İçini sebebsizce hüzün kapladı mi hiç.
Mutluyken, gülümsüyorken aniden suratın değişti mi?
Her gece başını yastığa koyduğun zaman geçmişte yaptığın hatarı tekrar tekrar düşünüp pişman oldun mu?
Sebebsizce ağladın mı?
Seni asla anlamayacak insanlara kendini anlatmaya çalıştın mı?
Her sabah uyandığında sanki gece ağlayan sen degilmişsin gibi uyandın mı?
Çevrende yaptığım hatalardan haberdar olan insanların kınayan bakışları çektin mi?
Ergen diye bağıran bakışlar.
Oysa yaptıklarının ergenlikle alakası yok. Başkalarını koruyorsun, onları korurken kendine zarar veriyorsun.
Hep iyi niyetinden kaybediyorsun. Gerçekçi olduğundan dolayı. Onlarin istediğini yaptıkça iyisin sen.
Her yaptığın hareket onlara batıyor değil mi? Gülümsüyorsun kınayan bakışlar. Ağlıyorsun, acıyan bakışlar.
Bazı geceler nefes almakta zorlanıyorsun. Etrafında seni anlayabilecek çok az kişi var. Ama anlatamıyorsun. Korkiyorsun icinde ki zehiri dökersen onları kaybedersin diye.
İçinde hep bir umutsuzluk, hep bir burukluk.
Keşke aşk acısı çekseydim diyorsun. İnsanın ailesi yüzünden acı çekmesi ne boktan bir durum degil mi?
Her gece ölmeyi düşünüyorsun. Ama ölemiyorsun.
Ecelini bekliyorsun.
Müziğe sığınıyorsun. Hayat damarin müzik.
Aşkıksin her notaya.
Ama ne biliyor musun?
Herşeye rağmen gülümse kusurunla aley et. Kendine laf sok. Başkalarına birakma.
Kendini sev.
