PROLOGUE
Suddenly I felt the spark that minsan lang maramdaman ng isang tao. I learned to give way. I learned my lessons. I learned to smile even though I'm hurt. I wear my mask so someone can see the true feelings of mine when he's only looking in my eyes.
Suddenly I fell in love. Naging happy and hurt at the same time.
Kasi siya nagparamdam sakin kung pano magmahal at mahalin. Sa kanya ko nalaman ang sarap ng pagmamahal sayang nga lang.... wala na siya.
Matagal na kaming magkaibigan, pero ni minsan hindi sumagi sa isip kong pwede niya pala akong mahalin. Na ni minsan hindi ko naisip na mahalin siya katulad ng pagmamahal niya sakin. Na ni minsan pwede pala kaming magkatuluyan, kaso nga lang yun ang pinagsisihan ko.
Na ni minsan hindi ko naisip na mahal pala namin ang isa't isa. Ngayon, ako nagsisisi na kasi huli na ang lahat. Kung saan mahal ko na siya..
Sa araw pa na iyon ako magsisisi.
