28.07.2015 Bir günün daha sonuna geldik. Sabah uyandım kahvaltı yaptım hazırlandım ve çıktım. Parktan yarimi alıp mezarlığa doğru ilerledik. Abimlerle birlikte diğer sevdiklerimizi ziyaret ettik. Dua ettim su döktüm otları temizledim. Oturduk sonra elini tuttum ve dakikalarca konuştum. Af diledim ondan. Onu öylesine kırmıştımki bir çiçeğin dalından kopması gibi, canından can gitmişti benimle kavgalar ederken, benim küfürlerimi hakaretlerimi dinlerken. Ama en başından beri hiç gitmedi. Bırakmadı beni, bırakamadı beni. Nedenmi ? Birbirimizden kopamıyorduk çünkü. Ben onu hani derler ya öylesine değil ölesiye diye öyle seviyorum. Onun damlayan gözyaşları bağrıma saplanıyor adeta. Ama ne yapayım elimde değilki, bende aniden parlayan sinirlenen biriyim. Ama rabbime binlerce şükür onu benden almadı. Şöyle geriye dönüp bakıyorum da yaşananlara olanlara, ben onda mutlu olduğum kadar ciddi anlamda kimsede mutlu olmadım. Kavga bile etsek 5 dakika sonra barışınca dünyalar benim oluyordu.
