HİPNOZ

-4- AYRILIK

Duyduklarım karşısında şoke olmuştum resmen.Beynimin içinde binlerce cevapsız soru vardı.Ve hepsinin yanıtlarını almak için yanıp tutuşuyordum.Anlam veremediğim şeyler dönüyordu ortada.Birbiri arasında ilişki kuramadığım şeyler.Mesela Ulaş ve Aras ne ara böyle bir diyalog geçirecek kadar yakın olmuşlardı?İkisinin de ortak sırrı neydi?Aras bana böyle bir şeyi nasıl yapmıştı?Ulaş onu ne ile tehdit ediyordu?Bu ses kaydını kim çekmişti?Kim atmıştı?

Tüm bu sorular beynimde vızıldarken odadaki ölüm sessizliği sinirimi bozuyordu.Ne hissetmem gerektiğinden emin değildim.Öfke,nefret,şaşkınlık,hayal kırıklığı...

Hayatta en çok güvendiğim insanlardan birinin yaptığı bu şeyi aklım almıyordu.Ulaş'a ne demeli peki?Onunla bir iddia uğruna birlikte olduğumu bildiği halde bunu kabul etmişti.Hatta ve hatta bu iddia için Aras'ı kullanmıştı.Ne yapmaya çalışıyordu?Beni sevdiğini söyleyen o adam bunları yapmış olamazdı.

Ulaş açıkçası çok umurumda değildi.Ama Aras'ın yaptığı beni derinden etkilemişti.O çocuktan nefret ettiğimi bile bile üstümde böyle bir bahis oynamasına izin vermiş daha da ötesi yardım etmişti.Ama neden?Onu bu kadar korkutan sır ne olabilirdi ki?Bizden sakladığı ama Ulaş'ın bildiği şey ne olabilirdi?

"Ben her şeyi açıklayabilirim." diye öne atıldı Aras.Evet,açıklığa kavuşturulması gereken çok fazla karanlık kısım vardı zihnimde.

Şaşkınlıktan gözleri hala kocaman olan İlayda sonunda biraz kendine geldi ve "Bu yaptığına inanamıyorum." deyip ellerini saçlarının arasına daldırdı.
Artık koltukta oturamıyordum.Ayağa kalkıp bir sağa bir sola yürümeye başladım."Biriniz konuşsun artık." diye söylendim daha fazla dayanamayıp.

Ulaş ayağa kalkıp yanıma geldi ve ellerimi avuçlarının arasına aldı.Vücuduma zehir yayılmışcasına ellerimi çektim ve göğsümün üstünde birleştirdim."Bana sakın dokunma."dedim buz gibi bir sesle.
"Bak,lütfen.Hiçbir şey göründüğü gibi değil.Sana her şeyi anlatacağım.Ama önce sakin ol."
Zaten sakindim.Sakin ve uyuşuk.Şoku atlatıp sinirlenme kısmına henüz geçememiştim.
"Biraz daha elle tutulur makul bir şey demezseniz İlayda'yı da alıp buradan gideceğim.Anlaşıldı mı?"
Aras da ayaklanıp yanıma geldi."Otur lütfen.Anlatacağım her şeyi." Dediğini yapıp kalktığım koltuğa geri döndüm ve oturdum.Ulaş bir yanıma Aras diğer yanıma oturdu.

-"Önce İlayda'nın gitmesini istiyorum.Bu onun mevzusu değil.Üçümüz konuşmalıyız." dedi Aras.
-Hayır,hiçbir yere gitmiyor.Ne o,yaptığın pis işleri öğrenmesinden mi korkuyorsun?
-Sadece onu bunlardan uzakta tutmaya çalışıyorum.
-O benim en yakın arkadaşım.Burada ne olursa olsun hepsini zaten ona anlatacağım.Bari kendi kulaklarıyla duysun kaç yıllık arkadaşının nasıl bir insan olduğunu.                 
-Benim hatam değil İris.
Kafamı Ulaş'a çevirdim.
-O halde senin hatan. 
-Hayır,hayır.Ortada bir hata yok.
-Emin misin?
-Evet.
-Artık adam gibi anlatın şunu.Sıkılmaya başladım. Ulaş ellerini saçlarının arasından geçirip ensesine attı.Yüzü bembeyaz ve endişeliydi.Ayrıca gözlerindeki alev alan parlaklıkta yeşeren öfkesini de görebiliyordum.Aras ise yüzünü ellerinin arasına almış kafasını aşağı sarkıtmıştı.
 
-Aras'ı tehdit etmedim.Sadece şartlandırdım.Sana ulaşmamın başka  bir yolu yoktu İris anlasana.Iddia için bile olsa benimle olmana göz yumdum ben.Duygularımla oynama izin verdim.
-Şimdi suçlu ben mi oldum?Tüm bu tezgahı kuran sizsiniz.Üste çıkmaya çalışma.Daha çok batıyorsun.
-Normal şartlarda benimle konuşur muydun?Söyle?Benimle vakit geçirir miydin?
Cevap vermek yerine susmayı tercih ettim.Tabi ki onunla konuşmazdım.Nefret ettiğim birinin bana olan asılsız hislerinin bir önemi olmazdı. -Bak işte.Cevap bile vermiyorsun.Hırsını biliyordum ve bunu kullanmak zorunda kaldım.Özür dilerim ama kötü bir niyetim yoktu.
-Benimle normal bir şekilde konuşmayı hiç denemedin bile.
-Denemeden benimle konuşmayacağını bilecek kadar iyi tanıyorum çünkü seni.Bu benim okuldaki son yılım ve bir şeyler yapmalıydım.Böyle bitmemeliydi.