Ağlamak istiyordum. Nefes alamayacak duruma gelene kadar ağlamak istiyordum.Ardından huzurlu bir uykuya dalmak.O huzuru kaybetmemek içinde uyanmamak.
Eraftaki insanlar için bir ergendim. 15 yaşında ki ergen bir kızı neden takalım ki? Takmazsınız tabi, nede olsa sizin için ergendik. Hep saçmalardık. Bu yaşta birinin sorunlarıda olamaz. Daha çocuk nede olsa ne tür sorunları olabilir ki?
Kaybolmuş hissediyorum kendimi. Bu hayatta bir amacım yokmuş gibi. Kendimi ailemin bir parçası olarak ta hissetmiyorum bazen,rüyaymış gibi geliyor. Ama hepsi gerçek.
Bazen geliyor o kadar iyi oluyorum ki. Mutlu gibi hissediyorum kendimi. Tamam diyorum bu kadar kolay mutlu olmak, iki dakika sonra paramparça oluyorum.
Önyargılarınızdan arının. Kilolu olabilirim veya zayıflıktan kemiklerim sayılıyor olabilir. Suratım sivilce dolu veya pürüzsüz. Belki giyimim kötü, belki de moda dergisinden fırlamış gibi giyiniyorum. Fakir olabilirim veya zengin. İnsan ayrımı yaparak nereye kadar? Ancak karşındaki insanı kırıyorsun.
Bazen bende insanları yargılıyorum, iki saniye sonra pişman oluyorum. Görünüşe aldanma diyorum kendime. Dışına bakarak içini yargılama.
Bende hata yapıyorum. Mesela en büyük hatamdan biri kendime zarar vermek. Kendimi kesmek hiçbir boka yaramıyordu. Sadece insanların gözünde daha da acınası duruyordum. Bana acımalarına izin vermiyordum kesinlikle. Utanmıyorum yaptığımdan '-Evet yaptım diyorum ve nedeni sadece beni ilgilendirir diyorum.'
Yaptığım hatanın en büyük cezasını annem çekti. Ağladığı zaman paramparça olmuştum,ama gülmüştüm. Bir daha yapmayacağım dedim ama öyle bir zaman geliyor o bıçağı alıp kendimi kesmek istiyorum,sinirim yatıştığı zamanda geçiyordu.
Ne zaman o kadar karamsar oldum bilmiyorum ama kesinlikle deprosyandayım. Herkesin girdiği o depresyondan değil benimki. Ne aşk acısı çekiyorum,arada ailemle sorun yaşasamda onlar değildi sebebi.
Benim depresyonumun sebebi yoktu işte. Sadece kaybolmuştum. Ve etraf kapkaranlık. Kendi yolumu bir tek ben bulabilirim. Yanımda kimse yok.
Ve ben o yolda dibe çökmüşüm,herhangi birinin gelip beni kurtarmasını bekliyorum ama kimse gelmeyecek. Kim kendisini sonu belli olmayan yola atmak istesin ki?
Umut ediyor işte insan. O umudun içine krduğu hayallerin gerçekleşmeyeceğini bilsede...
İnsan işte matematik sınavına hiç çalışmadan yüz almayı umut ediyor.Gerçekleşmediği zaman da uğradığı hayal kırıklığının haddi hesabı yok.
