The Runaway

- 8 -

POV Elliot

Céleste en ik blijven nog even op de grond zitten, totdat ik me bedenk dat we echt weg moeten. Ik sta langzaam op en reik mijn hand uit naar Céleste. Ze glimlacht waterig, maar pakt mijn hand wel aan en ze hijst zichzelf omhoog.
"Ik denk dat we voorlopig thuis moeten slapen." Zeg ik, en ik glimlach naar Céleste. Ze knikt, glimlachend.

Ze laat mijn hand los, die ze blijkbaar nog vast had, en geeft me een knuffel. "Tot morgen, Elliot," zegt ze en ik fluister "Tot morgen" terug.

Als ze weg is ga ik tegen de muur aan staan. Céleste doet iets met me, maar ik weet niet wat. Ik snap niet wat. Ik wil niet weten wat. Langzaam loop ik ook de hal uit, naar mijn kluisje. Ik zie Céleste al niet meer staan.

Ik besluit naar huis te lopen, zodat ik even mijn hoofd kan legen. Ik snap het niet. Ik snap niet dat mijn verlangen om hier weg te gaan, dat een maand geleden nog zo sterk was, langzaam wegebt. Waarom?

Komt het door Céleste?

Ik schrik van mijn eigen gedachten, en lach dan. Natuurlijk komt het niet door een meisje. Het is vast omdat, de laatste tijd, er minder testen en andere verplichtingen zijn.

Toch?

Ja, dat is het.

Ik moet stoppen met twijfelen, het is niet goed om zoveel te twijfelen. Denk ik. Als ik bij mijn huisdeur kom, heeft mijn moeder de deur al opengemaakt voordat ik de klink kan aanraken. "Niks," zegt mijn moeder, "Niks heb je laten horen. Ik moest het van de schooldirecteur horen wat je allemaal hebt uitgespookt! Je moet echt beter nadenken Elliot!" Mijn moeder klinkt boos, en ik durf niet te antwoorden. "Het spijt me," zeg ik maar. "Het spijt je? Het spijt je?!" Roept mijn moeder naar me, en ik knik. "Echt, het zal niet nog eens gebeuren, beloofd," zeg ik en mijn moeder knikt, bijtend op haar lip. Dan stapt ze opzij zodat ik naar binnen kan lopen. Ik loop de woonkamer binnen, zie mijn vader zitten, die me niet vrolijk aankijkt, en draai me weer om, om vervolgens de trap op te lopen naar mijn slaapkamer. Ik kan beter niet met mijn ouders praten als ze een beetje boos zijn.

Opeens word ik wakker, met mijn kleren nog aan, maar wel op mijn bed. Ik kijk op de wekker die op het nachtkastje naast mijn bed staat. Kwart over zes. Fijn. Kuch. Blijkbaar ben ik gisteravond in slaap gevallen. Ik hoor mijn maag rommelen en besluit iets te gaan eten. Als ik de trap afloop denk ik weer aan Céleste. Waarom denk ik zo vaak aan haar? Ik weet echt niet meer wat ik met mijn gedachten aanmoet. En met mijn onhandigheid, want ik struikel over de laatste trede van de trap en knal zo tegen de muur op. Het zal ook weer eens niet.

Na schaaltje cornflakes te hebben gegeten weet ik niet meer wat ik in huis kan doen, dus ga ik maar een rondje lopen in het park. Alles staat volop in de bloei, zo vrolijk staat dat. Ik wil net bij het meertje gaan zitten als ik een hand op mijn schouder voel. "Wat doe jij hier, Elliot?" Vraagt een bekende stem dan. Ik draai me om.

"Levi? Dat kan ik beter aan jou vragen," antwoord ik hem.

Oehhhhh wie is Levi? Tamtamtamm... xD

Anyways, na een heeeeeeeele lange tijd heb ik weer een hoofdstuk voor jullie. Echt sorry dat ik niet heb geüpload, maar ik had gewoon geen inspiratie meer. Maar hier is het nieuwe hoofdstuk :D (om 12 uur 's nachts, maar dat doet er niet toe)

Als jullie het leuk vinden mogen jullie voten, want voten is leuk.

Ennn, ik ben ook bezig met een nieuw boek, die ik vaker upload. Het is een kort verhaal, en ik zou het leuk vinden als je even kijkt ofzo.

:)