Kendi yaşantımı düşündüm bulunduğum çevreleri iş yerlerini tanıdığım insanları... Boş verebilseydim Hiç birşeye aldırmasaydım üzülecek yerde gülseydim. Ama yapamadım anlamamıştım.Yaşamın bir maskeli balo olduğunu insanların her gün her ana değişik maskeler taktıklarını bende kendime çeşitli maskeler hazırlamalıymışım .Boy boy renk renk yerine göre kullanmalıymışım,durumuna göre güleç kız,aşık surat,üzgün,perişan,mutlu...Hepsini yeri geldi ama yapamadım.Hep kendi yüzümü taşıdım. Bin bir surat denilen insanlar arasında maskesiz biri.
Yaşayabilir miydi?
Dayanabilir miydi?
O gün başlamıştı hayatımın çaresizliğine mi üzüleyim yoksa yanlızlığıma mı ? bence ikisine.Bugün onunla ayrıldığımızın 1 yılı bence bir yerde yaşamayı sevmek için orada mutlaka anılarımızın olması gerekli .Yoksa evler soğuk,birer duvar yağını.Balkana doğru ilerlemeye başladım.Balkonun kenarına geldiğimde usulca yere oturdum.Usulca göğe yaslandım,Bulut parçalanmış gökyüzünü seyrediyorum.Bulutlar mı üstümüzde koşuyor yoksa yıldızlar mı karar veremedim
ŞİMDİ OKUDUĞUN
''BİZİ ANLATSAM''
ChickLitOnu kaybedemeyecek ve bir o kadar da sahiplenecek bir kızdım. O ise kendi dalgasıyla ortama hava katan bir çocuktu. Ama o şimdi neredeydi...
