Bu Benim☕Hikayem

**5**

@YazarinSertOdunu7

Takıntılı sapık, offf Faruk hayır yani yazdıracak başka okul bulamadın mı ?
Eğer ben bununla sınıf arkadaşının yanında bir de sıra arkadaşı olursam kesin o mezarın ben hapishanenin yolunu tutarız.

"Evet, çocuklar ben kimya öğretmenimiz Selçuk Ünal tanışma faslını uzun tutmadan sıradan tanisalım sonra da dersin işleyişi hakkında konuşuruz."

Bu adamı sevmiştim en azından beni Atakan'la yapacağımız saçma diyalogdan kurtarmıştı.

Tabi bu arada sıra bana yaklaşıyordu. Kafamda söyleyeceğim şeyleri toparlamaya başlıyorsun yavaş yavaş...
Bu da en arka sıranın bir diğer avantajiydı. Sıra yanımda oturan gereksiz Atakan'a geldiğinde aniden sert bir şekilde kapı açıldı.
Kendimi bir an filmlerdeki kardeşinin namusunu temizlemek için elinde silahla kapıya dayanan insanların olduğu yerde sandım.
....

Bu sabahki ağır ergendi...
Ben bunu 12 falan sanmıştım. Belkide nöbetçiydi ve defter getirmişti, hemen kötü düşünmemeliydim
.
"Hoşgeldin Karel otur bakalım arkadaşının yanına"

Ne ?
Cidden bizim sınıfta mı ?
Hoca ismini nereden biliyor ? O niye konuşmuyor ?
Babam böyle pasta yapmayı nereden öğrendi ?
Pardon ya , gene saçmaladım.

"Pardon, ön sıraları sevmediğini unutmuşum. Arkadaşlar yerinden memnun olmayan var mı?"

Eyla kızım gün doğdu sana, ama bir dakika bende ön sıraları sevmem ki gözlerim Atakan'a kaydı. Yaa ben bunu neden daha önce düşünmedim ki ?
Eğer el kaldıracak gibi yaparsam Atakan bunu gururuna yediremez ve o da el kaldırır. Ne kadar ağır ergen olsa da gururludur Atakan, gerçi herkesin içinde ona yaptıklarından sonra gururu kaldıysa.....

Hemen el kaldırdım, gözlerim Atakan'a kaydı bana öyle bir baktı ki , nefret doluydu resmen. Ardından o da el kaldırdı.

Şimdi ben mi suçluyum başka yere otursaydı , hem suçlu hem güçlü neyse artık öne de alışmaya başlamam gerek bunca yıl arkada oturduktan sonra biraz zor olacak ama....
Çevreme baktım Evrim ve yanındaki kız tartışıyorlardı.
Biraz baktıktan sonra nasıl nedenini de anladım.
Ne biliyor musunuz ?
O çocuk oraya otursun diye, insan bir gereksiz için arkadaşını satar mı yaaa ?
Böyle insanlardan nefret ediyorum. Bir dakika ya sınıftaki kızların yanında oturan erkekler parmak kaldırmaya başladılar teker teker......
Hoca Karel'e döndü.

"Bir tercih yapacak mısın ?"

şuna bak yaa yanımda Atakan olmasa el kaldırılmak benim için % 100 imkansızdı ama hayat işte ne olacağı belli olmuyor.

"Önlerden pek hoşlanmam, bu kadar"
Havaya bak yaa aslında bakarsan ben de senin gibilerden pek hoşlanmam onu ne yapacağız ?

"Pekala haksızlık olmasın yazı tura atarız arka sıradakilerle"

Hoca bize döndü ve beklenen soruyu sordu.
"Yazı mı tura mı?"
Zaten arka sıradan pencerenin yanında olan bizim sıra ve orta sıranın en arkası el kaldırıyordu. Duvar kenarında iki erkek oturuyordu.
Samimiyetlerinden anladığım kadarıyla yıllardır arkadaşlardı..

"Tura"
Atakan cevabı vermişti bende başımla onayladım.
Hoca parayı havaya fırlattı.

.....

Para Karel'in önünde durdu.
Parayı eğilip yerden aldı.
Bizim sıraya doğru yürürdü ve çantasını sıranın üstüne koydu.
Arkasını dönüp hocaya parayı verdi bu sırada Atakan da ön sıraya geçmişti.
Bacaklarını açarak sıraya genişçe yayıldı.
Beni köşeye sıkıştırdı.
İnsan bu kadar rahat olur mu ? Oluyormuş demek ki...
Hoca ön sırada oturan Atakan'a bakarak;

"Devam edelim lütfen" dedi.

"Atakan, bu okuldaki 3. yılım babam şirketimizde müdür annem doktor"

"Arkadan devam edelim."

"Eyla Soner ve bu okula bu yıl kaydoldum."

"Annen ve baban ne işle meşgul ?"

"Babam inşaat mühendisi ve
annem...."
Gözlerim dolmaya başlamıştı ve insanların içinde ağlamaktan nefret ediyorum.
"Bence bu gereksiz bir soru onu tanımak için"
Tüm sınıf bizim sıraya bakıyordu şimdi, utanmıştım. Gülümsemeye çalıştım.
"Sanırım haklı"
Sesim biraz kısık çıkmıştı...
Sıra ona gelmişti.
"İsmim Karel ve diğer gereksiz soruları cevaplamayacağım."

Ağır ergen olabilir ama beni insanların içinde ağlamaktan kurtardığı bir gerçekti, ona bir teşekkür borçlu olduğum gerçeği gibi....

Sırayla herkes kendini tanıttıktan sonra bir süre hoca birşeyler anlattı ben bu sırada boş boş sıranın üstündeki desenlerle bakıyordum.
Zil çaldı ama ben nereye gideceğimi bilmiyordum. İlk günden yalnız kalmıştım.
Atakan yanıma gelmezdi, Karel de zaten çoktan çıkmıştı zaten yanımda olsalar bile onlarla arkadaşlık etmezdim.
Yanımda birinin olduğunu hissettim.
Başımı çevirdim bu Evrim'di...

"Kantine gidelim mi ?"

"Olur"