Grey-paryska ucieczka.

Diego Dominguez

-Diego ja wpadnę w alkoholizm.-stwierdziła Still patrząc na kolejną butelkę wina.

-Nie marudź. Muszę zrobić kilka zdjęć, masz na tym tarasie genialny światłocień.-powiedział siadając na betonowej barierce.

-Wszędzie gdzie zamieszkuje moim przyjacielem jest Hiszpan, który jest fotografem.- stwierdziła patrząc na niego.

-Może to znak od Boga, żebyś w końcu jakiegoś sobie przywłaszczyła, weź pod uwagę, że jestem pediatrą, który bardzo lubi tarasy...-wyszeptał, patrząc na nią z łobuzerskim uśmieszkiem.

-Hmm jeszcze nigdy nie kochałam się na tarasie.

-Still jakaś Ty otwarta na nowe związki.-krzyknął zaszokowany.

-Dominguez nie pozwalaj sobie.

-Powiedziałaś mu?

-Co?

-Co? Co? Czemu odeszłaś?

-Nie. Ona zrobiłaby wszystko, żeby go zniszczyć.

-Ana ja czegoś nie rozumiem. Mówiłaś, że ona go kocha.

-To nie jest proste. Ona była jego dominą i uległą, później tylko przyjaciółką. On mówił jej o wszystkich nowych kochankach. Jak pojawiłam się ja, to on chciał czegoś na stałe. Ona nie jest normalna.

-Kochał Cię?

-Chyba tak.

-Chyba?

-Na pewno. Kochał mnie, oświadczył mi się. Elena była na jego przyjęciu urodzinowym, odciągnęła mnie na stronę i zagroziła, że jeśli nie odpuszczę to ujawni wszystkie informacje na jego temat. Musiałam wyjechać.

-Ty go kochasz.

-Nie wiem. Chwilami myślę, że to już moja przeszłość. Tyle razy pokazywał mi ile może, a nie mógł odkryć, że jego przyjaciółka jest pieprzoną wiedźmą. Zdzirowaty Troll-dodała w myślach.

-Idę do kuchni po wodę, chcesz coś?- zapytał

-Nic nie chcę.

-Ana zapomnij o nim. Zamknęliście swoje sprawy, jesteś wolna. Znaczy nie do końca, bo dziś jesteś moja.-stwierdził patrząc na jej reakcje.

-Idź po tą wodę i ubierz koszulę z łaski swojej.-wyszeptała, udając oburzoną zasłoniła oczy.

Zbiegając po schodach w stronę kuchni, usłyszał dzwonek. Odwrócił się w kierunku gospodyni domu, która wykrzyknęła.

-Otwórz !

-Dobry wieczór.-powiedział Diego, starannie lustrując wzrokiem gościa. Zaśmiał się widząc jego zaciśniętą szczękę.

Cholera mogłem założyć tą koszulę-pomyślał Dominguez

-Witam. Jest Ana?- odpowiedział Christian, który z trudem panował nad sobą.

-Jest. Maleństwo masz gościa.-krzyknął w stronę schodów, po czym dodał-zapraszam.

Diego Dominguez patrzył zaciekawiony zaistniałą sytuacją. Jego konkurent obserwował Anę i nie mógł opanować wściekłości , a co najlepsze jego ukochane maleństwo posłało mu najpiękniejszy uśmiech, przez co jeszcze raz Christian Grey musiał po raz setny tego dnia liczyć w głowie do dziesięciu.

-Christianie coś się stało?- zapytała zdziwiona widząc go w swoim mieszkaniu.

-Nie wzięłaś zaproszenia.-odpowiedział, podając jej list.

-Ana ja uciekam, bo chyba musicie poważnie porozmawiać. Będę jutro po Ciebie o 6:00.-oznajmił Diego, odwracając się powoli wspinał się do sypialni po swoje rzeczy.

Między nimi zapanowała głucha cisza. Ana nie patrzyła na niego, tylko stukała paznokciami w komodę. Po chwili zobaczyli ubranego przyjaciela, który z uśmiechem podszedł do Christiana podając mu dłoń, którą zbyt mocno zacisnął a przy okazji, dziwnym zrządzeniem losu przypadkowo kopnął przybysza w piszczel.

-Miło było poznać. Obserwował twarz Christiana, która wykrzywiła się w bólu z wyższością i ironią dodał: Coś nie tak?

-Nie, wszystko w porządku.-odpowiedział mu Grey stalowym głosem.

-Myślę, że powinien Pan zrobić podstawowe badania.-rzekł protekcjonalnie Diego.

-Jakie?- zapytał ironicznie Grey.

-Datowanie węglem. Dobranoc maleństwo.-wyszeptał i pocałował swoją przyjaciółkę w czoło.

Zabije go kiedyś.-rzuciła w myślach Ana.

Całuje i dziękuje za komentarze! Tosia!