İyi değilim.
İçimde her gün, her saniye büyüyen bir kaos var. Huysuzum gerginim umutsuzum mutsuzum.
Yaptığım hiçbirşeyden memnun kalmıyorum.
Üstüme üstüme geliyor duvarlar. Dışarı çıkmakta istemiyorum. Insanlarin o yargılayan bakışlarını görmek istemiyorum.
Acı çekiyorum. Etimden et koparırmışçasına hatta. Kalbim ağrıyor. Ağlamak istiyorum aglayamiyorum. Acizliktir ağlamak. Her şeye rağmen gülümsüyorum.
Yada gülümsemeye çalışıyorum.
Yüzümde her zaman burik bir tebessüm var. İnsanlardan ne çektiğimi gizliyorum böylece. Beni her zaman neşeli gülümseyen hayat dolu biri sanıyorlar. Cok sacmaliyorum konuşurken.
Nefret ediyorum bazen kendimden. Hıçkıra Hıçkıra ağlamak istiyorum yolun ortasında. Bağırmak istiyorum " BENI NE HALE GETIRDINIZ" diye.
Ama anlamayacaklar ne yaparsam yapayım anlamayacak.
En ufak hatamda kötü olacağım. Sanki katil mişim gibi davranıyorlar.
Sözde şiddete karşı bir toplumuz. Benim gibi kaç genç şiddet görüyor acaba. Saçma saçma şeyleri sebep göstererek kac kisi dayak yiyor.
Biz ergrn filan değiliz. Ergen olan 21.yy olmamıza rağmen insanları yargılayan, düşüncelerine,davranislarina, fikirlerine saygı duymayan insanlar.
Sen onun sadece kolundaki izleri görüyorsun. Ama asla o izlerin altında yatan nedeni goremeyeceksin. Sen onun sadece beslemeye çalıştığı umudunu göreceksin ama asla neden umut ediyor demiyeceksin.
Sen asla onun nasıl acı çektiğini göremeyeceksin.
İnsanlar acımasız. Hemde çok acımasız.
Nasılsın sorusuna iyiyim diye cevap vermekten bikan var midir acaba?
Ben bıktım. Bir kere doğruyu soylemek istiyorum.
Iyi falan degilim. Bok gibiyim hatta. Hissetmiyorum. Sanki mutluluk hissini elimdem almışlar gibi.
Mutlu olamıyorum. Ölmeyi diliyorum ama olemiyorum.
Umutsuz vakayim ben!
Daha ne istedigini bilmeyen bok kafalinin tekiyim.!!
