When i see you SMILE( COMPLETE) UNDER-REVISED

Chapter 21

Pagkalipas ng apat na araw ay si Raven. Pinapasok ni Nanay Linda ang lalaki kahit anong pigil ni Nathalie na  huwag papasukin. Nang araw ni 'yon ay may therapy session siya.

Nasa poolside si Raven, nakaupo sa lounge chair, at nanonood sa kanila. Naka khaki shorts at V-neck na navy-blue. Wala na ang balbas. Sa tabi nito ay nakapatong ang isang bunch ng bulaklak.

"Miss Laperal?" Pukaw ng therapist sa kaniya.

"Y-yes?" Ibinaling ni Nathalie ang atensiyon sa kaniyang therapist.

"You're not listening. Ang sabi ko ay kung kaya mong baluktutin ang paa mo. Just like this." Iwinagayway nito ang isang paa sa tubig.

Sinunod ni Nathalie ang pinapagawa ng therapist. Pero mabagal lang iyon. Limang minuto niyang inulit-ulit hanggang nangawit na siya.

"Good.  You're improving. Kunting determinasyon pa at ilang session nalang ay magiging normal na ang paa mo."

"Thank you, Miss Agaton" tuwang sabi niya.

Pinaahon na siya sa pool. Nang bumaba sa tubig kanina ay madali lang siyang nakababa. Pero ngayon ay kailangan niyang gamitin amg lakas ng dalawang kamay at paa niya paa maiahon ang sarili. Isang tao ang kailangan niya para tulungan siya makaahon.

"Maybe i can help."

  "You can really help us, Raven." Tuwang sabi ni Miss Agaton. "Okay, I'll push her. And you pull her."

Tiningnan lang ni Nathalie ng masama si Raven at hindi inabot ang kamay.

"Miss Laperal, what's the matter?" Takang tanong ng therapist sa kaniya.

"I can get up on my own. Huwag n'yo akong tutulungan."

"You're acting like a stubbornness school again, Nathalie." Wika ni Raven at iniahon siya sa side ng pool.

  Napatingin si Raven sa paa ni Nathalie na may pilat sa pagkaaksidente. Hinaplos nito ang pilat, maya't-maya ay tinuyo ng tuwalyang nakuha sa isa pang lounge chair ang buhok at ang katawan niya, his eyes never leaving her.

Walang salitang inilagay nito sa kandungan ang mga bulaklak at saka ito tumalikod.

Nang gabing iyon ay inaapoy ng lagnat si Nathalie. Dahil siguro sa pagkakababad sa tubig ng matagal. Sa taas ng lagnat niya ay nagdidiliryo siya. Pinainom siya ng gamot ni Nanay Linda. Nang madaling-araw ay humupa ang lagnat niya.

Paggising niya kinabukasan ay si Raven ang namulatan niyang natutulog sa kaniyang tabi.

Parang itong anghel natutulog.

Kinurot niya ng pino ang kamay nitong nakapatong sa tiyan niya. At nagising ito sa sakit.

"Bakit ka nangungurot?"

"Trespassing ka po. Kuwarto ko po 'to."

"Pangalan ko ang tinatawag mo kagabi habang nilalagnat ka. Kaya tinawagan ako ni Nanay Linda. At narinig ko pa ngang tinawag mo ako. Tapos palalayasin mo ako ngayon." Ngiting-aso'ng saad nito

"A-ano'ng pinagsasabi mo." Pagmaang-maangan niya.

Ngayon ay nanunudyo na ang mga mata nito.  "Miss mo na rin ako, 'diba? 'Di ba?"

"Tumigil ka nga." Umalis siya sa kama at naglakad.

Nakalimutan ni Nathalie na may kapansanan  ang isa niya paa. Kaya ng ihakbang niya ang kaliwang paa ay lumagak siya sa sahig. Mabuti na lang at carpeted iyon.

"Ang kulit mo talaga. Mainit-init ka pa,eh. Ang lakas ng loob mong magkikios. Tss."

May kinuha itong gamot na nakalapag sa bedside table niya at binuksan.

"Ano'ng gamot 'yan?" Tanong niya.

  "Paracetamol." Pinainom nito sa kaniya ang gamot.

Nagsalita si Nanay Linda mula sa labas ng silid niya.

"Anak, breakfast n'yo. Kainin muna 'to habang mainit pa."

Kinuha ni Raven ang dala ni Nanay Linda at nagpasamalat.

Sinubuan siya nito at hindi tinigilan hangga't hindi niya nauubos

Nang matapon ang sabaw ay pinahid ito ni Raven. Titig na titig ito sa mga labi niya.

"Can i kiss you, Nathalie?"

Siya na ang kusang humalik dito. It felt like home  to be in his embrace. Sa mga bisig nito.

****

PLEASE: FOLLOW! VOTE! AND COMMENT!☺☺☺☺