dekada na ang lumipas, nang buksan nila ang kanyang kabaong, na siya ay nakahiga doon na mukhang eksaktong eksakto pa rin tulad ng noong inilagak nila siya sa kanyang walang hangang pahinga, na parang natutulog lang siya.
Kung hindi sila nasa sementeryo, at si Jun Gu ay hindi nakahiga sa kabaong na kanilang hinukay, maaari nilang isipin na siya ay buhay at maayos at natutulog lamang nang mahimbing.
Isang dekada na ang lumipas, ang pagtanda ay makikita kahit sa mga taong buhay, ngunit hindi tinamaan ng panahon ang lalaking ito na nakahiga nang patay at nakabaon ng malalim sa lupa sa kabila ng lahat ng panahong ito.
Si Jun Gu na nakahiga sa harapan nila ay mukhang kasing hitsura niya sampung taon na ang nakalipas nang siya'y ilibing. Ang kanyang balat na kulay tanso ay puno at mahigpit, ang kanyang itim na buhok ay nakalatag sa ilalim ng kanyang katawan, ang kanyang mga mata ay nakapikit, ang kanyang mga kilay ay kasing kapansin-pansin tulad ng dati. Sa ilalim ng kanyang tuwid at matulis na ilong ay ang kanyang bibig, bahagyang nakabuka, hawak ang kalahating piraso ng malinaw na berdeng Luntiang Bato. Ang kanyang mga kamay ay nakapatong sa kanyang tiyan, hawak ang espada na nagpanalo sa kanya ng walang bilang na laban at pumatay ng walang bilang na kaaway.
Ang espada ay kumikislap ng malamig na liwanag sa ilalim ng liwanag ng buwan, kahit na nakatago ito sa loob ng sampung taon, kasing talas pa rin ito ng dati.
Pinigilan ni Jun Xian at Jun Qing ang kanilang mga luha sa kanilang nakita.
Walang bakas ng panahon sa katawan ni Jun Gu, sa katunayan, mukhang mas bata siya kay Jun Qing, na ilang taon ang nakababata sa kanya.
"Paano nangyari ito? Ang katawan ni Jun Gu… . .Sampung taon… . Sampung taon… . . Bakit napakaganda pa rin ng katawan?" Si Jun Xian ay nabubulol sa kanyang lalamunan, habang siya ay naaalala ang panahon sampung taon na ang nakalipas sa libing.
Nagdusa sila sa mga pinsala ng nakaraang dekada ngunit si Jun Gu ay parang natigil sa oras.
Hindi pangkaraniwan na makakita ng katawan na hindi tinamaan ng bulok at pagkabulok sa loob ng mahigit isang dekada, maliban na lamang kung ito ay pinanatili sa matinding lamig, sa ilalim ng nagyeyelong niyebe at yelo noong araw ng kanilang pagkamatay.
Ang katawan ni Jun Gu ay inilibing sa lupa.
Ang nakabibinging panghihirapan na kanilang naramdaman nang kailangan nilang buksan ang kabaong upang kunin ang Luntiang Bato ay nawala nang makita nila si Jun Gu ay mukhang pareho pa rin mula noon. Ang mag-amang Jun, pati na rin ang lahat ng kawal ng Hukbong Rui Lin, ay pinunasan ang mga luha na tumulo mula sa kanilang mga mata.
Maaaring umalis na ang lalaki sa mundo, ngunit hindi siya umalis sa kanilang mga puso.
Tumingin si Jun Wu Xie kay Jun Gu na nakahiga sa kabaong, ang kanyang mga mata ay puno ng halo-halong damdamin.
Si Jun Gu at Jun Qing ay bahagyang magkamukha lamang sa hitsura, at mas pinalad sa kanyang mga guwapong katangian. Kung si Jun Qing ay mas kamukha ng kanyang ama sa itsura, si Jun Gu naman ay mas kamukha ng kanyang ina.
Matalas na mga tampok, matulis na ilong, guwapong itsura.
Ang hitsura ni Jun Wu Xie ay tiyak na namana mula sa kanyang ama, may mga natatanging katangian, maganda.
Nang pumanaw si Jun Gu, siya ay dalawampu't walo pa lamang, isang batang lalaki.
Sampung taon na ang nakalipas, dalawampu si Jun Qing, at sa nakikita nila ngayon, mukhang mas bata si Jun Gu.
BINABASA MO ANG
GENIUS DOCTOR BLACK BELLY MISS (Tagalog Version)
Historical Fiction"TRANSLATE IN TAGALOG" Noong siya ay labing-apat na taong gulang, sa murang edad, Siya ay isang henyong manggagamot na ikinulong ng kanyang lolo, Sinunog niya ang kanyang kulungan kung saan siya nakatira nang higit sa Sampung taon. Ngunit Nang maka...
