Koşar adımlarla oradan uzaklaşırken kalbim hâlâ deli gibi çarpıyordu. Yanaklarımın yanmasını hissediyordum. Ne yaptım ben? Hassiktir, cidden öptüm mü? Hem de yanaklarından…
Ayaklarım kendiliğinden hareket ediyordu ama nereye gittiğimi bilmiyordum. Bir köşeye varıp nefesimi dengelemeye çalışırken, az önce olanları tekrar gözümün önüne getirdim. O bakışı… O kıkırdaması…
"Ödedin," demişti.
Peki ya şimdi?
Ona nasıl bakacağım?
Daha fazla düşünmemeye karar verdim. En iyisi biraz uzak durmaktı.
Bir domates gibi yürüyerek yurt odama çat diye utançla girdim, çok utanıyorum amk. Niye yaptım ki ben bunu şimdi amk, yaparken böyle düşünmemiştim.
Tugay bana uzaylıya bakar gibi bakıyordu.
"Ne bok yedin?"
"Ananı siktim." Dedim ve battaniyeyi başıma kadar çekip ikisine de götümü döndüm.
Sonra da uyudum mk.
Ertesi gün okulda köşede saklanarak ilerlemeye çalışırken, onun sesini duydum.
"Beni görünce kaçmaya mı başladın yoksa?"
Gözlerimi kaçırdım. Ama kıkırdayarak önüme geçti. Yine o kehribar gözlerle bakıyordu. Gülümsemesi hafifti, ama alaycı değildi.
Bir şey demem gerekiyordu ama kelimeler boğazıma düğümlendi. O konuşmaya devam etti.
"Dün aceleyle kaçtın. Beni merakta bıraktın."
"Ben… Şey… çişim vardı."
Gülerek kafasını eğdi. "Avucumu açardım."
"Aç o zaman hâlâ çişim var."
Bir an için ne dediğimi idrak edemedim. Sonra o kehribar gözlerin büyüdüğünü gördüm. Ardından kahkaha. Öyle bir kahkaha ki, koridorun sonunda bile duyulabilirdi.
Ellerini beline koyup bana baktı. "İşte bu yüzden seni seviyorum."
Tüm vücudum dondu. Ne!? Ne diyor bu amına koyayım?
Beynimin içinde kırmızı alarm ışıkları yanıp sönüyordu. Seviyor mu? Seviyor dedi, değil mi? Bunu şaka olarak mı söyledi? Yoksa gerçekten mi?
Gülümseyerek elini saçlarına attı. "Bu kadar komik bir tepki vereceğini biliyordum. Şimdi bir şey diyeceksin ama kelimeleri toparlayamayacaksın. O yüzden dur, ben devam edeyim."
Ağzımı açtım ama haklıydı. Ne diyeceğimi bilemiyordum. Ne diyeceğim lan?
Bana doğru bir adım attı. "Borcunu ödedin sanıyorsun ama ben hâlâ eksik hissediyorum."
Gözlerimi kıstım. "Ha?"
Başını eğdi, gülümsemesi biraz daha derinleşti. "Bu sefer ben borçlanmak istiyorum."
İçimde bir şeyler kıpırdadı. Kalbim mi? Midem mi? Emin olamadım. Ama bildiğim bir şey vardı. Bu iş burada bitmeyecekti.
Omuz silkti. "Bilmem. Bir kereyle biter mi dersin?"
Bir an için içime garip bir heyecan yayıldı.
Ardından kehribar tesbihlerinin bana yaklaştığını fark ettim ve ona tabiri caizse far görmüş tavşan gibi baktım. Ne yapıyor lan bu?
Bu işin sonunun bok yolu olduğunu fark ettiğimde elimi onun göğsüne koyup onu durdurdum.
"WAİT!"
Durdu ve bana öküzün trene baktığı gibi baktı.
"Sebep?"
"Bu akşam maç var."
"Eee?"
Elimi göğsünden indirdim ve tekrar kehribar gözlerine baktım. Ben sizi bir gün tesbih yaparım ama... Ah dedem ona da hediye ederim. Mutlu olur adamcağız.
He neyse.
"Bu akşamki maçı kazanırsanız." Devamını anlayacağını düşündüm çünkü o sayısalcı. Ne alaka yok, işte öyle olması gerekti.
"Vercen mi?"
"La bizi kim alabilur?"
"Vermiycen mi?"
"Aklına beni sikmek mi geldi Ufuk?"
"Her akşam." Dedi ve Johnny Sins gibi sırıttı.
Bir an düşündüm, ciddiye almalı mıydım? O sırıtışı ne kadar gerçekti? İçimde bir yerlerde "Lan oğlum şaka yapıyordur" diyen bir ses vardı, ama bir yandan da "Ya şaka değilse?" diye başka bir ses yükseliyordu. İç savaş çıkar içimde diye korktum.
“Bak,” Dedim. “Şu maçı bir kazanın, sonra konuşuruz.”
Ufuk bir an duraksadı. Sonra başını salladı, "Tamam, ama skorla geliriz bak."
“Skorla mı?” Ne diyor bu amına koyayım?
“Daha fazla gol, daha fazla ödül. Mantıklı.”
Lan bu çocuk gerçekten kafasında bir hesap makinesiyle mi doğmuştu?
Maçın sonucu ne mi oldu?
Daha o gün anlamalıydım. O takım, tarihlerindeki en büyük farkla kazandı.
Ve ben de borçlu kaldım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
